Στέλνω φιλιά στο πέρσι μου
demon January 12th, 2010
Ένα υπέροχο τραπέζι γεμάτο καλούδια, αγγελάκια να φυσάνε ζεστά όνειρα πάνω από τα κεφάλια μας και το τζάκι λίγο πιο μακριά να προσπαθεί μάταια να συγκεντρώσει το βλέμμα μας.
Έχω καιρό να γράψω για εμάς. Ή έτσι νομίζω; Και τελικά, όταν δεν μας ποστάρω “εδώ μέσα”, λες και είμαστε ένα ακόμη ταξίδι που βλέπω έξω από το τζάμι μου, όλα πάνε καλά. Καλύτερα.
Κι όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ. Δεν μπορώ το ημερολόγιό μου να το έχω άδειο χωρίς πλαστικές, μαβιές, έντονες φωτογραφίες!
Κάπως έτσι, ο έρωτας υπάρχει, ο έρωτας γίνεται, ο έρωτας ξεφτίζει μέχρι να εκπλήξει και πάλι, να ανασάνει λίγο πιο βαθειά, λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο κυκλικά.
Τόσα συμβαίνουν τελικά εκεί που λέω πως κάθισα κι εγώ σε αυτό το θρόνο. Ευτυχώς.
