Σ’αγαπώ μαμάκα
demon May 8th, 2010
Αύριο είναι η γιορτή της μητέρας. Το θυμίζω, για να μην τολμήσετε να το ξεχάσετε. Δε λέει. Κι ακόμη κι αν δεν αναγνωρίζεται ως γιορτή, όπως λέει ο άντρας, επειδή είναι ριγμένοι οι πατεράδες -εγώ πάντως στον δικό μου εύχομαι στη Γιορτή του Πατέρα ανελλιπώς-, θα χαροποιήσετε ιδιαίτερα όλοι εσείς τις μανάδες σας, με ένα τηλεφώνημα.
Εγώ θα ευχηθώ στη μάμα μου. Και θα ψιθυρίσω κι ένα “Χρόνια πολλά” και στη μαμά του άντρα, που δεν ζει πλέον δυστυχώς.
Και θα σκεφτώ και τις μανούλες, τις φρέσκες, εκείνες που θα γίνουν κι εκείνες… που θα μπορούσαν να γίνουν. Ή τους αξίζει. Αλλά δε θα γίνουν ποτέ.
Με τη μάμα μου, δεν έχουμε, φαινομενικά, καμία σχέση. Και δε μιλάω για τις αλλαγές που λάξευσαν τον ψυχισμό της όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί κάποτε, ήταν απίστευτα δυναμική, ενεργητική και φευγάτη. Κι ακόμη είναι. Αλλά κατά τι λιγότερο.
Άλλα λέει η μία, άλλα καταλαβαίνει η άλλη. Άλλες αντοχές, γούστα, ενδιαφέροντα η μία, τελείως άλλα η άλλη. Γι’αυτό, λέει, δεν θα μπορούσε ποτέ να έκανε παρέα μαζί μου, αν δεν ήμουν κόρη της. μπδδδ
Εκείνο που νιώθω όμως εγώ, ακόμη και τις εποχές που “παίζαμε τρελό ξύλο” είναι ότι, ο ψυχισμός μας είναι ταυτόσημος. Μπορώ να καταλάβω με ευκολία τις διακυμάνσεις που συμβαίνουν μέσα της. Πάντα μπορούσα. Κι εκείνη, ακόμη πιο εύκολα από μένα. Έχουμε ένα δέσιμο, σχεδόν πνευματικό, που είναι άξιο απορίας. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι έχουμε ρίξει ομηρικούς καβγάδες. Μέχρι που έχουμε σταματήσει και να μιλάει η μία στην άλλη για διαστήματα.
Την αγαπώ τη μάμα μου. Και χαίρομαι που την έχω μάμα μου. Και όχι, δεν θα την άλλαζα. Ακόμη κι αν δεν την πείθω. Ακόμη κι αν κρατά, φυλαχτό, το παρελθόν και προσπαθεί να με πικάρει με ατάκες και γεγονότα του “παλιά”, εμμένω. Και χαμογελώ μέσα μου γιατί… που να ‘ξερε.
Δεν ξέρει. Της το λέω. Αλλά δεν ξέρει. Της το λέω όμως! Και είναι σημαντικό αυτό.
Χρόνια πολλά, Αλίκη. Να είσαι για πολλά-πολλά-πολλά -μέχρι να σε βαρεθώ πραγματικά!- χρόνια μάνα μου.
