Κομμένο κεράσι
demon April 23rd, 2009
Χρόνος, γενέθλια, ματαιότητα, σκέψεις κερασένιες, παραδεισένιες, σχεδόν επικίνδυνες…
Που να τις φορτώσεις και πόσο δίκαιο θα ήταν.
Σκεφτόμουν χτες που περπατούσα στο πεζοδρόμιο: μεγαλώνουμε, δείχνουμε ωριμότητα στις παρατηρήσεις και τις ενοχλήσεις μας, τελικά γεννάμε ομοιώματά μας στα οποία προσπαθούμε να χαρίσουμε ευτυχία κι επιτυχία! Και μετά αφηνόμαστε στο ίδιο το γήρας, που μας κάνει μπαμπάδες και μαμάδες. Άχρωμους, αντιερωτικούς, σοφούς.
Κι όλα αυτά, καθώς περνούσε μια μάνα με το καροτσάκι. Όχι της λαϊκής!
Κι εγώ μεγαλώνω. Και σα χαζό που προσπαθεί να διασκεδάσει τις πολύχρωμες, αέρινες ρυτίδες του, μετρώ αντίστροφα.
Κάποια γενέθλια. Σε κάποια χρονιά. Που λέω πως είναι καλή, τελικά. Σα σοδειά κρασιού.
Ε λοιπόν η δική μου ετικέτα κρασιού, θαρρώ πως θα είναι φρουτένια φέτος.
Κι ας ξινίζει λιγάκι. Κάποιους. Κάποιον.
Είμαι προκλητική.
Είμαι γήινη.
Είμαι ίριδα.
Είμαι το ουράνιο τόξο μέσα στο νερό.
Πηγή εικόνας: vulcania.deviantart.com
“Κι όλα αυτά, καθώς περνούσε μια μάνα με το καροτσάκι. Όχι της λαϊκής!”
Πιο συχνά βλέπεις πλέον παιδάκια σε καροτσάκια παρά ζαρζαβατικά.
Να τα χιλιάσεις δαιμονάκο μου!!! Ό,τι καλύτερο εύχομαι!
Γνωριζόμαστε δικτυακά λίγο καιρό, αλλά είναι αρκετός για να το εννοώ από την καρδιά μου.
Στείλε μου τη διεύθυνσή σου για να στείλω τη γραβιέρα με κόκκινο εορτάστικο φιόγκο 😉
Στα πολλά “…είμαι…” που αναφέρεις, γράψε και πως είσαι και …demonισμένη. Καλή σου μέρα, χαθήκαμε έτσι;
Κρατήσου Μάνο μου! Άλλες 7 μέρες μείναν. Είσαι καλός και σ’ευχαριστώ. Υπάρχει αμοιβαιότητα, πίστεψέ με. *
Δαιμονισμένη ή δαιμονική φλού-φλη μου; Όντως, χαθήκαμε. Χαζό. ΚΑΛΗΜΕΡΑ! Ανοιξιάτικη.
Α δεν έχεις σήμερα γενέθλια;;;
Ε μα και συ από τώρα φιλοσοφείς για την ηλικία; Περίμενε ρε δαίμονα, έχεις ακόμα 7 ολόκληρες μέρες. Μικρή είσαι ακόμα.
😉
Μπαρδόν Μάνο, μου βγήκε αυθορμήτως.
Καθε χρονια ειναι καλη, οταν την αφηνουμε πισω μας… Γιατι την κερδισαμε, και μαθαμε απαυτη. Και ναι, μεγαλωνουμε. Και ξινιζουμε. Και το πιο καλο κρασι ξινίζει, και κανει το πιο καλο ξύδι. Το κρασί χαρίζει τολμη και ληθη, αλλα το ξυδι χαρίζει νοστιμιά ναι; Εισαι προκλητική, εισαι γήινη, κι ανθρωπινη μαζί. Και κανεις δε μεγαλώνει περισσοτερο αποσο πραγματικά θελει. Αληθεια.
Μου αρέσει αυτό, μανούλα: “Κανείς δε μεγαλώνει περισσότερο από όσο πραγματικά θέλει”. Κι όμως, κι ο χρόνος ο ίδιος κάποια στιγμή ξεκολλά και βγαίνει από τη χειμερία νάρκη του και τότε, αλίμονο αν δεν περπατήσεις μαζί του…
Σε φιλώ (θα μιλήσουμε την Κυριακή εμείς)