Συνάντηση στα εξωτικά Πατήσια
demon June 2nd, 2010
Τα κατάφερα και κρυολόγησα! Ναι.
Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.
Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…
Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.
Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.
Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.
Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!
Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.
Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.
Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.
Γαμώτο.
Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!
Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.
Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…
Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com
Μα περιμενεις να παει ο Μποτρινι να μαγειρεψει στην Αχαρνων χρυσο μου; Ελεος! Σα να περιμενεις να μη χαθει πορτοφολι σε τρολευ ενα πραμα!
(Να φυγεις. Δε μου αρεσει, αλλα σου αρεσει, και γιαυτο να φυγεις. Τη μεγαλη τους αγκαλια ποτε δε θα τη χασεις, ετσι κι αλλιως!)
… Όχι βρε μανούλα, φυσικά και δεν “περίμενα” αυτό. Ήλπιζα και είχα περιέργεια. Χαίρομαι που δε σου αρέσει : )