Το τέλος του θυμού
demon February 26th, 2009
Μια κουκίδα…
Μια κουκίδα μπλε.
Δίπλα ακριβώς, μια κουκίδα πορτοκαλί.
Παραδίπλα μαύρη κουκίδα. Πράσινη κουκίδα.
Είχα πολύ καιρό να θυμώσω πραγματικά. Κι αυτές τις μέρες είμαι σε μεγάλη ένταση. Κι αιστάνομαι θυμό. Όχι νεύρα. ΘΥΜΟ!
Κι έχω δίκιο.
Με ρωτάς γιατί δεν ακολουθώ τη συμβουλή σου. Απλώς να τη γειώσω την υπάρχουσα κατάσταση. Γιατί δεν αδιαφορώ. Γιατί δεν κάνω απλώς τη δουλειά μου και μετά να σηκώνομαι και να φεύγω. Χωρίς έξτρα προθυμίες, ιδέες, υποστηρίξεις.
Μα γιατί δεν είμαι έτσι αγάπη. Δεν είμαι εσύ. Και δεν είμαι έτσι.
Το πακέτο μου, είναι συγκεκριμένο: είμαι πολύ ευαίσθητη και είμαι πολύ σκληρή. Είναι απλώς η σειρά με την οποία βγαίνουν αυτά τα συναισθήματα. Μην ξεχνιέσαι όμως.
Όταν μου ζητάς να δείξω κάτι άλλο από αυτό που θα με εκτονώσει, τότε είναι σα να μου ζητάς να γίνω κάποιος άλλος. No?
Είμαι αυτή που είμαι, ο δαίμονας, επειδή ακριβώς θα ξανάκανα το ίδιο πράγμα. Το ίδιο λάθος, την ίδια κίνηση στη σκακιέρα, το ίδιο νεύμα.
Όπως κι εσύ… δε θα μπορούσες να κάνεις αυτό που κάνω εγώ.
Σ’ευχαριστώ όμως. Περίμενε να δεις και το τέλος του έργου…
Πηγή εικόνας: felixklee.deviantart.com
Σε ποσα πράγματα μπορεις να βαλεις φωτιά απλά χαμογελώντας τους…
Ω ναι! Αρκεί να κοιτάζουν αυτά τα “πράγματα”. Ένα φιλί μανούλα.
Με τόσες κουκίδες, πουά έγινε
Τουλάχιστον δεν είναι βαρετός θυμός, ε?