Σκέπασέ τα όλα

demon May 13th, 2008

Δεν μπορώ ή δε θέλω ίσως να συνειδητοποιήσω πόσο φθαρτό είναι το σώμα μου. Ή καμιά φορά πόσο ανούσιο είναι το να τσακώνομαι, το να φωνάζω, το να μπαίνω σε πλεκτάνες και παιχνιδάκια.

Πέθαναν άνθρωποι γύρω μου. Πόνεσαν ψυχές καθαρές. Κι άλλες έχασαν τα δεκανίκια τους και μείναν για πάντα περίγελες, μόνες, παράλυτες.

Ξέρω το θάνατο. Δεν τον φοβάμαι. Τον έχω προκαλέσει αρκετές φορές. Σα παιδί που ενώ ξέρει ότι τα γυμνά καλώδια κάνουν «τζιζ», εκείνο εκεί… να θέλει να τα πιάσει για να δει τι θα γίνει.

Κι έτσι, όταν πονάω τα βάζω με τον εαυτό μου. Νομίζω ότι είμαι άτρωτη. Ότι ο πόνος, οι αρρώστιες, η μιζέρια δεν είναι φτιαγμένες για μένα.

Νομίζω…

πάντα αυτό νόμιζα.

Και περνούσαν τα χρόνια. Κι εγώ δεν πάθαινα τίποτα. Σαν αλεξίσφαιρο όχημα συνέχιζα να φτάνω στον προορισμό μου αλώβητη. Κι έτσι συνέχιζα να πιστεύω ότι εγώ δεν παθαίνω τίποτα!

Ακόμη και τώρα δε συνειδητοποιώ πόσο φτωχό, γήινο κι από μέτρια υλικά φτιαγμένο είναι το κορμί μου.

Ακόμη κι όταν το ταΐζω ληγμένη φαιά ουσία και μετά την ξερνά επί μέρες, εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι ο πόνος δεν είναι για μένα. Και κάθε φορά που το σώμα μου σκίζεται, κλαίω. Θυμώνω. Με μένα…

Πηγή εικόνας: db-demonblooddrinker.pblogs.gr

7 Responses to “Σκέπασέ τα όλα”

  1. # Μενεξεδιάon 13 May 2008 at 14:46

    Έχω την αίσθηση πως το κάνουμε όχι γιατί μας υπολογίζουμε για αθάνατους αλλά γιατί θέλουμε να νιώσουμε ζωντανοί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή απο τον πόνο.

    Την καλησπέρα μου μικρή :)

  2. # Vassiaon 13 May 2008 at 15:24

    Η ασημαντότητά μας.

    Το φθαρτό και το άφθαρτο της υπόστασής μας.

    Καλησπέρα :-)

  3. # demonon 13 May 2008 at 15:33

    Αυτό το τελευταίο, Μαλινάκι, χτυπάει άσχημα. Ισχύει δεν ισχύει. Να πω το άλλο; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από κείνο κει το συναίσθημα, με το οποίο τα χάνεις όλα, ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι ο οργασμός είναι ένα από αυτά!!!

  4. # demonon 13 May 2008 at 15:34

    Γεια σου Vassia. Σε κάνει ώρες-ώρες να σκέφτεσαι ακόμη και την “υπόστασή” μας. Υπάρχουμε? Πόσο;

  5. # Gothangelon 13 May 2008 at 18:51

    Κοπελιά… Ετσι ειμαι κι εγω…

    Διαχωριζεις ομως τον θανατο που προκαλεις απο τις πραξεις σου – απο κεινον που σου κατσικωνεται…

    Γι αυτο και πιστευουμε πως ειμαστε ατρωτοι – ειμαστε ατρωτοι μεχρι να σηκωσουμε χερι πανω μας.

  6. # demonon 13 May 2008 at 22:32

    Αγγελάκι, σοφή κουβέντα. Ναι, μέχρι να σηκώσουμε χέρι πάνω στον ίδιο το εγώ, τη ματαιοδοξία, τη μεγαλομανία μας.

  7. # Μενεξεδιάon 15 May 2008 at 00:32

    επειδή το pingback πάλι κλάταρε…

    http://meneksedia.pblogs.gr/2008/05/paradoxws.html

Trackback URI | Comments RSS

Leave a Reply