Καληνύχτα ομίχλη
demon March 6th, 2009
Διαφημίσεις. Χιλιάδες κραγιόνια. Χρώματα γυαλιστερά, στρογγυλά, έντονα, αψεγάδιαστα.
Κι εγώ, άβαφτη στρέφω το κεφάλι μου προς τον καθρέφτη και κοιτάζω αυτό το χλωμό δέρμα. Λευκή επιδερμίδα, μαλακές βλεφαρίδες, πράσινο μάτι χωρίς περιγράμματα και σκιάσεις, χείλη πορτοκαλιά γεμάτα αίμα και κεραυνούς. Μάγουλα ροζ και στρογγυλά, μέτωπο με ελαφρές ρυτίδες δίχως ίχνος κουκούλας, μαλλιά φρεσκολουσμένα, φουντωτά, που χρυσίζουν κάτω από τη νέον λάμπα. Χωρίς χτένισμα, πιάστρες και φιόγκους.
Τι να καλύψω με το κραγιόνι που μου τείνεις;
Να βάλω χρώμα στο ασπρόμαυρο πόστερ μου ή να κεντήσω τις λεπτομέρειες στην αντανάκλασή μου; Να μουτζουρώσω τα χείλη μου μεγαλώνοντάς τα; Κάνοντάς τα τεράστια και υπερβαίνοντας τις γραμμές; Να βγω έξω από τα όρια και να πασαλείψω χυδαία το ίδιο μου το δέρμα; Το λόγο και το πάθος μου;
Ή μήπως να προσθέσω δυο κατακόκκινες βούλες στα μήλα μου επάνω; Να δείξω παιδούλα, να δείξω μακιγιαρισμένη, αναψοκοκκινισμένη, κρύα.
Περιμένω λίγο μέχρι να αρχίσει να αχνίζει η καμινάδα στο απέναντι σπίτι. Κι όταν αυτό συμβεί, θα σκαρφαλώσω σαν αίλουρος στη στέγη την κεραμιδί και θα κουρνιάσω δίπλα στον καπνό του τζακιού.
Πηγή εικόνας: oseshina.deviantart.com
«Τι τα θες τόσα χημικά; Όσο τα χρειάζεται το κρασί τόσο τα χρειάζεσαι και συ» έγραψε στις 127 λέξεις που γίναν… 123 …
Άλλο τόσο τα χρειάζεσαι και συ!!!
Τη χαμογελαστή μου καλησπέρα demon
Αστο καλύτερα. Ελα όπως είσαι
Ok, point taken. Εγώ όμως συχνά τα χρειάζομαι ξέρεις. Και είναι το μόνο “ναρκωτικό” που επιλέγει συνειδητά η ψυχή μου. Με το αλκοόλ λούζονται οι σκέψεις μου…
Γυμνή, καυτή και ατίθαση!