H φύλακας της μέρας
demon November 28th, 2007
Ναι, αυτό είμαι. Δεν έχει ξημερώσει απλώς, έχει γεννηθεί η μέρα προ πολλού. Πέρασε η δεκάτη. Κι εγώ είμαι ακόμη με τα μάτια στηλωμένα στον υπολογιστή. Ορθάνοιχτα βλέφαρα, ζωντανές κόρες ματιών και μια απορία ζωγραφισμένη στο κάτω χείλος μου: εγώ τι ακριβώς φυλάω;
Τη μέρα πριν δραπετεύσει, το φεγγάρι μην το πάρει ο ύπνος και δεν κατέβει, τη γη μη βουτήξει στα σωθικά της κι αλλάξει σχήμα ή τον ουρανό, μην τυλίξει το γύρω του με το πελώριο σεντόνι του και πνίξει ανθρώπους, βουνά και θάλασσες;
Αισθάνομαι σα φύλακας της ημέρας. Και ειδικά με το κουτάκι της μπύρας που ξέμεινε τις τελευταίες ώρες στο χέρι μου, έχω αποπροσανατολιστεί γλυκά.
Θυμάμαι…
Θυμάμαι πως ξάπλωσα γύρω στις 04:30. Τα πόδια μου ήταν παγωμένα από το μάρμαρο της κουζίνας. Πήγα να πιω νερό και ρούφηξα την κρυάδα του δαπέδου. Μπήκα κάτω από τα σκεπάσματα και πριν προλάβω να σκεφτώ, πριν προλάβω να αποφασίσω αν θα σε ξυπνήσω ή όχι, είχες βάλει τις πατούσες σου πάνω στα πέλματά μου. Για να με ζεστάνεις. Απίστευτο! Με είχες στα όνειρά σου, με είχες πάρει μαζί σου…
Τι τρυφερό που ήταν… Να θυσιάσεις τη ζέστη σου για το κρύο μου.
Μέσα στην επόμενη μία ώρα, είχαμε ξυπνήσει και οι δυο…
~
-“Διψάω. Η πίτσα “4 εποχές” ήταν σκέτη λύσσα κι ακόμη να τη χωνέψω”.
Εμ, μωρό μου. Τέσσερις εποχές είναι αυτές…
“Πάω να φέρω νερό, θες;”
Θέλω να με χαϊδέψεις και να με νανουρίσεις. Και με αυτό, αίρω το απαγορευτικό. Σου είχα υποσχεθεί πως για μια βδομάδα δε θα παραπονεθώ. Ε λοιπόν, πέρασε! Δεν καταπιέζομαι άλλο.
-“Μα μωρό μου, πέρασαν κιόλας 7 μέρες;”
Όχι, πέντε πέρασαν. Ποιος μίλησε για εφτά; Πέντε εργάσιμες είχα θυσιάσει…
-“Πλάκα κάνεις!”
Κάθε άλλο. Το Σαββατοκύριακο δεν στο χαρίζω.
Τώρα τι να φυλάξω, αναρωτιέμαι… Το κουτάκι της μπύρας που τελειώνει, τη ζαλάδα μου πριν φύγει μακριά, να κλείσω το πορτάκι με τις σκέψεις ή απλώς να κρύψω κάτω από μια στίβα κλαδιά την ψυχή μου και να την αφήσω στο πιο μακρινό σύννεφο, μέχρι να ξεκουράσω το σώμα και το πρόσωπό μου;
Καλημέρα! για σένα
Καληνύχτα για μένα
Πηγή: galerieslunamoon.free.fr