Αφιερωμένο σε κείνους που συλλέγουν κλειδιά…
demon March 31st, 2009
Λοιπόν… για να το λήξουμε εδώ αυτό το θεματάκι. Που άνοιξε ασκούς κουτσομπολιού. Οι οποίοι είχαν ξεμυτίσει ούτως ή άλλως. Κι επειδή κανείς δεν έχει δικαίωμα να μιλάει αν δεν αναρωτηθεί κι ο ίδιος πραγματικά τι θα έκανε σε μια παράλληλη κατάσταση.
Κομμένα τα πολλά-πολλά. Μπορείτε να πάτε στις γωνίες σας. Να πάτε από κει που ήρθατε. Μόνο τούτο θα σας «απολογηθώ»:
Η blogosfaira είναι δημιούργημά μου. Τα δικά μου ηλεκτρονικά φύλλα. Ο δικός μου πάπυρος. Να φυλά παρελθόν κι αμαρτήματα. Παρόν και χυμώδεις σκέψεις. Μέλλον και μια ευτυχία που μόνο η ψυχή μου μπορεί να υφάνει.
Όπως έχω κατά καιρούς γράψει και κάνει αρκετούς να κοκκινίσουν για το πώς γαμάω και το πώς απολαμβάνω το σώμα μου και το σύντροφό μου, όπως έχω γράψει για λεμονόπιτες, στραπατσάδες, συνταγές και ξόρκια, όπως έχω αφήσει στίγματα εσωτερικά κι ακατανόητα, αύρες που μοιάζουν με πεταλούδες ακόμη και δάκρυα που θυμίζουν διάφανες κηλίδες, έτσι και τώρα.
Αυτό είμαι εγώ. Ό,τι υπάρχει γύρω μου, υπάρχει εδώ. Κι ό,τι μπαίνει μέσα μου, αφήνει την απόχρωσή του κι εδώ πάνω. Είτε είμαι ασθενής, είτε είμαι θυμωμένη, είτε είμαι μεθυσμένη, ερωτευμένη, χωρισμένη, χαρούμενη, τρελή, πεινασμένη, ξενυχτισμένη, αγχωμένη, απόλυτη, μουσική…
Πήγαινε παρακάτω τώρα. Και σύρε και τις αλυσίδες σου μαζί. ΟΥΣΤ.
Πηγή εικόνας: saromir.deviantart.com
Σιγά παιδάκι μου… θα ξαναγυρίσουν οι ζαλάδες… :Ρ
καλα ντε φευγω.. μπα…. τις αλυσιδες τις σερνω ουτως η αλλως… ολοι τις σερνουμε…
Ερχομαι φιλικά και φερνω και toffees…(τα ειδα σημερα μπροστα μου και θυμηθηκα οτι ακομα να βρεθούμε να στα δωσω!) Να μείνω;; 😉
Γιατρέ… κρατάω φτυάρι!
Μανούλα, εμείς τουλάχιστον τις παίρνουμε μαζί μας. Δε ζητάμε από άλλους να μας τις κουβαλήσουν!
Κι είπα κι εγώ Ευούλα πως τα έφαγες, πως δεν άντεξες στον πειρασμό. Εμ, δε μου τα έφερες εκείνο το βράδυ, δε μου τα έφερες εκείνη την παχνιδο-Κυριακή… Να μείνεις, να μείνεις! Με γλυκά ή χωρίς.