(Παραιτούμαι!) – we need to talk!
demon March 31st, 2009
Με περιμένει μια δύσκολη μέρα σήμερα. Αιστάνομαι ήδη πολύ-πολύ καλύτερα. Έμεινα μακριά από τη δουλειά σχεδόν ολόκληρη την περασμένη βδομάδα. Μακριά από μη αναγκαίες μετακινήσεις και κυρίως μακριά από μια οθόνη πανάρχαια (στη δουλειά), η οποία μέχρι να ζεσταθεί –λες και καίει κάρβουνο!- παραμένει θολή.
Το συζητούσα με ένα γνωστό χτες και μου έφερε τη συγκεκριμένη οθόνη ως την υπαίτια για τις ζαλάδες μου. Λες; Αν είναι… Και την έχω μπροστά από τα μάτια μου κάθε απόγευμα για 2 μήνες. Μίνιμουμ.
Κάτσε, γιατί τα πράγματα σοβαρεύουν τώρα. Έχω ζητήσει ρε παιδιά από το «αφεντικό» μου μια καινούργια καρέκλα, γραφείου, εδώ και 4 μήνες. Τίποτα.
Δεν το καταλαβαίνω πραγματικά. Έφυγα από ένα χώρο όπου όλα ήταν (είναι ακόμη;) ατσάλινα. Κι αναζήτησα τους προσωπικούς μου ρυθμούς και για πρώτη φορά στη ζωή μου έβαλα πάνω από όλα την εσωτερική ηρεμία. Το να σου κάνει κέφι και να μη σιχτιρίζεις κάθε βράδυ που γυρνάς σπίτι.
Κι ενώ πέφτω πάνω σε μια (φαινομενικά) καλή εργασιακή περίπτωση, βλέπω ότι το παραμυθάκι συνεχίζεται. Κι εδώ. Και παντού.
Αργοπορία στο μισθό. Και σιγά το μισθό δηλαδή! Είναι αστείο. Μια αντιμετώπιση ΨΙΛΟ-φιλική και ψιλο-εργασιακή. Και όλα να ρέουν με υπομονή και ανοχή από την πλευρά μου.
Η καρέκλα που δεν ήρθε ποτέ. Μια χαλασμένη οθόνη. Το ασύρματο τηλέφωνο στη δουλειά το έχω φέρει από το σπίτι μου!!! Ένας μισθός που ακόμη έρχεται με το περιστέρι. Και μια θρασύτατη ατάκα χτες: «Εδώ δεν έχουμε χρήματα να σε πληρώσουμε, θα έχουμε χρήματα για καινούργια οθόνη;». Μεγάλε; Τα χρήματα που έδωσα στους γιατρούς να μέτραγες, φτάνουν και περισσεύουν για οθόνη. Αξίζει να βάλω εγώ γυαλιά; Στο κάτω-κάτω δε θα την πάρω σπίτι μου. Εσύ θα το δεχόσουν για τον εαυτό σου όλο αυτό;
Στο τέλος θα τους πληρώνουμε κιόλας!!!
Δεν πάμε καλά. No, no, no.
Πηγή εικόνας: innervisionartistry.deviantart.com
lol απο τα πιό ωραια κείμενά σου είναι αυτό!
Βρίσκεις ε? Είσαι άρρωστος ρεεεε! Διαστροφικός. Φιλιά, φρικιό μου.
Όλοι στα χωράφια παιδιά, έλα λέμε πάρτε τσάπα και σκάβετε.
Μόνο αυτό μας έμεινε. Τρώμε ό,τι βγάζουμε από το χώμα.
ΥΓ. Σε βλέπω να κουβαλάς και καρέκλα από το σπίτι σου.
Καλώς ήρθες Μάνο! Ναι… η αλήθεια είναι ότι κάποιος μου το αμόλησε ΚΑΙ αυτό. Δεν πειράζει. Εγώ προσέφερα εκείνο που νόμισα περισσότερο. Κάποιοι δεν το είδαν, άλλοι το θεώρησαν δεδομένο. Το θέμα είναι ότι κάπου και το σχοινί δεν αντέχει για πάντα. Κι ένα “ευχαριστώ” ή μια εξήγηση, μια κουβέντα ή μια χειρονομία εκτίμησης είναι ΠΑΝΤΑ χρήσιμη. Γλυκαίνει! Δεν είμαστε επαίτες άλλωστε. Και είναι κρίμα κάποιος να μην μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του, από τον εγωισμό ή την περηφάνεια του. Αν είσαι τόσο ευαίσθητος κι αξιοπρεπής που σε ενοχλεί τι θα σκεφτούν οι άλλοι, ας είσαι κι όταν ζητάς, όταν χρωστάς, όταν παίρνεις αλλά δεν τολμάς ποτέ να εκφράσεις την εκτίμησή σου. Κι αν δεν μπορείς να πληρώσεις έναν άνθρωπο, μην τον προσλάβεις. Ή το λιγότερο, εξήγησέ του. Δείξε ότι τον σέβεσαι. Κι ας είναι ψέμα! Είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβει. Κρίμα-κρίμα.
σιγά το κείμενο
τετοια κειμενα δειχνουν άλλα πραγματα
παρά ανοτερότητα
Φρικιό… πάνε να σου κλέψουν τη δόξα. Η ανορθογραφία κάτι μου θυμίζει. Μακρινό ευτυχώς. Δεν περιμένεις φυσικά να σου απαντήσω beatFreak έτσι; Σε καλοσωρίζω κι ας είσαι φρικιό από δεύτερο χέρι
))
καλημέρα
να σαι καλά
απλά αυτό που λέω ειναι αυτο που λεει και ενα τραγουδι
πως ” Η ζωή ειναι μικρή για να ειναι θλιβερη…”
και παλι καλημερα
Καλημέρα, καλημέρα. Και καλή Ανάσταση οσονούπω, beat Freak. Η ζωή εκτός άσματος, για μένα, είναι άλλοτε μικρή κι άλλοτε μεγάλη. Το θέμα είναι όταν περνάμε από όλα αυτά τα καταστήματα, τις βιτρίνες της ζωής, τι διαλέγουμε. Τι ψωνίζουμε. Και που χωνόμαστε!
Καλά να περνάς.
Υ.Γ. Ίσως έπρεπε να σου είχα πει πως, την ανωτερότητα, δε θα τη δείξω εδώ με το κείμενό μου που ήθελα να ξεσπάσω και να ενημερώσω τη διαδικτυακή μου ψυχή για το τι περνά! Την ανωτερότητα την έδειξα κατ’εμέ στον άνθρωπο που με προσέλαβε, που συνεργάστηκα στενά μαζί του, που συμπάθησα αλλά δε μου φέρθηκε εντάξει!