Μ’αγαπά, δε μ’αγαπά
demon June 13th, 2008
Τον κοιτούσα κάμποση ώρα. Η μορφή του, αποτυπωμένη πάνω στο μισόκλειστο παράθυρο. Καθρεφτιζόταν εκεί, ελάχιστα παραμορφωμένος κι εγώ απέμεινα να τον κοιτάζω. Οι κινήσεις του μικρές, κοφτές, αλλά όχι απότομες. Ούτε βίαιες. Απλές κινήσεις. Που πότε εξέφραζαν νευρικότητα, πότε την προσήλωσή του σε αυτό που έκανε.
Σκεφτόμουν… Να πάω να του μιλήσω; Μα τι να του πω; Δε θέλω να του μιλάω πια. Ούτε να τον κοιτάζω για πολύ ώρα.
Έχω απόφαση να πάρω. Ναι, ναι, ξανά. Απόφαση. Και να την πάρω όμως, θα την τηρήσω; Σκέφτομαι.
Αντέχω να τον κοιτάζω μονάχα πάνω στο τζάμι; Αντέχω να βλέπω μόνο την αντανάκλασή του;
Συνειδητοποιώ τώρα πως δεν γράφω γι’αυτόν σε δεύτερο πρόσωπο. Όχι πια. Όχι τώρα.
Συνειδητοποιώ πολλά, σκέφτομαι πολλά. Μα δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να σκέφτομαι όταν είμαι μαζί του. Τι να τις κάνω τις σκέψεις και τα συμπεράσματά μου; Κουβάρι ή θηλιά;
Να ανασάνω μια τελευταία σκέψη;
Ναι, τελευταία είναι. Για σήμερα αν μη τι άλλο.
Είμαι ερωτευμένη ακόμα μαζί σου;
Είμαι ερωτευμένη ακόμα μαζί του;
Πηγή εικόνας: jimpawa.deviantart.com
Δεν ξερω αν εισαι ακομα ερωτευμένη… ξερω ομως πως τον κοιτάς μέσα απο το τζάμι.. τον βλέπεις ακομα μέσα στο τζάμι… αναμεσα σε σενα και τον εξω κόσμο.. κι αυτο σημαίνει πως ακομα φιλτράρεις τον κοσμο μέσα απο αυτον ετσι δεν ειναι;
Όχι δεν είμαι σίγουρη πως συμβαίνει ακόμη αυτό, μάνα. Κάποια πράγματα τα κάνω σχεδόν αυτόματα, άλλα τα κάνω αναγκαστικά, άλλα επειδή τα θέλω κι άλλα παίρνουν τη σειρά τους, από μόνα τους. Αλλά όχι, ο δαίμονας ξύπνησε σε πολλά σημεία και το σώμα του άρχισε να στέκεται και χωρίς σωληνάκια. Θαρρώ.
Φοβάμαι τον δαίμονα όταν κοιμάται, τον τρέμω όταν ξυπνά!
Κι όταν είναι εκεί, κι όταν δεν είναι! φιλιά Βάσκες.