ΔΕΝ ΞΕΡΩ
demon May 6th, 2010
Σας ευχαριστώ, από καρδιάς. Σας ευχαριστώ που κατεβήκατε στην πορεία και διαδηλώσατε για μένα, για τον άντρα μου, για όλους εμάς, για σας κι εμάς. Ειλικρινά σας ευχαριστώ. Που ξελαρυγγιαστήκατε, που περπατήσατε, που κλάψατε, που μορφάσατε, που βρίσατε, που σταθήκατε, που θυμώσατε αληθινά. Ήταν απίστευτο το θέαμα.
Και δε με νοιάζει αν κατεβήκατε επειδή το ζείτε το πρόβλημα ή όχι. Επειδή ζείτε σε περιοχές σαν αυτή που ζω εγώ ή στα Β.Π.. Εάν πήγατε στην πελώρια πορεία για να κάνετε σκασιαρχείο, αν είστε επαναστατικοί τύποι, εάν σας καίγετε καρφάκι, εάν είστε κι εσείς εξοργισμένοι όπως εγώ.
Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο που κατεβήκατε σήμερα. Που πήγατε κι εσείς στην πορεία. Που σταθήκατε απέναντι από τους ΜΑΤατζήδες και κάνατε έστω και για λίγο κάποιους να καρδιοχτυπήσουν. Για τα χειρότερα…
Βέβαια τα χειρότερα, εκείνης της στιγμής, ήρθαν. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν, όπως πάντα άλλωστε, τη μέρα, το χάος, το αλαλούμ κι έκαψαν, λεηλάτησαν και τελικά, ναι, δολοφόνησαν. Κάποιοι άλλοι τους υποκίνησαν, τους πλήρωσαν, τους παρότρυναν για να το πράξουν αυτό. Όπως ακριβώς κάνουν και σε κάποιες άλλες πορείες, διαδηλώσεις, ενέργειες… Έτσι ακριβώς! Τόσο αναλώσιμη η ανθρώπινη ζωή.
Αν ήμουν δικαιοσύνη, θα κάθιζα τον Βγενόπουλο στο σκαμνί, με όλα τα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ Μέσα παρόντα. για “συν-αυτουργία”. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι αλήθεια, για να στέλνεις, να υποχρεώνεις κάποιους να δουλέψουν τέτοια μέρα, σε τέτοιο μέρος!!! Πόσο… και πόσο πλούσιος φυσικά. ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ!
Δε θέλω να πω τίποτα. Γιατί… δεν ξέρω. Στ’αλήθεια δεν ξέρω. Τι να πω, πώς να ζήσω, με τι να ζήσω, τι να περιμένω κι αν πρέπει να ζω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω.
Και δεν ξέρω πώς θα είμαστε πια σε κάποια χρόνια από τώρα. Σίγουρα όμως, σε τούτη την Ελλάδα, με αυτή την ιστορία, το παρελθόν και το παρόν, οι περισσότεροι Εμείς, έχουμε πράγματι ακρωτηριαστεί. Γιατί αντί να σκέφτομαι αν θέλω να κάνω παιδί, σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο και αν είμαι σε θέση, οικονομικά. Αντί να σκέφτομαι ένα όμορφο γάμο, σκέφτομαι γιατί να τον πληρώσω και γιατί τελικά να τον κάνω! Αντί να σκέφτομαι ταξίδια, επιτυχίες επαγγελματικές, μπόλικη ρομαντική ευτυχία, σκέφτομαι απλώς αν θα καταφέρω να ζήσω καλά.
Άραγε… θα καταφέρω να ζήσω καλά εγώ;
Υ.Γ. Ελπίζω να μην αναρωτιέμαι σύντομα, αν θα καταφέρω να γεράσω…
Πηγή εικόνας: anderton.deviantart.com
“… με ολα τα διαδικτυακά μέσα παρόντα …”
με εντυπωσίασε αυτη σου η σκέψη.
Προχώρα τη ζωή σου οπλισμένη με τα συναισθήματα που γεννιούνται στην πορεί και χτίσε με αυτά μια καλή ζωή.
Ειναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.
Α, και κανεις δεν ξερει.
Johnny boy, με τα συναισθήματα δεν ξέρω εάν μπορώ να χτίσω μια καλή ζωή. Σίγουρα μπορώ να χτίσω μια γεμάτη, μεγάλη, αιθέρια ψυχή, αν και αυτό δεν είναι λίγο. Δεν είναι όμως ζωή, πραγματικότητα, το έξω. Είναι το μέσα!
Όσο για τα διαδικτυακά Μέσα, προερχόμενη από το παραδοσιακό Μέσο, την εφημερίδα κι έχοντας δουλέψει και στην τηλεόραση αλλά και στον περιοδικό Τύπο και λιγότερο σε ραδιόφωνο, ειλικρινά σου μιλάω ότι… έχω τους λόγους μου που έφυγα ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ μετά από 12 χρόνια. Και σήμερα, προτιμώ να διαβάσω τα μπλογκ ή να ακούσω ραδιόφωνο αν και, αυτό φθίνει, παρά να παρακολουθήσω τους αχώνευτους που αν θες, τους ξέρω κιόλας προσωπικά (τους περισσότερους από αυτούς).