Διακοπές στη Χαλκιδική (λίγο πριν το τέλος)
demon August 23rd, 2009
Κάθομαι στη μαγική βεράντα.
Μια μέρα έμεινε μέχρι την επιστροφή, το αντίστροφο ταξίδι των 560 χλμ. με τη μηχανή μας.
Χθες μελαγχόλησα που τελείωσε το διάλειμμά μας. Σήμερα, όμως, το βλέπω διαφορετικά. Δε με νοιάζει και τόσο που θα γυρίσω σπίτι μου. Δε με νοιάζει και τόσο γιατί και πάλι, μαζί σου θα είμαι κι αφού καταφέραμε να επουλώσουμε την τριβή και τα τραύματα της καθημερινότητας δε με νοιάζει το πού θα είμαι. Μονάχα που θα είμαι μαζί σου.
Στα Πούλιθρα έκλεψα το τίποτα της συναίσθησης. Άνοιξα με τα χέρια τις εικονικές κουρτίνες του χρόνου και του τόπου και δεν υπήρχε τίποτα. Ένας βαθύ μπλε ορίζοντας, κενός, ήμερος, χωρίς εικόνες, χωρίς κλιμάκωση της τέλειας νότας: τέσσερα τέταρτα.
Εδώ, πάλι, στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής, κλέβω τη φροντίδα που μου έδωσαν, και φέτος, οι γονείς σου και την αδιάκοπη αλητεία μας: όλη μέρα έξω∙ στη θάλασσα, στο καφέ στην παραλία, στο ταβερνάκι, στην αγορά.
Και του χρόνου μανάρι μου, να περάσετε ακόμα πιο ονειρεμένα και (χιχι) μελωμένα! :-***
Ήταν αρκετά περιπετειώδεις οι φετινές διακοπές, δε λέω. Μια ο καιρός, μια κάποια οικογενειακά πράγματα. Ακόμη κι έτσι όμως, άξιζε χίλιες φορές. Ναι, και του χρόνου. Δε λέω Καλό Φθινόπωρο, μην μας πιάσει κατάθλιψη, Σκουριασμένη Γκόμενα.