Πιωμένο παράπονο
demon February 1st, 2009
(Πηγή εικόνας: nzeman.deviantart.com)
Είμαι μεταξύ του να βγω, 4 η ώρα το πρωί, να πάρω το δίτροχο άλογό μου και να πάω Λυκαβηττό να ζαλιστώ, να ζηλέψω, να κοιτάξω μέσα στην πόλη και να πεθυμήσω… Και του να καθίσω στα αβγά μου, να καλοσωρίσω την απέραντη θλίψη μου και να γίνω στουπί στο τζιν. Κι όταν αυτό τελειώσει, στη ρακί.
Ξέρω πως θα με ρωτήσεις τι έγινε. Ή τι έγινε πάλι.
Έχει σημασία; Για το κουτσομπολιό την κάνουμε αυτή την κουβέντα;
Αν ήταν καταρράκτης θα έμενες στις λέξεις; Μέχρι να προλάβεις να την αρπάξεις θα είχες τσακιστεί. Όχι, ανάσες θα έπαιρνες. Κάτω θα κοιτούσες. Το σώμα σου θα κλείδωνες. Θα προετοίμαζες. Και μετά θα περίμενες να ανταμώσεις τις λέξεις για να συζητήσεις μαζί τους.
Εσύ έχεις χαθεί. Από κολλητοί, γίναμε σχεδόν γνωστοί. Εντάξει, είπαμε, μπλέξαμε και οι δυο με μαλάκες που ονοματίζουμε ως σχέση. Ε και; Εδώ δε μιλάμε καν στο τηλέφωνο. Χάνεις τη ζωή μου. Κι εγώ τη δική σου. Μόνο που ΕΓΩ δε θέλω να χάσω τη ζωή σου!
Είπαμε να κάνουμε παρέα. Να γίνουμε φίλες. Και τελικά η πανέμορφη, μεθυστική, θαμπή φούσκα έσκασε μπροστά στις μπότες μου. Σα ξένο σκατό.
Είπαμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Να με αγαπήσεις. Να ανακατέψουμε τις ιδέες, τις γεύσεις, τις συνήθειες, τα εγώ μας.
Είναι αστείο, αλλά δε μοιάζεις να είσαι αυτός που λες.
Και δε νομίζω πως αξίζει να δακρύζω για σένα. Γιατί όταν σε φέρνω στο νου μου, δακρύζω.
Πηγή εικόνας: tpol.deviantart.com
Δαίμονα
φίλος δεν είναι μόνο αυτός που τον βλέπεις κάθε μέρα ανελλειπώς..
Φίλος είναι αυτός που αν και θα έχεις να τον δεις 1 μήνα, μόλις τον συναντήσεις είναι σαν να τα πίνατε ψες βράδυ μαζί.
Οι φίλοι δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα σε κανένα.
Προσωπική μου άποψη είναι να μην κλείνεις τις πόρτες σου σε κανένα παλιό σου φιλαράκι..
Αυτά τα λίγα..
Φιλιά στα μούτρα
Δε θα μπορουσα να συμφωνήσω περισσοτερο με τον Κωστα. Ο κολλητος, το φιλαράκι, ειναι περα απο το χρονο και τον αριθμό των συναντήσεων. Και των τηλεφώνων. Γιαυτο οσο αξιζει ενας φιλος δεν αξιζουν χιλιοι γκομενοι. Γιατι ο γκομενος ξεφτάει. Ο φιλος ποτε.
Κωστή, συμφωνώ απόλυτα. Και δεν κλείνω καμία απολύτως πόρτα. Ίσως γι’αυτό και να με πληγώνει το ότι οι άνθρωποι αφήνουν μηδαμινά περιθώρια σήμερα για να κάνουν νέες φιλίες. Και οι φίλοι, πλέον, αφήνουν την καθημερινότητά τους να γίνει πιο σημαντική από τη φιλία. Ή τη χρησιμοποιούν σαν άλλοθι. Δεν έχο χρόνο… για φιλίες! αστείο δεν είναι;
φιλιά *
Μάνα, δε θα πουλούσα ποτέ καμία φιλία για κανένα γκόμενο. Και δεν το έχω κάνει. Αν και το έχω δει να συμβαίνει. Όπως και το να τσακωθούν δυο “φίλες” για άντρα, Το θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ! Αλλά ασχέτως αυτού, θεωρώ πως μια φιλία πρέπει να τη διατηρήσεις ζωντανή. Το να βλέπεις έναν άνθρωπο μια φορά το χρόνο, δεν τον καθιστά ΠΙΑ φίλο. Γιατί δεν ξέρει τα νέα σου. Αν είσαι καλά ή όχι. Αν τον χρειάζεσαι, αν θες να του μιλήσεις. Τι είναι η φιλία; Το να θες την επαφή με κάποιον; Ή το να μοιράζεσαι με κάποιον τα σημαντικά για σένα πράγματα? Για να συμβεί αυτό, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. Κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε τρίμηνο. Ναι, κάπου εκεί μέσα. Όταν είσαι φίλος, έχεις χρόνο για τον άλλο.