blog +Ο- σφαιρα

demon March 7th, 2010

Off with his head NOW!… αυτή είναι η κόκκινη βασίλισσα Vs την άσπρη. Κι εγώ πήγα. Γιατί τσιμπάω τρελά με τα παραμύθια, τα λευκά. Αλλά δε μου άρεσε. Πρώτη φορά που δε με τρέλανε ο μεσιέ Burton.

Γλυκάθηκα με την 3D version, απόλαυσα αρκετά γραφικά, κίνηση, κυρίως κοστούμια και σκηνικά. Αλλά με την ιστορία… Μα την ξέρω. Και την κράτησε. Πιστά, πολύ πιστά. Αλλά δεν την απογείωσε. Δεν έκανε το παραμύθι ακόμη πιο παραμυθένιο. Δεν ήταν “πιο μεγάλος τώρα που μεγάλωσε”, δεν είχε περισσοτεροσύνη”!

Ήταν απλώς ένα εύληπτο παραμύθι, με πολύχρωμες τρισδιάστατες σελίδες, ένα ζωντανό βιβλίο…

Αυτό.

Κρίμα, πολύ κρίμα.

Α, ο Johnny Depp κλασικός, μια πετυχημένη καρικατούρα που πουλάει υφάκι και τρέλα. Καλός πάντα. Η μαντάμ Carter τρελή και παλαβή σε όρια εξουθένωσης και λίγο πριν την παράνοια, ευτυχώς μαζεμένη, πάντα εξαιρετική φιγούρα. Η Anne Hathaway δε μου άρεσε, ήταν παιδική η “υποκριτική” της, που δεν απαιτούσε και τίποτα το εξεζητημένο. Η δε πρωταγωνίστρια, η Mia Wasikowska, την οποία δεν έχω δει κάπου καλού, ήταν πολύ καλή και με προοπτικές θαρρώ.

Όχι, αν το ξανασκεφτόμουν, δεν θα το έβλεπα με τίποτα σε προβολή της 11ης νυχτερινής. Τι με έπιασε, ούτε σε θρίλερ να πήγαινα. Κάτι σε Κυριακάτικο απογευματινό και όχι κατ’ανάγκη 3D, του ταιριάζει πολύ περισσότερο.

Είδα και Avatar. Πάει λίγος καιρός. Το απόλαυσα ιδιαιτέρως, αν και δεν το περίμενα. Για τον άντρα πήγαμε, ο οποίος απογοητεύτηκε. Έχω γίνει φαν του τρισδιάστατου τελικά κι ας χαλάει το πράσινο μάτι μου πίσω από το κακοφτιαγμένο, πλαστικό γυαλί. Δε με συνεπήρε φυσικά το στόρι, που είναι… love και τελείως παιδικό ή προβλέψιμο, αλλά με καθήλωσαν τα γραφικά, η πρωτοτυπία εδώ και οι χαρακτήρες.

Είδα και το μωρό μου: Robert Downey Θεός Junior! Ο Sherlock Holmes ξαναχτυπά. Ρόλος κομμένος και ραμμένος για τον Robert, που εδώ -υποθέτω ακολουθώντας τη σκηνοθετική οδηγία- δεν έδωσε την παράνοια, την ακρότητα και την υπερβολή που χαρακτηρίζει τον Downey και τα έχει εύκολα. Έχω δει τον εξαίρετο Jeremy Brett να ενσαρκώνει τόσο τέλεια τον Holmes, που να γίνεται ένα με το ρόλο κι έχω διαβάσει ότι είχε τόσο ταυτιστεί, ώστε συνέχιζε και στην πραγματική του ζωή τα χούγια του ντετέκτιβ (βλέπε όπιο κλπ.). Αλλά ο Downey σε ένα έργο που ούτως ή άλλως διακωμωδεί λιγάκι τον ήρωα και το στιλ του, δεν ήταν άψογος, ενώ μπορούσε. Όσο για τον Jude Law, κλασικά εικονογραφημένα.

Αυτό από τον κινηματογραφικό πλανήτη Δαίμων. Επόμενη προβολή: Άγνωστος.

• Bubbles
• Comments(6)

demon February 12th, 2010

Να λοιπόν που το έκανα κι εγώ. Παραμέλησα τον εαυτό μου. Άρχισα.

Και μέσα στις σταγόνες και τα λέπια που βγήκαν πάνω μου, ξεκίνησα να σκέφτομαι ποιος μιλά γι’αυτά “τα πράγματα”. Για τις αλλαγές, τις δυσάρεστες, στη σχέση, για τη συνήθεια ή την ανία, το σεξ που φθίνει ή αλλάζει, τα συναισθήματα που μαγειρεύονται με τις ευθύνες και την απογοήτευση απλών ημι-στιγμών, για πολλά που γίνονται πιο πολύπλοκα. ΌΛΑ γίνονται πιο πολύπλοκα.

Και δε γνωρίζω εάν κάποια στιγμή όλα ξεδιαλύνουν, ξανά-απλοποιούνται και καβαλούν και πάλι τις ράγες, αλλά θα περιμένω. Και ίσως τελικά, να συνεχίσω να παραμελώ τον εαυτό μου που και που, δίνοντάς του την πολυτέλεια να φέρεται σα να είναι και πάλι εργένης, ξεχασμένος, ρέμπελος, άνετος!

Και τα δυσάρεστα θα τα πω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο σύντομα. Θα τα καταγράψω, θα τα συζητήσω με τον άνεμο και με όσους επισκέπτονται τις πατημασιές μου, τις λασπώδεις!

Για τώρα, μένω στις ζυμώσεις. Τις χημικές. Τις άνοστες. Τις παράφωνες. Τις σχεδόν νεκρικές. Γιατί, ξέρεις, δε θέλω να μας ενώσει ένας θάνατος. Τον χαρίζω στον επόμενο. Γιατί να πρέπει άραγε να ενώνονται δυο άνθρωποι από τα θλιβερά; Γιατί ένας θάνατος να μας φέρει πιο κοντά; Δε θέλω.

Για τον εαυτό μου τώρα, που τον άφησα λίγο να… ανθίσει (!), που άφησα το ξυραφάκι στη θήκη του κι επέτρεψα στο καλοσχηματισμένο σαλιγκάρι μου να βγάλει φύλλα στις κεραίες του, ένα έχω να πω, στην αποψινή σου ατάκα “Μωρό μου, μήπως να κάνουμε κάτι για το δασάκι σου;”. Αφού έκανα μια περιστροφή κι άπλωσα το χέρι βασιλικά πάνω στα χείλη σου, σου είπα με απίστευτο τουπέ: “Ναι, αλλά το δάσος παίρνει πιο εύκολα φωτιά!”.

ΧΑ!

Πάω να ξυριστώ mate. Να δω τι θα ανάψεις μετά! lol

• Bubbles
• Comments(4)

demon February 10th, 2010

Χρόνια πολλά μαμά…

Θα είμαι πάντα το κωλόπαιδό σου. Η αλήτισσα, που τα πάντα καταστρέφει, τα πάντα δοκιμάζει και πάντα σε ξαφνιάζει!

Εντάξει, δεν είμαι τόσο κωλόπαιδo πλέον, αλλά διατηρώ επάξια τον τίτλο. Αν το θες!

Χρόνια πολλά μαμά! Να υπάρχεις στη ζωή μου, στη ζωή μας για ακόμη τόσα χρόνια, εύχομαι. Να ταξιδέψεις ακόμη μακρύτερα. Να κοιτάξεις (επιτέλους) τον εαυτό σου, θέλω. Και να πάρεις άπειρα δώρα. Μικρά και μεγάλα, που να σε γεμίσουν ενθουσιασμό και ικανοποίηση.

Εύχομαι. Δεν μπορώ να αλλάξω όσα σε στεναχωρούν, γιατί αν μπορούσα και το έκανα, θα άλλαζα όλη τη ρότα. Τη δική σου, τη δική μου. Ίσως και την ύπαρξή μου…

Χρόνια πολλά μαμά. Ναι, πέρασαν 34 χρόνια, όπως λες, για να σε πω “μαμά” αλλά τελικά το σημαντικό είναι αυτό που έχω μέσα μου για σένα. Είτε το πιστεύεις είτε δε θες.

Χρόνια πολλά Αλίκη, λοιπόν. Να είσαι υγιής, ακμαία, δημιουργική και τόσο γενναιόδωρη όσο ήσουν στη μισή ζωή μου.

Σ’αγαπώ να ξέρεις…

• Bubbles
• Comments(2)

demon February 2nd, 2010

Καλό μήνα (2-2).

Αυξομειώσεις στον καιρό, στον αέρα, στη θερμοκρασία. Αυξομειώσεις και στη διάθεση, τη λίμπιντο, τον εσωτερικισμό.

Είμαι εδώ ή προτιμώ να λείπω;

Άντε ρε ήλιε, νίκα επιτέλους τη μουντίλα του καυσαερίου, των πολιτικών, της καθημερινότητας, του χρήματος και του κρίματος, της ποίησης και της κύησης, των χρεών και των λοιπών καταστροφών…

Λοιπόν, το αποφάσισα: Ναι, ευχήθηκα τύχη για το 2010 κι ακόμη αισιόδοξα το βλέπω. Πολύ μέσα μου. Αλλά για τώρα, θα απέχω. Με τόσο κακή διάθεση, σκαμπανεβάσματα και ελλείψεις σε ενέργεια και κοινωνικότητα, τι να το κάνω;

Ψυχή γεμάτη πασχαλίτσες! Άσχετο.

Πηγή εικόνας: amandurhh.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(9)

demon January 21st, 2010

Αγάπη τι θες να κάνουμε για τα γενέθλιά σου; Θες να πάμε να δούμε (δεις!) το “Avatar”;

Πωπω, πρέπει να ξεστολίσω any time soon (very soon) το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που ξέμεινε να καλύπτει τον ένα τοίχο του σαλονιού, θυμίζοντάς μας 1 μήνα μετά ότι πρέπει να πάρει τον πούλο. Λατρεύω τα φωτάκια και το άστρο πίσω του. άσχετο

Θες να πάμε… Applebee’s; Θες… sex?!!! ναι, ναι!

Θες relax χωρίς να σου ζητήσω να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά σήμερα; ΝΑΙ! Εντάξει, αναμενόμενο.

Και του χρόνου.

(Εγώ πάλι θέλω The book of Eli και ΦΥΣΙΚΑ, το μωρό μου, τον άπαιχτο Robert Downey Junior, που μεγαλούργησε πάλι).

Άντε, τελειώνει η εβδομάδα, σε περιμένει και το relax. (ενδιάμεσα της HORECA ε;).

• Bubbles
• Comments(2)

demon January 12th, 2010

Ένα υπέροχο τραπέζι γεμάτο καλούδια, αγγελάκια να φυσάνε ζεστά όνειρα πάνω από τα κεφάλια μας και το τζάκι λίγο πιο μακριά να προσπαθεί μάταια να συγκεντρώσει το βλέμμα μας.

Έχω καιρό να γράψω για εμάς. Ή έτσι νομίζω; Και τελικά, όταν δεν μας ποστάρω “εδώ μέσα”, λες και είμαστε ένα ακόμη ταξίδι που βλέπω έξω από το τζάμι μου, όλα πάνε καλά. Καλύτερα.

Κι όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ. Δεν μπορώ το ημερολόγιό μου να το έχω άδειο χωρίς πλαστικές, μαβιές, έντονες φωτογραφίες!

Κάπως έτσι, ο έρωτας υπάρχει, ο έρωτας γίνεται, ο έρωτας ξεφτίζει μέχρι να εκπλήξει και πάλι, να ανασάνει λίγο πιο βαθειά, λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο κυκλικά.

Τόσα συμβαίνουν τελικά εκεί που λέω πως κάθισα κι εγώ σε αυτό το θρόνο. Ευτυχώς.

• Bubbles
• Comments(0)

demon January 7th, 2010

Δεν είναι και πολύ δίκαιο το να λέμε πως οι άντρες είναι μεγάλα παιδιά, έτσι;

Γιατί;

Διότι, απλούστατα, εμείς οι γυναίκες είναι που φοράμε συνεχώς πάνες!

: ))) χι χι

tic tac toe

• Bubbles
• Comments(0)

demon December 23rd, 2009

Τελικά οι διακοπές και ειδικά οι μίνι διακοπές, οι οποίες πιέζουν και δεν είναι αρκετές για να ξεγελάσουν, είναι ένας καλός δείκτης για να μάθει κάποιος τι είναι αυτό που λείπει από το έτερόν του ήμισυ.

Εκεί, λοιπόν, που εσύ έχεις κάνει τα σχέδιά σου, τις ευχές κι επιθυμίες σου και περιμένεις πως και πώς να βρεθείς με τον φιλενάδο σου για να κάνετε ό,τι δεν προλαβαίνετε ή δε χορταίνετε τον υπόλοιπο χρόνο, την τρως τη χαστούκα και μάλιστα βιαίως.

Εξηγούμαι: Λέω, να ασχοληθούμε ο ένας με τον άλλο, να κάνουμε βόλτες, να κοιμηθούμε αρκετά παραπάνω, να πηδηχτούμε σαν τα κουνελάκια, να ηρεμήσουμε παρέα και να απολαύσουμε ξανά τον εαυτούς μας, χώρια και μαζί! Κι εσύ… θες να παίξεις Diablo μια και βρήκες παρέα! Θες να φας! Θες να ξεκωλωθείς στην τηλεόραση και τη σκουπιδαρία. Γενικώς να χορτάσεις το μυαλό σου με μαλακίες. Σαν αγοράκι.

Διακοπές για έναν…

• Bubbles
• Comments(4)

demon December 15th, 2009

Είναι πολύ αστείο, δεν ξέρω. Έχουμε χωρίσει τη ζωή μας σε βάρδιες. Είτε μέχρι να βγει το site μας στον αέρα είτε μέχρι να πέσει ένας από τους δύο κάτω.

Σε ξυπνάω κάθε πρωί στις 09:30. Εδώ και δυόμισι χρόνια. Πιάνεις δουλειά. Έρχεσαι στο γραφείο, ανάβεις αυτά τα απαίσια κατάλευκα φώτα (λάμπες φθορίου) που μεταμορφώνουν το δωμάτιο σε χώρο νοσοκομείου, χάνεσαι στην κοσμάρα σου, μιλάς στα τηλέφωνα, απορροφάσαι, βρίζεις που και που, αγχώνεσαι, πιέζεσαι.

Πάει μεσημέρι. Εξαφανίζομαι εγώ. Πάω για ύπνο. Για βραδινό ύπνο. Κοιμάμαι κατά τις 15:00 ή λίγο αργότερα, ξυπνάω τα μεσάνυχτα. Νταννννν…

Ναι. Και πιάνω βάρδια. Δουλεύω τους πελάτες μου και κυρίως, το site μας, το δικό μας project, που προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να βγάλουμε στον αέρα πριν τα Χριστούγεννα. Ή καλύτερα πριν φύγουμε, την άλλη Δευτέρα. Είναι κι αυτό.

Κάπως έτσι, συναντιόμαστε το βράδυ στο κρεβάτι, όταν εσύ ξαπλώνεις για βράδυ κι εγώ σηκώνομαι για μέρα. Και μου λες… “καλημέρα!”. Και σκάμε στα γέλια.

Κάνω τη μισή βάρδιά μου, μέχρι να πάει 09:30. Τότε έρχομαι να σε σηκώσω. Με φιλιά, αστειάκια, χάδια απίστευτα και αυτοκόλλητα αγγίγματα. Κι όταν πια με το καλό σηκωθείς και ξεκινήσεις κι εσύ τη μέρα σου, γυρνάω στο γραφείο μου. Μέχρι τις 15:00 ή λίγο αργότερα…

Πηγή εικόνας: smxdeadlydesignz.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(6)

demon December 9th, 2009

Μόλις ξύπνησα.

Ούτε 5 ώρες.

Μα δεν άντεχα άλλο. Τα έχω κάνει σκατά. Κοιμάμαι στις 11:00, ξυπνάω στα μισά της μέρας και δουλεύω όλο το βράδυ: η χαρά μου.
Αλλά και το βράδυ σώνεται κάποτε… Η μοίρα του και η απογοήτευσή μου.

Κάπως έτσι είπα να κόψω μια μέρα στη μέση, σα ζουμερό λεμόνι, και να κοιμηθώ από τα μεσάνυχτα. Να ξυπνήσω όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι νωρίς-νωρίς -μισώ τους νορμάλ ανθρώπους-, και να γυρίσω τούμπα την κλεψύδρα.

Τα λατρεύω τα βράδια. Πάντα μπορούσα να αποδώσω καλύτερα όταν το τεράστιο μαντεμένιο καπάκι σκέπαζε το φως. Από το σχολείο. Είναι στα γονίδια. Είναι και στο κεφάλι. Είναι και στο κέφι. Και στη λόξα μου.

Κάπως έτσι, έχει πάει 05:28 κι εγώ είμαι στη μέση του πουθενά, ανάμεσα σε σαλόνι και γραφείο, να χαζεύω τη σειρά με τα λαμπιόνια που τρέχουν σα φωτεινά μυρμήγκια πάνω-κάτω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άναψα και τα κεριά μου γύρω μου, έβαλα και το Μάτι μέσα που χάλαγε κόσμο -πάλι!- και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι κάνω!

Άντε, καλή δουλίτσα… Καλημέρα κόσμε της γης. Για άλλη μια μέρα!

• Bubbles
• Comments(0)