Τι βλέπεις στον καθρέφτη;
demon April 1st, 2009
Έχω κάνει το σπίτι κάμπριο! Διάτρητο. Ανοιχτή κάθε πιθανή ίντσα. Παράθυρα και φεγγίτες, πορτάκια και σχισμές. Να ξαναγεννηθεί οξυγόνο. Να φύγει η σκόνη, η υγρασία, η σαπίλα. Η ανία ίδιων στιγμών, ίδιων προσώπων, ίδιων λαθών.
Τι λάθος κι αυτό. Και τι προβλέψιμο άλλωστε.
Κι ο καθρέφτης του… Τι άσχημος, κι άκομψος κι αυτός.
Ίδιο σκίσιμο χαρτιού. Ίδια τσαλάκα. Ίδια ρυτίδα.
Αν κλείσεις τα μάτια σου και φυσήξω το απειροελάχιστο κενό που σχηματίζουν οι σκέψεις σου, πάω στοίχημα ότι, όταν τα ξανανοίξεις θα είναι διαφορετικά. Πιο λαμπερά. Και θα βλέπουν καλύτερα. Πιο μακριά…
Ακούω στον Μιντιακό Πίθηκο Malmsteen και πίνω champagne.
Γεια σου! Αν σ’αρέσει η αλήθεια, σου αφιερώνω έναν κόκκο της!
Μην πεις μόνο πως ψεύδομαι. Μόνο αυτό μην ξαναπείς! Γιατί θα ραγίσουν τα χέρια σου.
Γεια ~
Πηγή εικόνας: nickynovacaine.deviantart.com
…πάντως αλήθεια, σίγουρα δε λες, αγοράκι μου.-
Για να έχεις τόση μανία να με αποκαλείς αγοράκι, ανώνυμε, προφανώς είσαι γυναίκα. Και όχι μια ιδιαιτέρως ικανοποιημένη γυναίκα! Λυπάμαι!
Υ.Γ. Όταν αποφασίσεις να γράψεις το πρώτο σου πόνημα -γιατί καταλαβαίνω τη δυσκολία σου-, ας σκέφτεσαι το προσωπικό σχόλιο που μου άφησες. Κι ελπίζω να γράφεις πιο χαριτωμένα…