In your face *
demon December 9th, 2009
Ποιος ΜΑΛΑΚΑΣ χάκεψε το σύμπαν μου;
ΟΥΣΤ ρεεεε. μπζζζζζζζζζζζ
Πηγή εικόνας: lonelypierot.deviantart.com
Archive for the 'ΖΩΟΝ' Category
Σε ξεκλειδώνω
demon November 19th, 2009
Ένα, δύο, τέλος…
Λίγο πριν ανοίξει η καταπακτή
και όλα τα νούμερα τα ρουφήξει κάτω από την άμορφη μάζα της
λίγο πριν τα συγχωνεύσει όλα
και φτύσει απλώς ένα κλειδί
έτσι, σκέτο, μόνο του
να ψευτογυαλίζει
ποιος ξέρει τι ανοίγει
και τι κλείνει
(συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σου εμπιστευτώ τη ζωή μου)
Πηγή εικόνας: randel.deviantart.com
Ποιος ξεμπέρδεψε το Κουβάρι μου???
demon October 22nd, 2009
Κοιμήθηκα με το Μάτι χτες. Παράτησα τον άντρα και το κρεβάτι μας, έστρωσα στον καναπέ και κοιμήθηκα με τη μαύρη γάτα στα πόδια μου.
Δεν κοιμήθηκα δηλαδή. Το Ματάκι δεν έχει μάθει να κοιμάται μέσα στο σπίτι. Ανέβαινε, κατέβαινε. Πήγαινε στα διάφορα μαξιλάρια της, στο σκαμπό, στις κουρτίνες, στο πρόσωπό μου, στην πλάτη, στην κοιλιά, στους μηρούς μου.
Κάποια στιγμή κούρνιασε και κοιμήθηκε κάνα δίωρο. Μέχρι που στριφογύρισα εγώ. Μετά ήθελε πιπί της. Και μετά, προσοχή και χάδια.
Είδα σήμερα τη φωτογραφία του Κουβαριού που έχω βάλει πιο κάτω. Την καλή.
Είπα να δακρύσω. Αλλά το έκανα από μέσα μου.
Δειλό πολύ γατί. Φοβισμένο. Υποχθόνιο ώρες-ώρες. Αλλά και τρυφερό. Και χαδιάρικο. Κουβάρι.
Όχι, δε θέλω να το συζητήσω. Ευχαριστώ.
Μαύρη γάτα – λευκή απώλεια
demon October 22nd, 2009
Τίποτα…
Το Κουβαράκι δεν είναι πουθενά. Κι όμως… διαισθάνομαι ότι είναι τόσο κοντά. Ίσως και στις διπλανές πολυκατοικίες!
Την έψαξα. Την ψάξαμε. Μαζί με τον άντρα. Μεσημεράκι με το φως. Βράδυ που είναι πιο ήρεμα και θα μπορούσα, ενδεχομένως, να την ακούσω.
Με μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι στο χέρι. Να το χτυπάω ανά ένα μέτρο, σαν την τρελή της γειτονιάς. Κι όμως… τίποτα.
Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό. Και είναι τόσο δεδομένο ότι και το Ματάκι θα ξαναφύγει. Θα πέσει από τον εναέριο κήπο μας. Σκέφτομαι σοβαρά να της φορέσω κάποια συσκευή εντοπισμού, για να μη τη χάσω κι αυτήν…
Μπορεί να μην ήταν η αδυναμία μου το Κουβάρι. Αλλά το αγαπούσα. Και είχα αρχίσει να την μαθαίνω κι αυτήν πράγματα. Να ακούει. Να καταλαβαίνει. Και τη χάιδευα. Στο πρόσωπο. Τη μουσούδα της. Τη φώναζα κι έτρεχε σαν την παλαβή, σαν πεταλούδα μαύρη.
Τέλος αυτά.
Το Μάτι πλαντάζει στο κλάμα κάθε βράδυ, όταν έρχεται η ώρα να μείνει μόνη έξω στο μπαλκόνι και να κοιμηθεί μόνη της.
Αλλά δε μου δείχνει τίποτα. Δε δείχνει πού μπορεί να είναι η αδελφή της. Απλώς κλαίει.
Κι εγώ μιλάω σα να υπάρχει κοντά μας το Κουβαράκι ακόμη. Έχω δυο γάτες… Εμ, μία.
Κι όμως. Δύο είναι τα μπολάκια τους. Δύο τα κουβαδάκια με την άμμο τους. Άλλα τα νάζια, άλλες οι συνήθειες.
Πέρασαν 4 μέρες πια. Και απογοητεύομαι. Το Μάτι αρχίζει να ακούγεται όπως το Κουβάρι. Γυρνάει το κεφάλι της ανάποδα, όταν την έχω αγκαλιά, λες και είναι το Κουβάρι. Και μυρίζει συνεχώς το σκαμπό και την κουβέρτα της αδελφής της.
Τελικά είναι εκπληκτικό. Το πώς τα γατιά, όταν είναι αδέλφια και η μία χάνεται ή πεθαίνει, κατορθώνουν να μοιάσουν, να υιοθετήσουν, να αντιγράψουν αυτόματα χαρακτηριστικά το ένα του άλλου! Είναι απίθανο.
Πως διαγράφεις ένα ζώο που έχεις αγαπήσει κι έχει χαθεί; Και θα μπορούσε να είναι ζωντανό; Και να βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου αλλά εσύ να μην το ξέρεις; Άραγε που είναι;
Καληνύχτα Κουβαράκι. Ακούω το κουδουνάκι της και το συναχωμένη, ναζιάρικη φωνή της. Μιάουυυυ! Καληνύχτα μυξούλα.
And then, there was… one
demon October 20th, 2009
Χάθηκε. Το Κουβάρι. Εδώ και δύο μέρες. Τη μέρα που έφυγαν και οι διπλανοί. Οι ενοχλητικοί. Οι… φιλόζωοι. Που είμαι σχεδόν σίγουρη, πως την περασμένη φορά πέταξαν το Ματάκι κάτω. Την έκαναν για πιο φτηνό διαμέρισμα. Και το Κουβάρι… που το τελευταίο διάστημα μετονομάσθηκε σε Μύξα (!) έφυγε κι αυτό.
Αιστάνομαι σύγχυση. Τελείως. Μπορεί να μην ήταν η αγαπημένη μου γάτα, αλλά τα ήθελα και τα δυο τους. Και έχω επενδύσει συναισθηματικά στις μαύρες γάτες μου. Που πάντα φεύγουν. Πάντα ριψοκινδυνεύουν. Πηδάνε σε ξένα μπαλκόνια, πειραματίζονται, κυνηγάνε σαν αίλουροι περιστέρια και μυγάκια. Και χαζεύουν κάτω τα μεταλλικά κουτιά με τις τέσσερις ρόδες που αφήνουν πορδές, συγκρούονται και κάνουν θόρυβο.
Το ένστικτό μου λέει πως είναι κάπου κοντά. Νομίζω πως την ακούω ώρες-ώρες. Κάπου κλεισμένη. Ίσως κάποιος να την έχει σπίτι του. Αυτό νομίζω. Άντε να τη βρεις έτσι.
Την ψάξαμε χτες βράδυ. Τη φωνάξαμε. Βαστούσα μια κονσέρβα και ανά ένα μέτρο τη χτυπούσα με ένα κουτάλι και φώναζα τη γάτα μου. Πουθενά.
Θα τοιχοκολλήσουμε στις 2-3 γύρω πολυκατοικίες τη φάτσα της με το τηλέφωνό μας, αλλά…
Είναι από εκείνα τα γατιά που δύσκολα τα βρίσκεις. Μπορεί να είναι κρυμμένη σε μια γωνία του σπιτιού, να τη φωνάζεις και να μην έρχεται. Φοβισμένο γατί. Πολύ δειλό. Που δεν ακούει σε όνομα.
Κρίμα. Αν και έχω ένστικτο…
Α ρε Κουβαράκι. Αν χάσω και το Μάτι δεν ξέρω τι θα γίνει… Έχω ψύχωση με τη μαύρη γάτα μου. Και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή.
It’s not a… bait anymore : )
demon September 21st, 2009
Τι είπε ρε παιδιά το καρότο? Ότι μετά τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η κυβέρνηση φέρθηκε με ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ! Ε, ΚΑΙ γι’αυτό ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙΣ ρε!
Α, κι επειδή δεν κρατιέμαι και κατάφεραν πάλι να με θυμώσουν, ένα μόνο πράγμα… Μία λεξούλα που χαρακτηρίζει το εν λόγω d-bate -> BAIT:
DESPERATE HOUSEWIFE!
ΚΙ ΟΜΩΣ…
demon September 21st, 2009
Πιάνουν τους φοροφυγάδες κι όμως ληστεύουν και καταχράζονται τα μεταλύτερα ποσά οι ίδιοι.
Kυνηγάνε τους απατεώνεις κι όμως, στήνουν τις πιο αποτελεσματικές και διαρκείς κομπίνες.
Φυλακίζουν τους μαστρωπούς κι όμως, καταφέρνουν με ευκολία να σπρώξουν γυναίκες και άνδρες προς την εξευτελιστική διαδικασία της πορνείας και προς το νταβαντζιλίκι, στην προσπάθεια να περισώσουν αξιοπρέπεια, εαυτούς και οικογένεια.
Κι όταν κάποιος ακούγεται να φωνάζει προς το μέρος τους…: «Πιάστε τους!», εκείνοι γυρίζουν το κεφάλι αδιάφορα και προσθέτουν:
«Μόλις έστριψαν στη γωνία, προς τα κει πήγαν!»…
~
Πηγή εικόνας: garougarou.deviantart.com
Είμαστε μηχανόβιοι όχι… έντομα
demon September 16th, 2009
Πετυχημένη κοινωνική διαφήμιση εκ Νορβηγίας…
Τα δικά μου σχόλια περιττεύουν. Όποιος είναι ταξιδευτής του αέρα, θα με νιώσει.
Καλό βράδυ αμμουδένια όνειρα.
Μίζα…
Η Ελλάδα γράφει πλέον μονάχα επιλόγους…
demon September 2nd, 2009
Συζητούσα σήμερα με μια παρέα για το πώς, για να ζήσεις ανθρώπινα και με ένα χ επίπεδο, πρέπει να σκάσεις € 600, το λιγότερο, για ένα 2άρι. Αν είναι…
Για το πώς πρέπει να πουληθείς για να αγοράσεις.
Για το πώς πρέπει να επιβιώνεις από το κάθε γλοιώδη αρπακτικό στην καριέρα σου.
Πώς πρέπει να αναμετρηθείς με τον κάθε άσχετο.
Α, και συνήθως, θα χάσεις στο τέλος, κιόλας.
ΣΤΟΠ! Γαμώτο. Είναι δυνατόν; Βλέπω ειδήσεις. Και βλέπω πάντα και μόνο τα «μετά». Δεν βλέπω τα πριν, τα πώς, τον τρόπο για να μην πιαστώ, να μη φανώ μαλάκας. Και λέω: Η Ελλάδα γράφει πλέον μονάχα επιλόγους. Ούτε εισαγωγή, ούτε κορμό. Πόσο μάλλον ιστορία.
Πηγή εικόνας: intenebris.deviantart.com
Πύρινο “παιχνίδι”
demon August 23rd, 2009
Φωτιά… ΣΤΑΜΑΤΑ!
(ίσως αυτό να εύχεται ο Κωστάκης, πριν πατήσει ξανά το play)
Μόνη παρηγοριά, το ότι δεν έχουν καεί άνθρωποι. Για κάποιους είναι ένα παιχνίδι, στην πραγματικότητα είναι μια καταθλιπτική αμεροληψία. Αν κάποιοι ξέρουν πότε θα φυσήξει, ώστε να γίνει η δουλίτσα τους, εσείς πως και δεν ξέρετε πότε θα φυσήξει, ώστε να είστε πανέτοιμοι και αποτελεσματικοί, έτσι για αλλαγή;;;
