Ταινίες-τραπουλόχαρτα…
demon March 7th, 2010
Off with his head NOW!… αυτή είναι η κόκκινη βασίλισσα Vs την άσπρη. Κι εγώ πήγα. Γιατί τσιμπάω τρελά με τα παραμύθια, τα λευκά. Αλλά δε μου άρεσε. Πρώτη φορά που δε με τρέλανε ο μεσιέ Burton.
Γλυκάθηκα με την 3D version, απόλαυσα αρκετά γραφικά, κίνηση, κυρίως κοστούμια και σκηνικά. Αλλά με την ιστορία… Μα την ξέρω. Και την κράτησε. Πιστά, πολύ πιστά. Αλλά δεν την απογείωσε. Δεν έκανε το παραμύθι ακόμη πιο παραμυθένιο. Δεν ήταν “πιο μεγάλος τώρα που μεγάλωσε”, δεν είχε περισσοτεροσύνη”!
Ήταν απλώς ένα εύληπτο παραμύθι, με πολύχρωμες τρισδιάστατες σελίδες, ένα ζωντανό βιβλίο…
Αυτό.
Κρίμα, πολύ κρίμα.
Α, ο Johnny Depp κλασικός, μια πετυχημένη καρικατούρα που πουλάει υφάκι και τρέλα. Καλός πάντα. Η μαντάμ Carter τρελή και παλαβή σε όρια εξουθένωσης και λίγο πριν την παράνοια, ευτυχώς μαζεμένη, πάντα εξαιρετική φιγούρα. Η Anne Hathaway δε μου άρεσε, ήταν παιδική η “υποκριτική” της, που δεν απαιτούσε και τίποτα το εξεζητημένο. Η δε πρωταγωνίστρια, η Mia Wasikowska, την οποία δεν έχω δει κάπου καλού, ήταν πολύ καλή και με προοπτικές θαρρώ.
Όχι, αν το ξανασκεφτόμουν, δεν θα το έβλεπα με τίποτα σε προβολή της 11ης νυχτερινής. Τι με έπιασε, ούτε σε θρίλερ να πήγαινα. Κάτι σε Κυριακάτικο απογευματινό και όχι κατ’ανάγκη 3D, του ταιριάζει πολύ περισσότερο.
Είδα και Avatar. Πάει λίγος καιρός. Το απόλαυσα ιδιαιτέρως, αν και δεν το περίμενα. Για τον άντρα πήγαμε, ο οποίος απογοητεύτηκε. Έχω γίνει φαν του τρισδιάστατου τελικά κι ας χαλάει το πράσινο μάτι μου πίσω από το κακοφτιαγμένο, πλαστικό γυαλί. Δε με συνεπήρε φυσικά το στόρι, που είναι… love και τελείως παιδικό ή προβλέψιμο, αλλά με καθήλωσαν τα γραφικά, η πρωτοτυπία εδώ και οι χαρακτήρες.
Είδα και το μωρό μου: Robert Downey Θεός Junior! Ο Sherlock Holmes ξαναχτυπά. Ρόλος κομμένος και ραμμένος για τον Robert, που εδώ -υποθέτω ακολουθώντας τη σκηνοθετική οδηγία- δεν έδωσε την παράνοια, την ακρότητα και την υπερβολή που χαρακτηρίζει τον Downey και τα έχει εύκολα. Έχω δει τον εξαίρετο Jeremy Brett να ενσαρκώνει τόσο τέλεια τον Holmes, που να γίνεται ένα με το ρόλο κι έχω διαβάσει ότι είχε τόσο ταυτιστεί, ώστε συνέχιζε και στην πραγματική του ζωή τα χούγια του ντετέκτιβ (βλέπε όπιο κλπ.). Αλλά ο Downey σε ένα έργο που ούτως ή άλλως διακωμωδεί λιγάκι τον ήρωα και το στιλ του, δεν ήταν άψογος, ενώ μπορούσε. Όσο για τον Jude Law, κλασικά εικονογραφημένα.
Αυτό από τον κινηματογραφικό πλανήτη Δαίμων. Επόμενη προβολή: Άγνωστος.
To Αλίκη δε ξέρω αν θα το δω.
Για τα άλλα δυο…
Το Σερλοκ μου αρεσε…απο αρκετά μέχρι πολύ…
Το Αβαταρ δε με ενθουσιασε….ίσως μου άρεσε περισσοτερο αν δεν ειχε γίνει τοσος ντορος πριν…ετσι που το είχαν λανσάρει περίμενες να δεις ενα αριστουργημα και εβλεπες μια συμπαθητική ταινιουλα…
Φιλακια δαιμονακι μου
Οχι χρυσο μου, δεν θα με απογοητευσεις! Τωρα που αποφασισα, μολις σταθω στα ποδαρια μου να παω σινεμα -ποια εγω- για να δω τρισδιαστατη την ηρωιδα των παιδικων μου χρονων, τιποτα δε θα με σταματησει!!! Θα παω, θα παω, θα παω!!!!!
Γεια σου Δαιμονάκο
Δεν έχω δει κανένα από τα τρία.
Για το avatar όμως έχω ακούσει τα καλύτερα.
Για τον Μπάρτον δυστυχώς όχι και τόσο καλά.
Για τον Χολμς πράμα. Μάλλον σε dvd αυτός.
Α, και τώρα που το θυμήθηκα Ευούλα, είπα ψέματα. Υπάρχει άλλη μια ταινία του Burton που δε μου άρεσε… καθόλου. Ο Sweeney Todd. Απογοήτευση. Φιλιά φίλη.
Να πας μάνα, να τη δεις και την απολαύσεις. Α, και να μου πεις όμως κι εντυπώσεις μετά ε?
Hey!!! Ladies and gents, he finally made it! Ο Κρητικός είναι εδώ. Μετά από καιρό… Γεια σου και σένα, άπιστε…