Χρόνια Πολλά – Το 17ο κλειδί
demon April 4th, 2009
Χρόνια μου πολλά. Μπλογκ +0- σφαιρα μηνών 17. Ντροπή μου που ξέχασα τα προηγούμενα. Αλλά όλο και κάτι πιο σημαντικό θα έκανα!
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν πόσο έχουμε αλλάξει. Σαν πόλη, σα χώρα πιθανών, σαν άνθρωποι που ζουν και κινούνται μέσα και γύρω από άλλους ανθρώπους.
Την κουβέντα πυροδότησαν τα προχτεσινά επεισόδια. Με το κάρφωμα των μπάτσων. Την επόμενη μέρα κοιταχτήκαμε με τον άντρα. Εγώ τα έζησα αφού ήμουν ξύπνια και πάνω από τις ρόδες και τα ενοχλητικά φώτα των ανύπαρκτων. Εκείνος κοιμόταν. Οπότε είχε χρόνο να σκεφτεί… Κι αναφώνησε πόσο αγριεμένα έχουν γίνει τα πράγματα. Και πόσο πλέον απαγορευτικό είναι το να τρυπώνεις σε δουλειές άλλων.
Δηλαδή αν δεις στο δρόμο τους μπάτσους να χτυπάνε κάποιον ή να του φέρονται προσβλητικά ενώ κάνουν απλώς έλεγχο, εξακρίβωση στοιχείων, δε θα κάνεις τίποτα; Ρώτησα.
-Όχι, δε θα εμπλακώ. Δεν είναι δουλειά μου και δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει τελικά…
Ε όχι ρε γαμώτο. Για ένα πράγμα ήμασταν γνωστοί οι Έλληνες. Μπορεί να είμαστε τεμπέληδες και φιλάργυροι και κουτοπόνηροι και αναβλητικοί και γενικώς με ένα στιλ ζωής που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Νιώθουμε και δείχνουμε όμως πάντοτε αλληλεγγύη.
Την τελευταία φορά που πήγα Γερμανία, με έσπρωξε ένας τύπος μέσα στο λεωφορείο κι έπεσα. Κανείς δεν σηκώθηκε να βοηθήσει. Ούτε καν βλεφάρισαν…
-«Κοίταξαν τη δουλειά τους». Φυσικά…
Στην Ελλάδα ξέρεις πως είτε έχεις χαθεί είτε απλώς σου συμβαίνει κάτι, όλο και κάποιος θα σε βοηθήσει.
Να ξυπνήσω;
(σκατά)
Πηγή εικόνας: mharmanlikli.deviantart.com
Να τα χιλιάσεις!
Θα είμαι αισιόδοξος λοιπόν μέσα στο κλίμα γενεθλίων. Πιστεύω πως το φιλότιμο δεν το έχουμε χάσει ακόμα. Απλά φοβόμαστε με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Έχοντας ζήσει για μερικούς μήνες Αγγλία, είμαι σίγουρος για αυτό.
Ειδικά εσείς αυτά που ζείτε στην Αθήνα δεν είναι και λίγα, έτσι;
Μάνο, ο άντρας σπούδασε Αγγλία και ζούσε στο Middlesbrough, οπότε μου έχει διηγηθεί ιστορίες απείρου κάλλους. Εγώ έχω ζήσει Γερμανία, στη Χαϊδελβέργη κυρίως. Αρνούμαι να σταματήσω να είμαι άνθρωπος. Σε θεωρητικό επίπεδο και μέχρι τώρα, και σε πρακτικό! Και δε θέλω να αλλάξω. Να γίνω κι εγώ ζώο, για να επιβιώσω.
Και γω ειμαι αισιοδοξη. Διοτι ο Ελλην ειναι γαιδουρι. Και ως γαιδουρι δεν αλλαζει ευκολα. Προσπαθουνε δε λεω. Μας φοβιζουνε. Μας στριμωχνουνε. Μας δειχνουνε οτι δεν υπάρχει αλλος δρομος. Αλλα ο Ελλην ειναι γαιδουρι. Και το γαιδουρι αμα στριμωχτει αμολάει κλωτσιές. Ποτε θα αρχίσει δεν ξερω..
Κοίτα να δεις που ίσως και να είναι καλό το να είσαι… ζώον. Μπράβο ρε μανούλα, πάντα πρώτη με τα επιχειρήματα.