Διακοπές στη Χαλκιδική
demon August 16th, 2009
Σάββατο 15-8-09
Εμφανίστηκε χτες το βραδάκι ένα απίστευτο πλασματάκι στη βεράντα μας. Ένα κάτασπρο γατούνι, 4 μηνών, κοριτσάκι με απίστευτη οικειότητα, καθαριότητα και ευφυία.
Κάπως έτσι, κάναμε πέρα όλες τις άλλες γάτες της γειτονιάς που ερχόντουσαν για το ψάρι και το γάλα, αλλά κατά τα άλλα το «χου» πήγαινε σύννεφο. Αγριεμένες φάτσες και νύχια έτοιμα για πόλεμο.
«Πώς θα το βγάλουμε», ρώτησα τον μπαμπά του Μιχάλη. «Α, δεν έχω τέτοια κολλήματα. Τα γατιά δεν ακούνε σε ονόματα». Ναι, αλλά πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα αν είναι να το κρατήσουμε. Το Ματάκι μου, ακούει στο όνομά του, από πολύ μικρό. «Ε, τότε το προφανές», μου είπε ο Νίκος, «Ασπρούλα». «Χιονάτη», διόρθωσα εγώ.
Εντάξει λοιπόν, Χιονάτη!
Φάγαμε οικογενειακώς σήμερα. Έφεραν τη γιαγιά, τη μητέρα της Βουλιώς, μαμάς του άντρα, και φάγαμε όλοι μαζί, αφού πέρασα από ένα σύντομο τεστ αισθητικής και κομψότητος.
Φάγαμε πεντανόστιμη σαρδέλα και γόπα, ήπιαμε κι ένα ποτηράκι τσίπουρο, δυνατό-δυνατό -όχι σαν τα Κρητικά, που λέει κι ο μπαμπάς του άντρα- και μπήκαμε στη φάση της χώνεψης, με θέα τα «πόδια» της Χαλκιδικής και τη θάλασσα. Αχ, φύσηξε… Δεν έχει μπάνιο σήμερα. Έχει ρομαντζάδα στη βεράντα, μες στο κτήμα με τις ελιές και τα λουλούδια, με τη Χιονάτη να τρέχει πάνω-κάτω και να κάνει γιουβαρλάκια για να την προσέξουμε και με την ηρεμία, την ανάπαυση και την απλότητα να βασιλεύει.
Κάπου-κάπου ακούγονται βεγγαλικά από μακριά, που τα φέρνει το φόρεμα του ανέμου και φαντάζομαι τα γλέντια που έχουν στηθεί σε κάποιες αυλές.
Υ.Γ. Για εκείνους που αρέσκονται στο να ψήνουν χειροποίητα, ο μπαμπάς του άντρα λέει πως το καλύτερο κάρβουνο προέρχεται από το δέντρο της ελιάς. Ποιος ξέρει γιατί.
Τι κουκλι με σκουρα αυτάκια ειναι αυτο; Να πεις του μπαμπά, οτι στην Κρητη δε φτιαχνουμε τσιπουρο αλλα ρακη, τσικουδιά, απο τα τσίκουδα ταμπελιου, μονης αποσταξης και χωρις μυρωδικά. Κι οποιος αντεξει ενα πραμα! Χαλαρωσε κι απολαυσε την ηρεμία… ισως αυτο ναναι κι η ουσια των διακοπών, ναι;
ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ Καλέ τί ζαχαρωτό είναι τούτο??? Να σου ζήσει και καλωσήρθες στο club των ιδιοκτητών λευκών γατιών. Περνάς ΤΕΛΕΙΑ κυρία μου από ό,τι βλέπω, αλλά θέλουμε περισσότερες φωτόοοοοοο! χιχι μουτς
Μανούλα, δεν θέλω να μπω σε διένεξη για το θέμα της τσικουδιάς και της ρακής σας, αλλά ο μπαμπάς έφτιαχνε για χρόνια δικό του τσίπουρο κι όταν μου είπε τους βαθμούς του Αλκοόλ μου έπεσαν τα αυτιά. (Όποιος ενδιαφέρεται θα ρωτήσω αύριο για λεπτομέρειες) Όλες αυτές τις μέρες κατεβάζουμε ένα σφηνάκι το μεσημέρι με το φαγητό και πραγματικά είναι μπουρλότο. Κι όπως ξέρεις, μανούλα, πίνω.
Υ.Γ. Ναι, απολαμβάνω. Βέβαια συμβαίνουν και πραγματάκια που με επαναφέρουν βίαια στην πραγματικότητα, αλλά ρουφάω ό,τι δεν υπάρχει στην Αθήνα στη ζωή μου. σμουτς
Σκουριασμένη γκόμενα, να ποστάρω κι άλλες. Αμέ. Να σου χαλάσω χατίρι; Το μικρό έχει γίνει το επίκεντρο και το έχω τραβήξει αμέτρητες φωτό.
Υ.Γ. Πάντως, οι δικές μας οι γάτες, οι αθηναϊκές αλήτισσες, είναι κατάμαυρες. Ελπίζω να μη σε χαλάει. Αλλά για τα επόμενα 15 χρόνια, προτιμώ τη γάτα μου σε ΜΑΥΡΟ! λολ
Γάτα να είναι και ό,τι να’ναι! Απλά σε εμένα έλαχαν λευκές 😉 Και τα μαυρούλια είναι ένα όνειρο. Και τα μπιρμπιλωτά. Και τα τιγρέ. Και αυτά με τα καπελάκια. Και αυτά με τα καλτσάκια. Ωχ… εγκεφαλικό!
Άμα η γάτα είναι όμορφη, είναι θεϊκή και παθαίνεις ψύχωση, αλλά άμα είναι άσχημη δεν τη σώζει τίποτα. Αλλά πραγματικά, οι γάτες είναι ΕΜΜΟΝΗ!