Πήγα να κρυφτώ από τη ζωή μου, αλλά μου άναψε το φως
demon March 19th, 2010
Λίγα καταλαβαίνω. Λίγα με αφορούν.
Όσα συμβαίνουν απλώς μου θυμίζουν ολοένα και πιο έντονα, γιατί εξαφανίστηκα από την Αθήνα για ένα εξάμηνο πριν 3 περίπου χρόνια. παρατώντας τη δημοσιογραφία για πάντα (!) και τον έξω κόσμο, τον γεμάτο μπουρμπουλήρθες πλαστικές. Από κείνες που σπάνε με ένα μικρό αλλά σταθερό πάτημα. Έτσι, σπατς… απόμενος αέρας, επόμενο θηκάκι, επόμενο απόστημα.
Χρειάστηκα να κάνω μια γερή αποτοξίνωση. Να μην βλέπω τηλεόραση. Να μην ακούω οτιδήποτε δυσάρεστο, στενάχωρο. Χρειάστηκα να γνωρίσω έναν καινούργιο, κόσμο που επιπλέι πάνω σε λάβα. Αστείο δεν είναι; Τόσο τζόγος. Τόσος τυχοδιωκτισμός κι από την πλευρά μου. Σε νησί προσάραξα. Νερό πάνω σε λάβα. Πολλά ξεκινήματα. Και κανείς δε με ήξερε. Ευτυχώς.
Αν και πολλοί με έμαθαν λίγο πριν φύγω κι από δω.
Γύρισα λοιπόν. Και ξαναμπήκα σε τρυπάκι πόνου. Άλλος πόνος τώρα. Πόνος σχέσης, συμβίωσης, κελιού που δεν είχα συνηθίσει, μήτε το ‘χω μέσα μου.
Και τώρα ζω έτσι. Μακριά από τη δημοσιογραφία, πάντα, από τον πόνο του πλανήτη, του να γνωρίζω. Πονώ βέβαια ακόμη, ίσως κι από ένστικτο. Διαισθητικός πόνος, χα! Πονώ ίσως και για πράγματα που δεν τα διαβάζω μεν ούτε τα ακούω σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση, αλλά τα βλέπω κάτω από τα βήματά μου.
Υπάρχουν. Τι σημασία έχει αν χαμηλώνω την ένταση του κόσμου; Υπάρχει!
Αλλά, προσπαθώ να με προστατεύσω, γαμώτο. Δεν θα το κάνει κανείς για μένα αυτό. Δεν το ξέρει για να το κάνει. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΦΟΡΑ.
Κι ας ξέρω την ίδια ώρα, ότι είμαι ένα τίποτα μπροστά στο όλο. Η δική μου λογικότητα, η δικιά μου πνευματική ισορροπία, λίγη σημασία έχει μπροστά στα όλα που πέφτουν, που καταστρέφονται. Πλέον ή από σεισμό θα πάμε ή από τσουνάμι ή από τυφώνες ή από φωτιά. Όλα θα φύγουν για να ξανάρθουν. Για άλλους. Οπότε;
Πήγα θέατρο. Είδα Βογιατζή, το “Ύστατο σήμερα”. Είδα και την “Rachel Corrie”. Σημείωσα και 3-4 ακόμη παραστάσεις που θέλω να προλάβω να δω.
Τελικά στα σκοτεινά, εστιάζεις πάντοτε καλύτερα.
Στην υγειά της Σαντορίνης. Στην υγειά της παράνοιας. Κι αν αντέξω, θα βάψω ξανά μια μέρα τα χείλη μου με πράσινο μολύβι ματιών… όπως έκανα παιδί. πράσινο ή μοβ. Εναλλάξ.
(Καλό Σαββατοκύριακο)
Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com
Πρασινο ΚΑΙ μωβ. Πανω κατω. Η καλυτερα, κοκκινο και μωβ. Φωτια και πενθος. Ολα θα φυγουν. Σκασιλα μας κι αμα ξαναρθουν, αφου δε θαμαστε εδω. Ειμαστε εδω. Τωρα. Κι αυτο το τωρα μας χρωσταμε ναναι οσο γινεται καλυτερο. Μπορουμε να παλαιψουμε ή να αποσυρθουμε. Η απλα, να παρασυρθουμε.
Να παρασυρθούμε, ναι!!! Αυτό μου αρέσει! Mmm, το κόκκινο δε μ’αρέσει όμως. Ποτέ δε μου άρεσε σα χρώμα.