Μέσα σ’ένα αερόστατο
demon May 8th, 2009
Ένα σύντομο ταξίδι έκανα χτες. Επέστρεψαν οι γονείς μου από Πορτογαλία, όπου έμειναν για πάνω από 10 μέρες και είχαν πολλά να μου διηγηθούν.
Για ξενοδοχεία 18 ορόφων που ήταν πύργοι, για ποτάμια και ομίχλες, για ταξιτζήδες που πήγαιναν σαν τρελοί ακούγοντας κλασική μουσική, για απίστευτα μοντέρνα γλυπτά και κατασκευές ακόμη και σε κάθε χωριό, για ευγένεια και θρησκευτικότητα, για κρέας και ψάρι, για εμφανισιακές ομοιότητες με εμάς, τους Έλληνες.
Χάρηκα απίστευτα πολύ που αυτοί οι δύο άνθρωποι, πέρασαν ή έχουν αρχίσει να περνάνε όπως τους αξίζει. Που βάζουν σιγά-σιγά και πάλι την πολυτέλεια στη ζωή τους. Που φεύγουν από την καθημερινότητα, την οποία δε χρειάζονται και δεν τους επιβάλλεται πλέον.
Ταξίδια.
Ξεκινάς. Φτάνεις. Προσπαθείς να γνωρίσεις όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Να μάθεις, να απολαύσεις, να δοκιμάσεις, να μοιάσεις, να εκτιμήσεις.
Ταξίδια… παντού. Κάθε στιγμή που φεύγεις.
Αλλά εκείνα που σε μεταφέρουν σε πραγματικές τοποθεσίες είναι απίστευτος θησαυρός.
Πηγή εικόνας: rochellelea.deviantart.com
Δε το συζητώ…την καλύτερη δουλειά κανουν!! Και εγω μουρμουρά τους δικούς μου…αλλά δε ξεκουνιουνται με τιποτα..Απο που πηγα και πηρα εγω …που το μυαλο μου ολο σε ταξίδια το έχω(;)…τι να πω!!
Καλησπερα
Λοιπον,θα πω τουτο…..Η Πορτογαλια ειναι πολυ ομορφη αλλα και οι Ποτρογαλοι ακομα ομορφοτεροι!!!!!!!!!!!!!
Να τα κάνεις εσύ γι’αυτούς, Ευούλα. Μη νομίζεις. Υπάρχουν τελικά και άνθρωποι που δεν ξεκουνιούνται, που δεν ταξιδεύουν και που δεν έχουν και πολλή περιέργεια να γνωρίσουν τον κόσμο. Ή περιέργεια ή θάρρος.
Λέω να σε εμπιστευτώ, Γαλάτεια. Μια και είμαι των μεσογειακών τύπων. Έτσι, για το contrast!
Ποια Πορτογαλία, Φαντάσου να πετάς με αερόστατο πάνω από αφρικανικά τοπία….
Εγώ ακόμα δεν τους έχω πείσει να κάνουν ταξιδάκια! Τα θεωρούν περιττά! Είναι οι άνθρωποι που θα ασχοληθούν με τον κήπο τους το πρωί και θα πιουν το καφεδάκι τους βλέποντας τηλεόραση το απόγευμα … Πρέπει με κάποιο τρόπο να τους πείσω!
Οι μοναδικες φορες που πηγανε διακοπές και δε γυρισανε σκοτωμενοι, ηταν μια φορα στην Ιταλια, και μια στην Ισπανια.. Μαλλον τους απορροφουσαν τα μέρη που εβλεπαν και δεν προφταιναν να τσακωθούν… Αλλα τωρα εχουμε περασει ξανα σε φαση γκρινιας “που να παμε παιδι μου, να μας συμβει και τιποτα, σε ξενη χωρα….”. Χαιρομαι που οι δικοι σου εχουνε πιασει το νοημα!
Άσε Μάνο, είναι όνειρό μου να χρησιμοποιήσω αερόστατο. Ποικιλοτρόπως…
Πρέπει Πέτρο, πρέπει. Αιστάνεσαι ότι έτσι συμβάλλεις κι εσύ στην ευτυχία τους. Ακόμη κι αν δεν κάνεις τίποτα!
Μανούλα, οι γονείς μου είναι κατεξοχήν άνθρωποι που τσακώνονται μεταξύ τους -άραγε από ποιον να πήρα εγώ?! Παρόλα αυτά, οργανώνουν ταξίδια αλλά και κάμπινγκ (!) χρόνια. Είναι διαφορετικό όμως τώρα που μεγάλωσαν παραπάνω και μπορούν να εξαφανιστούν ακόμη και για μήνες! Και φυσικά ο μπαμπάς μου είναι το στιλ “να προσέχουμε όμως ε?”. Πηγαίνει όμως. ΕΥΤΥΧΩΣ. Τον “πηγαίνει” η μάμα μου.