Κρύψε με!
demon November 29th, 2007
Όλο το βράδυ είχα ξεχάσει το βλέμμα μου πάνω στην οθόνη. Πάταγα κουμπιά χωρίς νόημα. Είχα τοποθετήσει με κομψό τρόπο τα δάχτυλά μου πάνω στα σωστά πλήκτρα και περίμενα κάτι να τα σπρώξει. Άνοιξα έναν ιταλικό αφρώδη οίνο με γεύση φράουλα (Fragolino το λένε το μυστικό μου) και ήπια τις αναθυμιάσεις του. Έπαιξα για ώρα με το χοντρό φελλό του, το συρματάκι που τον κρατούσε μέσα στο στόμιο. Πέρασα δυο-τρεις φορές από το κρεβάτι μου. Στη θέση του ήταν. Πέρασα κι από τον καθρέφτη στο μπάνιο. Κι εγώ στη θέση μου ήμουνα. Περίπου. Κοίταξα έξω μπας και προλάβω να δω ποιο πλάσμα θα με κλέψει απόψε. Τι χρώμα να ‘χει άραγε;
Μια ανάσα.
Το πρωινό με βρήκε αποσβολωμένη στην κόκκινη καρέκλα μου. Είχαν κοκαλώσει τα άκρα μου από το ψυχρό κρύο. Τουλάχιστον να είχε πρόσωπο. Είχα κάνει ένα καυτό μπάνιο λίγες ώρες πριν, μα η ζεστή γλώσσα του νερού είχε αρχίσει να συρρικνώνεται. Η εξωτερική θερμορκασία με απείλησε μονομιάς. Τράβηξα την βαριά κουβέρτα από τον καναπέ και την έσυρα μέχρι το γραφείο. Σκέπασα τα πόδια και τη μέση μου. Αν θυμόμουν πού είχα καταχωνιάσει το σκούφο μου,νομίζω ότι θα τον φορούσα. Ήπια μια βιαστική γουλιά από το χτεσινό τσάι. Μπλιαχ. Πικρίλα. Έκανα να σηκώσω το ακουστικό. Μπα, είναι πολύ νωρίς ακόμη. Πόσο θα ήθελα να ακούσω τη φωνή μου τώρα. Να θυμηθώ ότι υπάρχει, ότι βγάζει νότες. Κοίταξα και πάλι έξω. Κάποιος να μου φέρει τη φωνή μου!
Δυο ανάσες.
Μεσημέριασε κι ο ήλιος σκέπασε την επιθυμία μου να ξαπλώσω τον εαυτό μου έστω για λιγάκι. Πήγα στην κουζίνα και μου έφτιαξα δυο γόνδολες με τυρί και πράσινες ελιές. Ήπια μπόλικο νερό να ξελυσσάσω. Το μυαλό μου είχε χαθεί μες το χρόνο. Πότε είναι; Τι είναι τώρα; Πότε έχουμε; Να σηκωθώ, να ξαπλώσω, να γράψω, να μιλήσω; Είχα μπερδευτεί κι ο εαυτός μου είχε σωπάσει αντί να με προστάξει. Με ανακούφισα, σκεπτόμενη το βράδυ. Αυτό το γλυκό, μεθυστικό, επιβλητικό φάσμα που είναι τόσο απλόχερα σκληρό, απόλυτο, αδηφάγο. Θα στη δώσω την ψυχή μου κι απόψε. Το ξέρεις ότι θα το κάνω. Μόνο άσε με να κοιτάξω λιγάκι έξω ξανά. Να προλάβω να κλέψω εικόνα.
Τρεις α…
Πηγή: www.gizmodo.fr
πολύ καλό παραστατικό γράψιμο…..Εύγε δαίμονα εύγε….Ότι πρέπει για βιβλίο….Πως και δεν γράφεις ??
Σσσσ… τώρα κρύβομαι…
(δεν ξέρω! και σαν τι να γράψω;)