Περπατώ εις το δάσος…
demon December 9th, 2007
… όταν τα φώτα μέσα στις κουφάλες των δέντρων είναι αναμμένα. Η ίδια πορεία κάθε μέρα.
Ξεκινώ με το καλαθάκι μου περασμένο στο μπράτσο. Σκεπασμένο με το καρέ τραπεζομάντιλο και γεμάτο μανιτάρια. Καταπράσινα, γυαλισμένα λουστρίνια στα πόδια, μαύρο φορεματάκι του κουτιού και γυαλιά ηλίου για να μη φαίνομαι. Να μη διαβάζονται τα μάτια μου. Γαντάκια λευκά κι όταν ο ήλιος έχει τσακωθεί με τη σελήνη, δαντελωτή ομπρελίτσα για το χλωμό το πρόσωπο. Το ίδιο ντύσιμο κάθε μέρα.
Ακολουθώ το μονοπάτι που στρίβει στη βελανιδιά, που ανηφορίζει δίπλα από το ξύλινο σπιτάκι των πουλιών, που καταλήγει στην καταπράσινη λίμνη. Ξαποσταίνω και ρίχνω την πετονιά μου. Χρειάζομαι τα ψάρια για να καλοπιάσω την αρκούδα και να μπορέσω να διασχίσω το πυκνό δάσος. Η ίδια διαδικασία κάθε μέρα.
Μαζεύω όσα περισσότερα λουλούδια και φυλλαράκια μπορώ. Και φτιάχνω πολλές παγίδες για τους νάνους που ξέρω ότι κάπου εδώ κρύβονται και με παρακολουθούν. Μοιράζω την καλημέρα μου σε ισόποσα κομμάτια για όλες τις πεταλούδες του περάσματος. Και περιμένω υπομονετικά στο ξέφωτο, μέχρι να ταϊστούν οι πυγολαμπίδες και να με περάσουν πάνω από τη γέφυρα χωρίς σκαλωσιές. Τα ίδια καλοπιάσματα, φιλιά κι έχθρες κάθε μέρα.
Μέσα στο δάσος αρχινάω τη δουλειά μου. Βγάζω τα παπουτσάκια και το φόρεμα, τα γυαλιά και γαντάκια και χτενίζω τα μαλλιά μου. Αφήνω τις μικροσκοπικές χελώνες του γρασιδιού να με τυλίξουν με σεντόνια και πέταλα και να με φιλέψουν μέλι, ζάχαρη από νούφαρα και πηχτή ρετσίνα. Οι ίδιες γεύσεις κάθε μέρα.
Κάποια στιγμή με παίρνει ο ύπνος δίπλα στο συντριβάνι του μάγου. Ονειρεύομαι πως διέσχισα το δάσος της ζωής, πως έκανα μπάνιο στη λίμνη των χρυσόψαρων, πως ντύθηκα με τα ομορφότερα στολίδια των ρόδων, πως με κάνανε παρέα τα σκιουράκια της γέρικης αλλά αιωνόβιας βελανιδιάς. Ίδιες λέξεις, ίδιες επιθυμίες, ίδιος χρόνος.
Να σου δώσω τα ρούχα μου, τα χτενάκια και τα λουστρίνια μου; Να σου χαρίσω την ομπρέλα και το φυλαχτό μου; Να σου αφήσω εδώ να, δίπλα στη ρίζα σου, τα γαντάκια και τη φαντασία μου; Θα με περάσεις επιτέλους μέσα από το δάσος του παρόντος; Θα με πας πέρα από αυτό που ξέρω; Μακριά από αυτό που φοβάμαι;
Άναψε τα φώτα και πρόσφερέ μου την επόμενη ζωή. Χωρίς να με σκοτώσεις. Θέλω παραπάνω. Θέλω ομορφιά ξανά.
Πηγή: www.selinafenech.com