Η Ελλάδα τραβάει μαλακία…
demon January 20th, 2009
Μασουλάω νευρικά καραμέλες. Χώνω το χέρι μου ολόκληρο στο βαθύ, σπασμένο μπολ και τραβάω πολύχρωμα σελοφάν, με προσοχή διπλωμένα, τσακισμένα. Ανοίγω κάνοντας θόρυβο το περιτύλιγμα και γλείφω το περιεχόμενο. Γεύσεις. Φρούτα. Ζάχαρη.
Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήμουν και τι ήθελα να γίνω. Όταν ήμουν μικρή. Πέρσι ακόμη. Ήθελα τόσο να σηκωθώ να φύγω. Να γεμίσω ένα σακίδιο με ελάχιστα πράγματα και να φτάσω στην Αυστραλία.
Κάπου στο ενδιάμεσο ξεχάστηκα. Είπα να συνεχίσω να ζω. Να επιμηκύνω όλες τις εδώ αναμνήσεις.
Και τώρα, χωρίς άλλοθι και δικαιολογίες πια, θέλω και πάλι να πάω εκεί. Να πάω μακριά. Να μην είμαι εδώ. Να δοκιμάσω κάτι τελείως αλλόκοτο, παρακινδυνευμένο, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, τυχοδιωκτικό.
Μα πες μου στ’αλήθεια, να μείνω να κάνω τι? Η Αθήνα, η πόλη μου, είναι αγνώριστη. Επιθετική, μονίμως αγουροξυπνημένη, αιφνιδιασμένη, πάντα άδικη, με μάτια μονίμως γουρλωμένα, αγενή, βίαια και χέρια πεινασμένα. Πόλη-αρπακτικό. Πόλη ερημωμένη.
Πόλη θαμμένη. Φάντασμα του εαυτού της.
Πηγή εικόνας: niquita.deviantart.com
Εχω πρόσφατες φωτρογραφίες σαν κι αυτή.
Θα τις ανεβάσω κάποια στιγμή, στο κατάλληλο θέμα.
Μου αρέσει να βάζω δικές μου εικόνες.
Βρέθηκα να περιδιαβάινω την πόλη, για την ακρίβεια τρείς διαφορετικές πόλεις μεσα σε δυό βδομάδες και ένιωσα ετσι, μια ερημιά.
Σαν να έχασα το δρόμο κάπου στη διαδρομή.
Λείπουν οι άνθρωποι οι ζεστοί, το φλέρτ, το κέφι.
Σημαδια μαρτυρούν το πέρασμα κάποιων πριν.
Οχι πάντα για καλό, οργισμένο, βιαστικό.
Ελπίζω να γεμίσει η ερημιά με ζωή.
Τάσεις φυγής δεν εχω και απορώ με μένα που όλα να φύγω γι αλλού ειχα στο νού. Θα φύγω ποτέ, ποιός ξέρει ;
Ίσως να φεύγεις στον ύπνο σου, Johnny boy. Ίσως έτσι να τρέφεσαι εσύ. Σε φιλώ και σ’ευχαριστώ που πέρασες.
πετάξου μια βόλτα αν θέλεις. Μα εδώ θα ξαναγυρίσεις. Γιατί και οι θεοί αυτό το μέρος διάλεξαν για τη διαμονή τους.
Μου αρέσει φλού-φλη. Οπτιμιστικό το βρίσκω. Είναι παραμύθι όμως. ΚΑΙ αυτό. Αν βγεις έξω, τότε θα δεις την αλήθεια. Άσε. Οι θεοί δεν κατεβαίνουν ποτέ τόσο χαμηλά! την καληνύχτα μου.