Σκαρφαλώνοντας ξανά…
demon May 16th, 2010
Βόλτα στην Ελευσίνα. Απόγευμα Σαββάτου. Με τον καιρό να αυτομαστιγώνεται και να μη λέει να αποφασίσει: ήλιος ή συννεφιά. Ένα πολύ ευχάριστο αεράκι έκανε τη βόλτα μας δροσερή και άνετη. Πέρα-δώθε, οργώσαμε την προβλήτα, φροντίζοντας να μας ανοίγει η όρεξη για το ψαράκι που θα ακολουθούσε.
Γαλέος, μύδια, χταποδάκι, καλαμαράκι, τυροακαυτερή, χωριάτικη σαλάτα και μπόλικη ρακή, για να μας ζεστάνει, μερικές ώρες αργότερα, όταν έπεφτε το φως κι αποτραβιόταν μαζί του και η ζέστη.
Μου είχαν λείψει τέτοιες στιγμές. Έπιασα τον εαυτό μου να έχει χαλαρώσει τόσο, να έχουν αδειάσει τόσο λυτρωτικά οι σκέψεις μου, να είμαι τόσο ελαφριά και τόσο ανόητα χαρούμενη με όλο αυτό. Το απλό: Βόλτα με τον άντρα και τον κολλητό μου, ψαράκι σε μια πολύ καλή ταβέρνα που ανακάλυψα στην Ελευσίνα, κουβεντούλα άλλοτε ανώριμη κι άλλοτε ψιλο-σοβαρή, με άφθονο γέλιο όμως που δεν έλλειψε ούτε λεπτό.
Αυτό είναι. Η απόλυτη ισορροπία, τα πάντα, χωρίς να τα ζητήσεις, να τα σκεφτείς, να τα μετρήσεις.
Τι όμορφα που ήταν. Αφοπλιστικά…
Καλη φάση που χαλάρωσες ετσι.
Και γω το γουστάρω οταν συμβαινει αυτό, να ξεχνιέμαι, να ειμαι καλά.
Ξέρεις πόσο σπάνια συμβαίνει Johnny boy? Τόσο που, όταν συμβαίνει, ανησυχούν οι γύρω μου ότι κάτι έπαθα! Χαλαρώνουν οι μύες του προσώπου μου, εγώ η ίδια, δεν μιλάω κι απλώς ξεμακραίνω…
Ναι, εχω δει ανθρώπους να τους συμβάινει και αλλάζουν εντελώς.
Μαγικά.
ω ναι!