Όταν γερνά το νερό…
demon May 23rd, 2008
Νιώθω πως γερνάει το μυαλό μου. Η διάθεσή μου να είμαι. Όχι όμως και η επιθυμία μου να έχω!
Νιώθω πως δε θέλω πια να είμαι έξω. Εκεί, μέσα στη βιτρίνα.
Κι όμως, την ίδια στιγμή είμαι πάντα έτοιμη να καβαλήσω την τραμπάλα και να παίξω με την ανάγλυφη φαντασία του φεγγαριού.
Να μουτζουρώσω τα αποτυπώματα με χρώματα φλογερά, χρώματα ανεξίτηλα. Ακόμη και τα νύχια μου είμαι διατεθειμένη να χαρίσω στο παιχνίδι…
Νιώθω πως όσο μεγαλώνω, τόσο μικραίνω συνάμα. Πως όσο γιγαντώνομαι και συνειδητοποιώ, τόσο χάνομαι και ξεχνώ.
Πάω στο συννεφάκι μου. Να κάνω τη ζωή μου, ιδιωτική ξανά!
Πηγή εικόνας: www.ackerman-ness-racing.com
“Πάω στο συννεφάκι μου. Να κάνω τη ζωή μου, ιδιωτική ξανά!”
Είμαι έτοιμη να πηδήξω απ΄το δικό μου.
Καλή σου μέρα
Καλημέρες Vassia. Πολλές κι ολοδρόσερες. Ναι, ασανσέρ που ανοιγοκλείνει η ζωή μας. Πότε μέσα, πότε έξω. Πότε για μας, πότε για τους άλλους!
Γεια σου και είσαι ανεξίτηλη.
Μολυβούπολη, σου είπα ότι μου έλειψες, ναι; Δώσε όλο σου το χρόνο σε σένα! σε φιλώ