blog +Ο- σφαιρα

demon November 27th, 2007

~Κάθε στιγμή είναι μια αρχή που ανασαίνει. Απλώς πεθαίνει πολύ γρήγορα. Είναι όμως μια αρχή, γι’αυτό κι έχει τόση σημασία.~

Πρόσφατα άφησα αυτές τις προτάσεις ως σχόλιο σε κάποιο αξιόλογο blog. Και μόλις τις αποτύπωσα, το ξανασκέφτηκα. Ρε συ, αυτές αξίζουν, είναι καλές. Ας τις κρατήσω κι ας γεννήσω μέσα από αυτές.

Γιατί οι περισσότεροι πιστεύουμε πως αξίζει να ζούμε κυρίως για τις στιγμές της ζωής μας; Αφού διαρκούν τόσο λίγο. Όσο το ταξίδι μια σταγόνας, όσο το κατακόρυφο 100άρι μιας αστραπής, όσο να γλείψει το κύμα το βότσαλο της άμμου. Είναι σαν την Tinker Bell, το μικροσκοπικό, μαγικό πλάσμα που περικυκλώνει με αστερόσκονη τις φτερωτές αταξίες του Πίτερ Παν!

“Κάθε φορά που ένα παιδί δηλώνει πως δεν πιστεύει στις νεράιδες, μία πεθαίνει”. Να μια στιγμή. Δυο στιγμές.
Σκέφτομαι πόσες φορές έχω πει κι εγώ αυτή τη φράση: “Αξίζει να ζω για αυτές ακριβώς τις στιγμές”. Είναι σαν τα αστέρια που (νομίζουμε πως) πέφτουν. Τα βλέπεις εκεί ψηλά, ετοιμόρροπα, κρεμασμένα από ξεφτισμένα κορδόνια, αγκιστρωμένα από το πουθενά και ξέρεις ότι θα πέσουν, θα σπάσουν και θα σβήσουν. Αλλά δε σε νοιάζει. Αναπηδά το μάτι σου μόλις μοιραστείς το ταξίδι των 3 δευτερολέπτων. Ενθουσιάζεσαι με το θάνατο των αστεριών. Με τη στιγμή της κηδείας. Κι ενώ είναι τόσο σύντομη αυτή η πορεία, λαχταράς να τη ζήσεις, ξανά και ξανά.

Τι γίνεται όμως με τις μαύρες στιγμές; Πως μπορείς να λες ότι οι στιγμές είναι που αξίζουν, όταν στο χρόνο σου έχουν εισβάλλει και αυτές, οι θλιβερές; Ή μήπως αυτές δεν είναι στιγμές; Μήπως διαρκούν πάντα παραπάνω; Έτσι, για να διαφέρουν; Νομίζω ότι οι αρνητικές στιγμές έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Αρχή, μέση και τέλος.

Οι άσπρες στιγμές είναι εισπνοή, οι μαύρες είναι εκπνοή.

Κι αν σου λέγαν να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις τι θα έκανες;

Πηγή: www.novaksblog.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)