blog +Ο- σφαιρα

demon October 22nd, 2009

Τίποτα…

Το Κουβαράκι δεν είναι πουθενά. Κι όμως… διαισθάνομαι ότι είναι τόσο κοντά. Ίσως και στις διπλανές πολυκατοικίες!

Την έψαξα. Την ψάξαμε. Μαζί με τον άντρα. Μεσημεράκι με το φως. Βράδυ που είναι πιο ήρεμα και θα μπορούσα, ενδεχομένως, να την ακούσω.

Με μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι στο χέρι. Να το χτυπάω ανά ένα μέτρο, σαν την τρελή της γειτονιάς. Κι όμως… τίποτα.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό. Και είναι τόσο δεδομένο ότι και το Ματάκι θα ξαναφύγει. Θα πέσει από τον εναέριο κήπο μας. Σκέφτομαι σοβαρά να της φορέσω κάποια συσκευή εντοπισμού, για να μη τη χάσω κι αυτήν…

Μπορεί να μην ήταν η αδυναμία μου το Κουβάρι. Αλλά το αγαπούσα. Και είχα αρχίσει να την μαθαίνω κι αυτήν πράγματα. Να ακούει. Να καταλαβαίνει. Και τη χάιδευα. Στο πρόσωπο. Τη μουσούδα της. Τη φώναζα κι έτρεχε σαν την παλαβή, σαν πεταλούδα μαύρη.

Τέλος αυτά.

Το Μάτι πλαντάζει στο κλάμα κάθε βράδυ, όταν έρχεται η ώρα να μείνει μόνη έξω στο μπαλκόνι και να κοιμηθεί μόνη της.

Αλλά δε μου δείχνει τίποτα. Δε δείχνει πού μπορεί να είναι η αδελφή της. Απλώς κλαίει.

Κι εγώ μιλάω σα να υπάρχει κοντά μας το Κουβαράκι ακόμη. Έχω δυο γάτες… Εμ, μία.

Κι όμως. Δύο είναι τα μπολάκια τους. Δύο τα κουβαδάκια με την άμμο τους. Άλλα τα νάζια, άλλες οι συνήθειες.

Πέρασαν 4 μέρες πια. Και απογοητεύομαι. Το Μάτι αρχίζει να ακούγεται όπως το Κουβάρι. Γυρνάει το κεφάλι της ανάποδα, όταν την έχω αγκαλιά, λες και είναι το Κουβάρι. Και μυρίζει συνεχώς το σκαμπό και την κουβέρτα της αδελφής της.

Τελικά είναι εκπληκτικό. Το πώς τα γατιά, όταν είναι αδέλφια και η μία χάνεται ή πεθαίνει, κατορθώνουν να μοιάσουν, να υιοθετήσουν, να αντιγράψουν αυτόματα χαρακτηριστικά το ένα του άλλου! Είναι απίθανο.

Πως διαγράφεις ένα ζώο που έχεις αγαπήσει κι έχει χαθεί; Και θα μπορούσε να είναι ζωντανό; Και να βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου αλλά εσύ να μην το ξέρεις; Άραγε που είναι;

Καληνύχτα Κουβαράκι. Ακούω το κουδουνάκι της και το συναχωμένη, ναζιάρικη φωνή της. Μιάουυυυ! Καληνύχτα μυξούλα.

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)

demon October 20th, 2009

Χάθηκε. Το Κουβάρι. Εδώ και δύο μέρες. Τη μέρα που έφυγαν και οι διπλανοί. Οι ενοχλητικοί. Οι… φιλόζωοι. Που είμαι σχεδόν σίγουρη, πως την περασμένη φορά πέταξαν το Ματάκι κάτω. Την έκαναν για πιο φτηνό διαμέρισμα. Και το Κουβάρι… που το τελευταίο διάστημα μετονομάσθηκε σε Μύξα (!) έφυγε κι αυτό.

Αιστάνομαι σύγχυση. Τελείως. Μπορεί να μην ήταν η αγαπημένη μου γάτα, αλλά τα ήθελα και τα δυο τους. Και έχω επενδύσει συναισθηματικά στις μαύρες γάτες μου. Που πάντα φεύγουν. Πάντα ριψοκινδυνεύουν. Πηδάνε σε ξένα μπαλκόνια, πειραματίζονται, κυνηγάνε σαν αίλουροι περιστέρια και μυγάκια. Και χαζεύουν κάτω τα μεταλλικά κουτιά με τις τέσσερις ρόδες που αφήνουν πορδές, συγκρούονται και κάνουν θόρυβο.

Το ένστικτό μου λέει πως είναι κάπου κοντά. Νομίζω πως την ακούω ώρες-ώρες. Κάπου κλεισμένη. Ίσως κάποιος να την έχει σπίτι του. Αυτό νομίζω. Άντε να τη βρεις έτσι.

Την ψάξαμε χτες βράδυ. Τη φωνάξαμε. Βαστούσα μια κονσέρβα και ανά ένα μέτρο τη χτυπούσα με ένα κουτάλι και φώναζα τη γάτα μου. Πουθενά.

Θα τοιχοκολλήσουμε στις 2-3 γύρω πολυκατοικίες τη φάτσα της με το τηλέφωνό μας, αλλά…

Είναι από εκείνα τα γατιά που δύσκολα τα βρίσκεις. Μπορεί να είναι κρυμμένη σε μια γωνία του σπιτιού, να τη φωνάζεις και να μην έρχεται. Φοβισμένο γατί. Πολύ δειλό. Που δεν ακούει σε όνομα.

Κρίμα. Αν και έχω ένστικτο…

Α ρε Κουβαράκι. Αν χάσω και το Μάτι δεν ξέρω τι θα γίνει… Έχω ψύχωση με τη μαύρη γάτα μου. Και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή.

• ΖΩΟΝ
• Comments(4)

demon September 23rd, 2009

Έκλεψα το απόγευμα της μέρας.

Αποφάσισα να το κρατήσω για μένα. Όσο πιο πολύ άντεχα. Και τα πήγα όλα λίγο πιο πίσω. Δεν τα ανέβαλα. Δεν τα άφησα. Άλλωστε εκείνο το ραντεβού, το επαγγελματικό, το θέλω πολύ. Μπορώ όμως να το κάνω και αύριο. Και δεν ήταν φιξαρισμένο άλλωστε.

Οπότε… αυτές τις ώρες, τις κομματάκι ψυχρές, με τον ήλιο αναποφάσιστο, με το θόρυβο να αλλάζει τριγύρω και τη μελαγχολία να αναδύεται, είπα να τις αποθηκεύσω μέσα μου.

Κάθισα στον καναπέ, έχωσα το πλαστικό μπολ του παγωτού μέσα στα μπούτια μου, κούφωσα την μπαλκονόπορτα, έριξα μια φευγαλέα ματιά στη μαύρη γάτα μου και πάτησα το Play στο AC/Ryan. Ετοιμαζόμουν να δω το δεύτερο επεισόδιο του Californication, που «έγραψα» προχτές από τον ΣΚΑΪ.

…

Πηγή εικόνας: pdpardue.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon August 28th, 2009

Πάρε ένα κολάζ.

Πάρε και το μάτι μου το πράσινο.

Ξεθωριάζει ο Αύγουστος. Αλλά αυτές οι γαμημένες εικονικές κουρτίνες θα με κρατάνε ζωντανή για πολύ ακόμα.

Έτσι… να τις ανοίγω με τα δαχτυλάκια και να βλέπω ό,τι θέλω!

Ό,τι γουστάρω εγώ γαμώτο.

Κι άσε τα αυτοκινητάκια να τρέχουν και τον κόσμο να ξυπνάει αξημέρωτα, το χρόνο να αυτομαστιγώνεται που δεν μπορεί ποτέ του να σταματήσει και τα σύννεφα να συγκρούονται.

Πάρε εικόνες…

Πάρε ψυχή συμπαγή, στεντόρεια, θεόρατη και πάλι!

ΝΑΙ!

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)

demon August 26th, 2009

… αλλά δεν είμαι εδώ.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(9)

demon August 16th, 2009

Σάββατο 15-8-09

Εμφανίστηκε χτες το βραδάκι ένα απίστευτο πλασματάκι στη βεράντα μας. Ένα κάτασπρο γατούνι, 4 μηνών, κοριτσάκι με απίστευτη οικειότητα, καθαριότητα και ευφυία.

Κάπως έτσι, κάναμε πέρα όλες τις άλλες γάτες της γειτονιάς που ερχόντουσαν για το ψάρι και το γάλα, αλλά κατά τα άλλα το «χου» πήγαινε σύννεφο. Αγριεμένες φάτσες και νύχια έτοιμα για πόλεμο.

«Πώς θα το βγάλουμε», ρώτησα τον μπαμπά του Μιχάλη. «Α, δεν έχω τέτοια κολλήματα. Τα γατιά δεν ακούνε σε ονόματα». Ναι, αλλά πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα αν είναι να το κρατήσουμε. Το Ματάκι μου, ακούει στο όνομά του, από πολύ μικρό. «Ε, τότε το προφανές», μου είπε ο Νίκος, «Ασπρούλα». «Χιονάτη», διόρθωσα εγώ.

Εντάξει λοιπόν, Χιονάτη!

Φάγαμε οικογενειακώς σήμερα. Έφεραν τη γιαγιά, τη μητέρα της Βουλιώς, μαμάς του άντρα, και φάγαμε όλοι μαζί, αφού πέρασα από ένα σύντομο τεστ αισθητικής και κομψότητος.

Φάγαμε πεντανόστιμη σαρδέλα και γόπα, ήπιαμε κι ένα ποτηράκι τσίπουρο, δυνατό-δυνατό -όχι σαν τα Κρητικά, που λέει κι ο μπαμπάς του άντρα- και μπήκαμε στη φάση της χώνεψης, με θέα τα «πόδια» της Χαλκιδικής και τη θάλασσα. Αχ, φύσηξε… Δεν έχει μπάνιο σήμερα. Έχει ρομαντζάδα στη βεράντα, μες στο κτήμα με τις ελιές και τα λουλούδια, με τη Χιονάτη να τρέχει πάνω-κάτω και να κάνει γιουβαρλάκια για να την προσέξουμε και με την ηρεμία, την ανάπαυση και την απλότητα να βασιλεύει.

Κάπου-κάπου ακούγονται βεγγαλικά από μακριά, που τα φέρνει το φόρεμα του ανέμου και φαντάζομαι τα γλέντια που έχουν στηθεί σε κάποιες αυλές.

Υ.Γ. Για εκείνους που αρέσκονται στο να ψήνουν χειροποίητα, ο μπαμπάς του άντρα λέει πως το καλύτερο κάρβουνο προέρχεται από το δέντρο της ελιάς. Ποιος ξέρει γιατί.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(6)

demon August 4th, 2009

Κράτησα το τηλεσκόπιο στα χέρια μου, σφιχτά. Το έμπηξα αποφασιστικά στις ρίζες της γης και κοίταξα με τεράστια μάτια κει μέσα. Τι περίμενα να δω; Την αρχή;

Τους έφτασα τους 21 μήνες, στην blogosfaira μου! Άλλο ένα κλειδί, λοιπόν, για τη συλλογή μου, την αόρατη. Χρόνια μου πολλά. Σε μένα, στα… «little grey cells» μου που λέει κι ο Πουαρώ (!), στους φτερωτούς και γήινους φίλους που μπαίνουν, διαβάζουν, κουνούν το κεφάλι και, που και που, αφήνουν τα σχόλιά τους και σε αυτό τον ηλεκτρονικό πάπυρο που ακόμη με σηκώνει!

Μια ανάσα μακριά… Μια φίλη, μια γυναικάρα με μύρια καλοσύνη καρφιτσωμένη πάνω της φεύγει για Καναδά. Μόνιμα. Λέει.

Δυο μέρες, νομίζω, μείναν μέχρι το μεγάλο ταξίδι με τη μηχανή. Χαλκιδική και φέτος. Στο όνειρο, το στρογγυλό.

Λίγο πριν κλείσω τις κουρτίνες κι ανοίξω καινούργιες. Ασφαλίσω το σπιτικό κι αφήσω τις γάτες απέξω. Ελπίζω να αντέξουν, όπως και τα φυτά μου. Κι ο θόλος μου. Κι εσείς. ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ! Νια, νια, νια νια, νια…

ΜΠΟΥ! Χρόνια πολλά κι αντίο. Οσονούπω.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)

demon July 30th, 2009

Σου ‘χω νέα. Ετοιμάζομαι για ανατροπή. Αύριο το πρωί φεύγουμε, λέει. Για μια φευγαλέα εκδρομή. Μερικές μερούλες. Κάπου… Που? Δε μου λέει. Είναι αστείο, το ξέρω, αλλά δεν γνωρίζω πού πάμε!

Να δω ποιες ασφάλτους θα γλείψουμε τούτη τη φορά. Ποια τοπία θα μας φιλοξενήσουν και ποια φύση θα ζηλέψουμε. ΜΙΖΑ! Πάτα συμπλέκτη.

Κι όταν επιστρέψω θα σου τα ράψω όλα. Με αέρινες κλωστές. Απ’τις καλές, τις ακριβές. Τις ανθεκτικές. Τις γυαλιστερές. Έτσι, να ζυμώσω όνειρα. Να ξεθάψω μακροβούτια.

Θα σου πω για τα μάτια μου που έκλαψαν ενώ ήταν σφαλισμένα.

Θα σου πω και για τα ζευγάρια που είδα, τα ευτυχισμένα. Εγώ δεν ήμουν… Ήμουν;

Θα σου πω και για την αλλοδαπία. Ναι, μας την άδειασαν τη γωνιά. Κι άφησαν και ραβασάκι για εκδίκηση. Αμέ! Θα σου πω…

Θα σου πω, τέλος, και για τη μαύρη γάτα μου που με είδε να χτενίζομαι και να παραμιλάω.

Η ψυχή μου σκεφτόταν φωναχτά∙ έκλαιγε και τα μάτια μου το ’νιωθαν.

Άντε, καλό μας ταξίδι! Να με σκέφτεσαι, ε? Μην ξεμυτίσεις χωρίς τη σκέψη μου! Σου είπα ότι δεν ξέρω που πάμε, ε? Ok…

Πηγή εικόνας: throughthemonsoonxx.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon July 16th, 2009

Γεια σου καραμελένιο μου μυαλό, αιχμηρή μου φαντασία.

Σου γράφω από τον εναέριο κήπο μου, ανάμεσα στην καλαμωτή και τη μαντζουράνα, τα άνθη και τις σκατούλες της μαύρης γάτας μου. Πάνω από τα εκατοντάδες τροχήλατα κουβούκλια και κάτω από την τέντα.

Σήμερα απόκτησα το πρώτο μου netbook. Με 10άρα οθόνη, μάρκας msi, που ευελπιστώ να με συντροφεύσει στις αποδράσεις μου. Όχι τίποτε άλλο, αλλά το ξέρω πως χρειάζεσαι την τροφή μου. Ακόμη κι όταν θα λείπω από την βάση μου. Για laptop πήγαινα, αλλά με πενιχρή αυτονομία και διόλου ευκαταφρόνητο βάρος, προτίμησα κάτι λιτό και σχεδόν αόρατο.

Με γεια μου!

Εσύ πότε θα φύγεις λοιπόν και για πού.

Πηγή: miss-deathwish.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon June 24th, 2009

Παίζω θρίλερ adventure μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο εξοχικό ξυλόσπιτο. Παντού πτώματα, σκουριασμένες καταπακτές, τρύπια πατώματα που τρίζουν και δωμάτια-παγίδες.

Οι μαύρες γάτες μου, έξω, έχουν ξεσαλώσει. Πλησιάζει πανσέληνος;

Ο άντρας έχει πάει για ύπνο. Άλλο πτώμα.

Προσπαθώ να ηρεμήσω τις τρίχες μου που χοροπηδάνε πάνω στο δέρμα μου, σε κάθε τρίξιμο, σε κάθε σκιά. Θα το αφήσω μάλλον για απόψε. Πάει αργά.

Κι έχω να συγκεντρώσω και θερμίδες, νούμερα, λογής φαγιά, να τα καταχωρήσω στον θερμιδομετρητή. Εμ, έτσι όπως τα έκανα. Καταθλιπτική διαδικασία.

Βγαίνω από το κουτί μου. Το hi-tech. Θα πάω να κάνω ένα δροσερό ντουσάκι, να φορέσω ένα καθαρό βρακάκι και να χωθώ κάτω από το σεντόνι, μακριά από τις κουρτίνες, τις στριγκλιές, το θάνατο του παιχνιδιού και την ενόχληση που τόσο απλόχερα μας χαρίζουν οι από κάτω, το τελευταίο διάστημα. Κακός μπελάς.

Πάω να κλειδώσω το κουτί μου. Και να ανοίξω ένα καινούργιο. Α, και να κάνω και μια ανάληψη ύπνου! Τη χρειάζομαι κομματάκι.

Τα λέμε αύριο…

Πηγή εικόνας: fb101.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)