And then, there was… one
demon October 20th, 2009
Χάθηκε. Το Κουβάρι. Εδώ και δύο μέρες. Τη μέρα που έφυγαν και οι διπλανοί. Οι ενοχλητικοί. Οι… φιλόζωοι. Που είμαι σχεδόν σίγουρη, πως την περασμένη φορά πέταξαν το Ματάκι κάτω. Την έκαναν για πιο φτηνό διαμέρισμα. Και το Κουβάρι… που το τελευταίο διάστημα μετονομάσθηκε σε Μύξα (!) έφυγε κι αυτό.
Αιστάνομαι σύγχυση. Τελείως. Μπορεί να μην ήταν η αγαπημένη μου γάτα, αλλά τα ήθελα και τα δυο τους. Και έχω επενδύσει συναισθηματικά στις μαύρες γάτες μου. Που πάντα φεύγουν. Πάντα ριψοκινδυνεύουν. Πηδάνε σε ξένα μπαλκόνια, πειραματίζονται, κυνηγάνε σαν αίλουροι περιστέρια και μυγάκια. Και χαζεύουν κάτω τα μεταλλικά κουτιά με τις τέσσερις ρόδες που αφήνουν πορδές, συγκρούονται και κάνουν θόρυβο.
Το ένστικτό μου λέει πως είναι κάπου κοντά. Νομίζω πως την ακούω ώρες-ώρες. Κάπου κλεισμένη. Ίσως κάποιος να την έχει σπίτι του. Αυτό νομίζω. Άντε να τη βρεις έτσι.
Την ψάξαμε χτες βράδυ. Τη φωνάξαμε. Βαστούσα μια κονσέρβα και ανά ένα μέτρο τη χτυπούσα με ένα κουτάλι και φώναζα τη γάτα μου. Πουθενά.
Θα τοιχοκολλήσουμε στις 2-3 γύρω πολυκατοικίες τη φάτσα της με το τηλέφωνό μας, αλλά…
Είναι από εκείνα τα γατιά που δύσκολα τα βρίσκεις. Μπορεί να είναι κρυμμένη σε μια γωνία του σπιτιού, να τη φωνάζεις και να μην έρχεται. Φοβισμένο γατί. Πολύ δειλό. Που δεν ακούει σε όνομα.
Κρίμα. Αν και έχω ένστικτο…
Α ρε Κουβαράκι. Αν χάσω και το Μάτι δεν ξέρω τι θα γίνει… Έχω ψύχωση με τη μαύρη γάτα μου. Και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή.
