Το ψέμα ξυρίζει ψυχές
demon May 16th, 2008
Ήταν καλύτερα όταν έλεγα ψέματα. Τα πράγματα ήταν πιο γαλήνια τότε…
αυτή η φράση ηχεί εδώ και κάμποση ώρα στα αυτιά μου. ξανά και ξανά.
Είχαμε έναν καβγά με τον άντρα. Ένας από τους πολλούς. Σιγά μη με ρουφούσε ποτέ η απάθεια, υποτονικότητα, δειλία του άντρα. Έκρηξη + Ηρεμία = Έκρηξη. Φωτιά + Νερό = Φωτιά. Ή έστω σπίθες!
Κάτι αρχίσαμε να συζητάμε –πολιτισμένα- λοιπόν και ήρθε και μου πέταξε στη μούρη αυτό το μαργαριτάρι. «Ήταν καλύτερα όταν έλεγα ψέματα. Ήταν πιο γαλήνια τα πράγματα…». Γύρισα προς το μέρος του και γούρλωσα τα μάτια.
Τι είπες? Θα μπορούσα να τον χαστουκίσω γι’αυτή του τη φράση.
«Ναι. Είδες; Τώρα που σου μίλησα, που αποφάσισα να ανοίξω το στόμα μου και να σου πω, θα αρχίσουμε να καβγαδίζουμε!».
Ποιος σου είπε ότι όταν δύο άνθρωποι μιλάνε τσακώνονται; Από πού το έμαθες αυτό; Ε? Ή ότι κάθε συζήτηση καταλήγει σε καβγά?!
Αυτό είναι λοιπόν, λέμε ψέματα, έστω μικρά κι ανόητα, για να μη μας τα πρήζουν. Έτσι; Μωρέ μάθε εσύ να μιλάς. Να ανοίγεις το φερμουάρ από κείνη κει τη σχιμή που έχεις στο πρόσωπο, κι όλα καλά. Μάθε να λες αυτό που θες. Μάθε να εκφράζεις αυτό που εννοείς κι όχι άλλα να λες κι αλλού τελικά να θες να καταλήξεις, κι εγώ μαζί σου. Έχε τα αρχίδια να μιλάς. Στα κακά αλλά και στα καλά!
Ακούς εκεί ψέματα… Γαλήνη. Ποια γαλήνη ακριβώς; Τι γαλήνη να μην έχεις μια «πουτάνα» πάνω από το κεφάλι σου να στα πρήζει, στην προσπάθειά της να σε καταλάβει; Έτσι ώστε να είστε καλύτερα; Ναι, γαλήνη. Κι εγώ, ξέρεις, γαλήνη θα είχα, αν δεν κατέβαλα καμία προσπάθεια να αποκωδικοποιώ τα μισόλογά σου ή τις γκριμάτσες σου.
Κι αν γαλήνη ήθελα, θα έμενα με τον εαυτό μου. Να κάνω μόνο πράγματα που με ικανοποιούν. Κι όχι να προσπαθώ να συνυπάρξω, να μοιραστώ, να κατανοήσω κάτι έξω από μένα.
Ξέρω ότι δε θα το διαβάσεις αυτό. Ούτε και θα στο πω. Δε θες να με διαβάζεις, μην το κάνεις. Κανείς δε σε πίεσε άλλωστε. Εδώ και πολύ καιρό, έχω σταματήσει να σε παρακαλώ να διαβάσεις για να καταλάβεις πώς είμαι. Άσε τους «ξένους» να κοιτάζουν την μπλογκόσφαιρά μου. Να την ακουμπάνε. Να της μιλάνε. Να τη γυρίζουν. Να τη γυαλίζουν.
Αλλά ψέματα όχι . Και ψεύτικα όχι.
Πηγή εικόνας: www.e-steki.gr
demon μου η συνύπαρξη ,το μοίρασμα και η κατανόηση σε μία σχέση απαιτούν μία ωριμότητα και μία ικανότητα πού δεν προσφέρεται εύκολα στην αγορά!Επειδή έχω διακρίνει ταλέντο και ευαισθησία ιδιαίτερη ,θα σου έλεγα εκ πείρας(αν και το βίωμα δεν μεταβιβάζεται) να σταματήσεις να ξοδεύεις την πολύτιμη ενέργειά σου όταν διαπιστώνεις αδιέξοδη κατάσταση.Αυτά με αγάπη.
κατάφερες να με κάνεις να παίξω μπλογκοπαίγνιο!
πολλά φιλιά.
! κόκκινη κίσσα, ίσως έχεις δίκιο. δυστυχώς, εκτός απροόπτου, αυτό είναι κάτι που θα το μάθω κι εγώ αργά, με την πείρα. Και δυστυχώς, δεν τα παρατάω εύκολα. Για να δούμε, τι έργο θα ανεβάσει τούτο το κουκλοθέατρο : )
Προτείνω την Μήδεια σε παραλλαγές.Από την Ευριπίδεια μέχρι του Ανούιγ (απίστευτο έργο) η την κινηματογραφική του Παζολίνι.Θέατρο ερωτικό ,θέατρο της ακρότητας.γιατί όχι?
omg έγινε της πόπης ή μου φαίνεται;
Ήταν καλύτερα όταν έλεγα ψέματα. Τα πράγματα ήταν πιο γαλήνια τότε…
Και πιο ψευτικα επισης. Αλλα παντως γαληνια. Σα να ριχνεις μια κουβέρτα πανω απο τη φωτιά… Μονάχα που δεν μπορεις να κοιμηθείς μετα πανω σε τουτη την κουβέρτα…
Κόκκινη κίσσα, φορώντας πορφυρό στέμμα και χύνοντας ερυθρά δάκρυα?! καυτό ακούγεται
Αγγελάκι, έγινε!
Ούτε και να την αγγίξεις, πριγκιπέσσα. Πόσο μάλλον να τη σηκώσεις. Οπότε; Αγοράζεις καινούργια, θαρρώ. Ψέμα ίσον ξεπούλημα!
Demon μου όπως το λές! και φεύγοντας σε φτερωτό δίτροχο! άρμα.
… το οποίο να σέρνουν τυρκουάζ μονόκεροι.
“”Κάτι αρχίσαμε να συζητάμε –πολιτισμένα-”"
Η μουρμούρα της γυναίκας δεν αντέχεται…
Θα πούμε την οποιαδήποτε μαλακία χρειαστεί για να την αποφύγουμε..
Τα σέβη μου..
Κωστή, ίσως. Προέρχεται όμως από την ίδια γυναίκα που τρώει στη μάπα τη μαλακία, τη γκρίνια και τη μιζέρια σας.
Δύσκολα τα πράγματα όταν η γαλήνη νικάει την εγρήγορη.
Θα είσαι γαλήνειος για πάντα, μην βιάζεσαι.
Μαλακία γκρίνια μιζέρια εκπέμπει και αυτή που θέλει να επιβάλει με κάθε τρόπο αυτό που σκέφτεται και νομίζει ότι είναι είναι σωστό, αδιαφορώντας για την γνώμη μας. Νοικοκυρά στο σπίτι της της. Αρχόντισσα και θεά στα 100 τετραγωνικά του διαμερίσματος.
Έξω απο αυτά όμως υπάρχει ένας άλλος κόσμος.Πραγματικός.
Ο κάθε ένας από εμάς βλέπει το σπίτι ως χώρο γαλήνης και ηρεμίας μετά απο μια άκρως κουραστική μέρα στην δουλειά. Όταν εκεί όμως μας περιμένει η…νοικοκυρά να μας την πει, τότε..ναι θα ακουστεί η φράση: «Ήταν καλύτερα όταν έλεγα ψέματα. Ήταν πιο γαλήνια τα πράγματα…»
Φυσικά δαίμονα δεν περιμένω να με καταλάβεις τι προσπαθώ να σου πώ..
Επομένως σε καληνυκτώ γλυκά και σου εύχομαι τα καλύτερα.
Καλό βράδυ
Κώστας
Αυτό (του) λέω κι εγώ, Βάσκες.
Κωστή, αν δεν περίμενες να καταλάβω δε θα το έγραφες, ελπίζω! Από την άλλη, όταν σπίτι δουλεύεις, αλλάζουν τα δεδομένα δε νομίζεις; Δε γυρνάς κάπου. Γυρνάς εκεί που είσαι. Επιλογή. Από την άλλη, δεν είμαι νοικοκυρά. Κι από την άλλη, αν νόμιζα πως ό,τι γράφω είναι και το σωστό, δε θα το έγραφα εδώ μέσα. Ο άντρας δε με διαβάζει, οπότε δεν έχει νόημα. Δεν μπορώ να του αφήσω κάποιο μήνυμα εδώ, ελπίζοντας ότι θα… πάρει το μήνυμα. Δυστυχώς. Οπότε, απόψεις, εμπειρίες, σκέψεις αναζητώ.
Καληνύχτα