Fasten your seatbelts plz…
demon September 18th, 2009
Μου κάνει εντύπωση, πως, ενώ βλέπουμε τις μαμάδες μας (τα κοριτσάκια) να ταλαιπωρούνται από τους μπαμπάδες μας, εντούτοις εμείς τους προτιμάμε στην καρδιά μας και τους υπερασπιζόμαστε. Τον λατρεύω τον μπαμπά μου και τη μάμα μου, όμως. Και σε αυτή την ισορροπία ήρθα μετά από πολλά χρόνια. Κατά διαστήματα, αγαπούσα πάντα τον έναν περισσότερο από τον άλλο. Εναλλάξ.
Ακούγοντας όμως, τώρα τελευταία, τη μητέρα μου να μου διηγείται ιστορίες καθημερινής παράνοιας, οι οποίες τόσο μοιάζουν με τα δικά μου παράπονα ή τις ελλείψεις στη δική μου σχέση, απορώ. Πώς γίνεται τα κοριτσάκια να παίρνουμε το μέρος του μπαμπά, του αγοριού, ο οποίος τυραννά τη μαμά και ομοίως, το αγοράκι, θα τυραννήσει κι εμάς μια μέρα –αν δεν το κάνει ήδη.
Η μάμα μου παλιά δε μου ‘λεγε πράγματα. Προστάτευε κι εκείνη τον μπαμπά, στα μάτια μου. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να μου μιλά. Μάλλον, επειδή πλέον έχω άλλα βιώματα και είναι πιο πιθανό να συναισθανθώ… Όπως και συμβαίνει.
Και τελικά, όλες εκείνες οι αψυχολόγητες συμπεριφορές και οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις, αποκτάνε λογική. Και ξέρεις ότι, μια μέρα θα περάσεις κι εσύ την παράνοια που ζει η μαμά σου και πάντα θα σου κάνει δυσνόητη εντύπωση γιατί αδιαφορεί λοιπόν (ο μπαμπάς ή) ο σύντροφος, γιατί σε αδικεί, γιατί σε παραμελεί…
Πηγή εικόνας: fantasystock.deviantart.com
Αγαπαμε παντα το μπαμπά μας, γιατι παντα ειμαστε οι πριγκήπισσές του… Και περιμένουμε βλακωδώς να συμβεί το ιδιο και με τον αντρα που θα αποφασισουμε να αγαπησουμε… οπως περιμενε και η μαμα μας… που ητανε κι αυτη πριγκήπισσα στα μάτια του μπαμπά της…
Κι η μαμά μας λοιπόν?! Τι είναι για μας?! Η αντίζηλος? ΜΑΝΑ…
οχι αγαπη μου… μια ακομα χαμενη πριγκηπισσα ειναι…
…mmm ίσως.