Πίσω από τις σκέψεις σου
demon May 10th, 2008
Ναι μωρέ, τελικά έχεις δίκιο. Θες να ξέρεις πως είσαι Ok. Πως είσαι καλά. Φυσικά δεν έχεις πρόβλημα να πεις τα δικά σου, να παραδεχτείς πως σφάλλεις κι ότι φέρεις μερίδιο ευθύνης.
Ναι, θες να έχεις. Θες να δίνεις. Θες να μπορείς να δεις. Όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Ψάχνεσαι κι αναζητάς την τροφή σου στην κοιλιά των ουράνιων σωμάτων.
Κλέβεις το μέλι από φράσεις, βλέμματα, υποψίες, εμπειρίες. Κλέβεις τη ραφή από την δρύινη ψυχή.
Υπάρχεις και ορίζεις. Υπάρχεις και σκέφτεσαι. Υπάρχεις και δέχεσαι το φθαρτό της πυραμίδας. Το φθαρτό των σκαλοπατιών. Το φθαρτό του ονείρου.
Ναι, το φθαρτό του ονείρου!
Αν μαδήσεις το πρόσωπό σου, το πλύνεις καλά-καλά και του αφαιρέσεις όλα τα λέπια, όλα τα φύλλα, όλες τις βούλες, θα μείνεις με την αλήθεια που κουμπώνει στη διαδρομή σου.
Ρώτα και δες. Εγώ σου λέω τα δικά μου. Τα καθημερινά. Μαλακισμένα. Ανασφάλειες και δεσμεύσεις, διογκωμένα συναισθήματα και πλαστικοί φόβοι. Πάρε ένα σακουλάκι, φύσα μέσα του και μετά σκάσ’το. Γέλα. Αυτό ήταν. Αυτό που μόλις έκανες ήταν η απάντηση.
Όταν βαρύνεις τόσο που να κοιτάζεις δεξιά κι αριστερά για τα διαμάντια της δικής σου της ζωής, τότε απλώς πάρε το σακούλι, γέμισέ το με αστρόνερο και σκάσ’το στη μούρη της μαυρίλας. Της φυλακισμένης γκόμενας. Του γυμνού, του ζητιάνου, της τύπισσας που της τρέχουν τα σάλια. Μη γουρλώνεις τα μάτια σου σε μένα. Τ’ακούς;
Μίλα μου. Άσε μου. Γράπωσε τις ρίζες από το χέρι μου και φύτεψε μέσα τους αγάπη. Πολλή αγάπη. Και πίστη. Κι εκτίμηση. Αλλιώς, πάρε τη βρωμόφατσά σου από το πάτωμά μου! ΤΩΡΑ!
Είσαι ok. Ναι, είμαι ok. Το ότι μιλάω, με κάνει ok, ξέρεις. Αλλιώς θα το έπαιζα γήινη γκόμενα με αιθέρια σχέση. Σταμάτα να είσαι εσύ όταν με ακούς. Δε με κρίνεις. Και δε θα με κρίνεις.
Ξεκίνα να ακούς όμως. Χαμήλωσε για λίγο το βλέμμα, το κεφάλι, τον όγκο του προσώπου. Κάθισε για λίγο κάτω. Κι άσε τους τόνους και τις γραμμές να σου δείξουν τι έχω, τι περνάω, τι σου λέω. Και μετά πες.
Η μπαγκέτα που κρατάς είναι σε λάθος χέρια. Κι εγώ είμαι Ok. Κι εσύ δε θα το δεις ποτέ. Έτσι είναι, τελικά. Φίλε.
Μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου και να γλείψεις τη μαρμελάδα. Ή μπορείς να το κλείσεις ερμητικά και να καταπιείς και το γλυκό και το κουτάλι. Απλώς αν κάνεις το δεύτερο, το χέρι που σε τάισε, δε θα σου ξαναδώσει ποτέ τίποτα!
Γεια τώρα ~
Πηγή εικόνας: angel-feathers-tickle-me.blogspot.com
“Ξεκίνα να ακούς όμως.”
Αυτό είναι το κλειδί των πάντων- να μπορούμε να ακούμε.
Αν δεν το κάνουμε, δεν μαθαίνουμε ποτέ, τίποτα, πόσο μάλλον τον άνθρωπο.
Καλή Κυριακή
Ναι, Vassia μου. Θέλει υπομονή, βαθιά σοφία, πίστη στον εαυτό σου για να μπορείς να ακούς χωρίς να έχεις την ανάγκη ή ανοησία να μιλήσεις ΚΙ ΕΣΥ! Όμορφη Κυριακή να ‘χεις.
Σε βλέπω σε μία ευγενή τσατίλα… Μ’αρέσει!
Μόνιμη όμως… αγγελάκι! lol
Στις στεναχώριες σου γράφεις πιο όμορφα.
Έτσι είναι.
Έτσι ήταν και θα είναι.
Ας είναι.
Το “ας είναι” μου άρεσε! … Βάσκες, I take that as a compliment.