Να τρυπήσω το νερό…
demon November 1st, 2009
Στροφιλίκια συμβαίνουν μέσα στο μυαλό μου. Στροφές και γωνίες χτίζονται. Σκέψεις που δεν υπήρχαν, που ήταν αδύνατον να ευδοκιμήσουν στα στεγανά του εγκεφάλου μου, ξαφνικά ξεπηδούν από την τρυπημένη μου ψυχή και γιγαντώνονται.
Ποτέ δε με είχε απασχολήσει ο γάμος, τα παιδιά, ούτε καν η συντροφικότητα, η αποχή από τη μοναξιά μου, το επισφράγισμα κάποιου πράγματος που μπορεί να διαρκέσει ίσως και για πάντα.
Τα βρίσκω πολύ θνητά όλα αυτά. Ή τα έβρισκα, πιο σωστά. Φθαρτά, ίσως και ματαιόδοξα. Ανούσια. Ένα απλό πέρασμα. Σίγουρα όχι εγκεφαλικά. Όχι αναγκαία ή απαραίτητα.
Και να που μαργαρίτες από σκέψεις ξεφυτρώνουν από το γρασίδι της επιδερμίδας μου και απαιτούν την προσοχή μου.
Αρκετό πότισμα και τροφή, περιποίηση, καθημερινή σκέψη, όνειρα και επένδυση. Συναισθηματική ενδυμασία…
Τι με νοιάζει εμένα αν θα φύγεις ή αν θα συνεχίσεις να υπάρχεις;
Και τι με νοιάζει να πονάς όταν λυγίζω, αν με βάζεις πρώτη, μπροστά σου, αν θες το πάντα και το για πάντα.
Τελικά, δεν έχει να κάνει ο χρόνος και η ωρίμανση. Οι προσωπικές φοβίες ή το ξεπέρασμά τους.
Απλώς, όταν έχεις κάτι, τα μάτια σου ανοίγουν και κλείνουν με άλλους ρυθμούς. Διαλέγουν άλλες αποχρώσεις από την ίριδα και συναντούν πιο συχνά το δάκρυ εκείνο, που σηματοδοτεί την παρουσία κάποιου στη ζωή σου.
Δεν είμαι μόνη πια.
Όχι ότι δεν είναι ρευστό αυτό. Φυσικά… Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ευτυχώς.
Αλλά να… Δεν είμαι πια μόνη, όχι προκλητικά. Διακριτικά όμως;
(καλό μήνα)
Πηγή εικόνας: villesgodgirl.deviantart.com