Χρόνια Πολλά – Το 21 κλειδί

August 4th, 2009

Κράτησα το τηλεσκόπιο στα χέρια μου, σφιχτά. Το έμπηξα αποφασιστικά στις ρίζες της γης και κοίταξα με τεράστια μάτια κει μέσα. Τι περίμενα να δω; Την αρχή;

Τους έφτασα τους 21 μήνες, στην blogosfaira μου! Άλλο ένα κλειδί, λοιπόν, για τη συλλογή μου, την αόρατη. Χρόνια μου πολλά. Σε μένα, στα… «little grey cells» μου που λέει κι ο Πουαρώ (!), στους φτερωτούς και γήινους φίλους που μπαίνουν, διαβάζουν, κουνούν το κεφάλι και, που και που, αφήνουν τα σχόλιά τους και σε αυτό τον ηλεκτρονικό πάπυρο που ακόμη με σηκώνει!

Μια ανάσα μακριά… Μια φίλη, μια γυναικάρα με μύρια καλοσύνη καρφιτσωμένη πάνω της φεύγει για Καναδά. Μόνιμα. Λέει.

Δυο μέρες, νομίζω, μείναν μέχρι το μεγάλο ταξίδι με τη μηχανή. Χαλκιδική και φέτος. Στο όνειρο, το στρογγυλό.

Λίγο πριν κλείσω τις κουρτίνες κι ανοίξω καινούργιες. Ασφαλίσω το σπιτικό κι αφήσω τις γάτες απέξω. Ελπίζω να αντέξουν, όπως και τα φυτά μου. Κι ο θόλος μου. Κι εσείς. ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ! Νια, νια, νια νια, νια…

ΜΠΟΥ! Χρόνια πολλά κι αντίο. Οσονούπω.

Ιουλιάτικη ζέστη μέσα στις παλάμες

July 1st, 2009

~

Καλό μήνα…

                     … ήλιε που κοιμάσαι πάνω στη γη

~

Πηγή εικόνων: gilad.deviantart.com

Γη… ποια γη?

June 9th, 2009

Μόλις είδα στην OΝ (Off !) το ντοκιμαντέρ για τη Γη «Home (feel good)» κι έπαθα την πλάκα μου με τα πλάνα και με την τόσο πολύπλοκα, απίστευτα αρμονικά και χρωματιστά σμιλεμένη ομορφιά του πλανήτη Γη. Που, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, είναι ο πλανήτης που με φιλοξενεί για 30 κάτι μέχρι τώρα χρόνια.

Σε αυτή την εξαιρετικά ισορροπημένη δουλειά των παραγωγών Luc Besson και Denis Carot, όπου η φωνή της Glenn Close δουλεύει σαν ένα δεύτερο πινέλο, ο πλανήτης μας, με σχεδόν αποκλειστικά εναέρια πλάνα, πρωταγωνιστεί. Ο όμορφος και υγιής πλανήτης μας. Γιατί από τη μέση του ντοκιμαντέρ κι έπειτα: Οι βιομηχανίες, η αποψίλωση, η λάσπη, οι πυρκαγιές, ο άνθρακας, οι πάγοι που λιώνουν, τα φαλακρά βουνά, τα θηλαστικά που πιάνονται στα δίχτυα, τα τεχνητά νησιά, το νερό που χρησιμοποιείται στην άμμο για να εκμεταλλευτούμε τον άνθρακα που αυτή περιέχει, τα πηγάδια που στερεύουν, χωράφια που χρησιμοποιούν απολιθωμένο νερό, κοραλλιογενείς ύφαλοι, των οποίων η ισορροπία είναι εύθραυστη…

Και μερικά νούμερα για εκείνους που λατρεύουν την καταστροφή όταν αυτή γράφεται με κιμωλία (τα σημείωσα ειδικά για εσάς):

*Μέχρι το 2025, 2 δις άνθρωποι θα έχουν επηρεαστεί από την έλλειψη νερού!
*Η γη καλύπτεται σήμερα από 900 εκατομμύρια αυτοκίνητα!
*Μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της γης θα έχει σχεδόν τριπλασιαστεί!
*Συνολικά 5.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από ακάθαρτο νερό!
*Το 1 δις του πληθυσμού δεν έχει κάθε μέρα πρόσβαση σε φαγητό!
*Ο μισός από τον πτωχό πληθυσμό της γης κατοικεί σε πλουτοπαραγωγικές χώρες!
*Μέχρι το 2050 θα υπάρξουν 200 εκ. κλιματικοί πρόσφυγες!
*Στο Freiburg της Γερμανίας έχει δημιουργηθεί μία κοινότητα 15.000 οικόφιλων σπιτιών!
*Στην Κόστα Ρίκα κατήργησαν το στρατό κι επενδύουν πλέον τα χρήματά τους στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον, στον οικοτουρισμό.

Στη γη ζούμε σήμερα 9 δισεκατομμύρια άνθρωποι!!!

«Είναι αργά για να είμαστε απαισιόδοξοι…».

Όποιος δει αυτές τις ομορφιές, δεν είναι δυνατόν να μη νοιαστεί. Και μακάρι να ήταν υποχρεωτικό να δουν όλα αυτού του είδους τα ντοκιμαντέρ, όλοι οι μαθητές και κυρίως, όλοι οι δάσκαλοι, όλοι οι πολιτικοί, όλοι οι βιομήχανοι, όλοι οι εφοπλιστές… Και κάποιος να παίρνει απουσίες!

(Πηγή εικόνας: ferrysetiawan.deviantart.com)

P.S. Να το δείτε. Εγώ θα το ξαναδώ! Και θέλω οπωσδήποτε το “soundtrack”.

Χρόνια πολλά – Το 19ο κλειδί

June 4th, 2009

Με πλησίασε μια νεράιδα καθώς υπνοβατούσα ψες, κι αφού μου χτένισε τα βλέφαρα, κράτησε τα μάγουλά μου στα δάχτυλά της και τους φύσηξε μπόλικο χρώμα.

Να γεμίσει αέρα το αερόστατο, να σκιτσάρει την κοιλιά της γης, να δώσει πορφυρές στάλες στις άδειες ρίζες.

Σχεδόν γαργαλιστικό ήταν το άγγιγμα αυτού του ανύπαρκτου πλάσματος. Και η υγρή αίσθηση που μου άφησε, υπάρχει ακόμη στο μέτωπο και τα φρύδια μου. Νομίζω μάλιστα, πως της έκλεψα ένα ίχνος φτερού, όπως απογειωνόταν στροβιλιζόμενη.

Θα το χώσω βαθιά στην ψυχή μου. Ξέρω γω…

Χρόνια πολλά, blogosfaira. Μου το ‘φεραν πάνω στο στέμμα ενός αλόγου το 19ο κλειδί. Και γιορτάζω τους 19 μήνες εδώ. Στην οθόνη του ποιητή, στην οθόνη των καπνών. Κόσμος πάει κι έρχεται. Άλλοι βουτάνε κι άλλοι προσπερνάνε. Άλλοι πίνουν το μελάνι μου κι άλλοι το ξερνάνε.

Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: rockgem.deviantart.com

Να βουτήξω στον καθρέφτη;

May 29th, 2009

Μ’ένα σφυρί τρυπώνω μες στον κορμό του δέντρου. Ψάχνω για φλέβα, για ένα τσαλακωμένο κομμάτι παζλ, για ρετσίνι κι οξυγόνο στα έγκατα του ξύλινου βασιλείου.

Εκπληκτική ηχώ έχει εδώ μέσα! Για να δω πώς ακούγονται τ’αστέρια όταν στροβιλίζονται πριν βουτήξουν στην πισίνα της γης: ένα…. Ένα. ένα, δύο… Ένα, Δύο. είμαι…Είσαι. είσαι… Είμαι!

Ναι… είσαι!

ένα…

ένα…

Πηγή εικόνας: angelicwatcher.deviantart.com

Τυλιγμένη…

May 13th, 2009

Μέσα από κόμπους ανηφορίζω κι αγγίζω το πάτωμα, τα πέταλα, τη γη και ισορροπία μου.

Μουσική ξανά και νότες κρεμασμένες σαν κορνίζες. Τόσο δεικτικά.

Όνειρο που πέθανε ξαπλωμένο. Κι εγώ ν’αναρωτιέμαι αν είχε νόημα να κάνω τότε κείνα κει τα ταξίδια. Τα ζαχαρωτά. Τα μακρινά. Τα πονηρά. Τα δύσκολα. Τα ασταθή.

Δεν έχω άλλη ανάσα για να πλέξω παραπάνω κοτσίδες στον ήλιο. Θα καθίσω ήσυχα. Εδώ. Στη γωνιά του κήπου μου. Μέσα στην αιώρα.

Να κοιτάζω το φεγγάρι που ξαναφόρεσε δαντέλες.

Γλυκό του κουταλιού κι εγώ, με ανοιχτό το στόμα, να περιμένω το μεταλλικό χέρι να προσγειωθεί πάνω στη γλώσσα μου.

Πηγή εικόνας: maplerose-stock.deviantart.com

White Voice (σε 1…)

April 30th, 2009

Κοίτα αυτό το θεόρατο ρολόι που γυαλίζει πάνω από τα κεφάλια όλων των ουρανοξυστών! Σαν κάτι απόκοσμο, που επηρεάζει όλα τα πλάσματα της γης.

Ο δείκτης κόλλησε μισό δευτερόλεπτο πριν ο καθρέφτης αλλάξει πρόσωπο.

Κολοκύθες, σκουπόξυλα, πασουμάκια, ένα καπνισμένο τζάκι, πολλή σκόνη και κλειδιά να κρέμονται από το σύρμα που απλώνουμε τα ρούχα.

Το ξέρεις ότι σε μια μέρα έχω γενέθλια;

Μπορείς να το δεις κι αλλιώς όμως.

Σε μια ολόκληρη μέρα αλλάζει ο κύκλος μου. ή

Σε μια μόλις μέρα η ψυχή μου θα γίνει ακόμη πιο σοφή.

Να μου κρεμάσουν ένα ζάρι. Ναι. Και σε κάθε δυσκολία, αγωνία, ανασφάλεια, να το ξεκρεμάω από την πινέζα και να το στρίβω το άτιμο. Σε πράσινο φόντο. Να βλέπω τις βούλες να γυαλίζουν και να μη λένε να σταματήσουν.

Σαν τζόγος. Πόσες πλευρές έχει το ζάρι;

Τελευταία ευχή. Μόλις που προλαβαίνω. Μία και σήμερα δαίμονα!

Συντροφικότητα. Να μη χάσω ποτέ το στήριγμά σου, τη γλυκάδα σου, αυτό που βλέπω όταν κοιτάζω τα μάτια, το χαμόγελο, τις γκριμάτσες σου κι ακούω τους ήχους που μαζί γεννήσαμε και τα όνειρα που μαζί πραγματώνουμε. Να μην πάψω ποτέ να βλέπω δίπλα μου αυτό το όμορφο πλάσμα. Να μη σταματήσουμε ποτέ να αγκαλιαζόμαστε, να λέμε χιλιάδες σ’αγαπώ. Να με θες ρε και να μην πάψεις ποτέ να με λατρεύεις! Μπδδδδ. Α, και να μην ξεχάσω να συνεχίσω να σε πατάω κάθε βράδυ, λίγο πριν αποκοιμηθώ!

(αυτό Μου εύχομαι)

στο αfιερώνω

Πηγή εικόνας: owel.deviantart.com

(para-)Normality (σε 5…)

April 26th, 2009

Για τις επόμενες 5 μέρες θα κάνω κάτι εξαιρετικά βαρετό, φαντάζομαι για σένα και τελείως εγωιστικό για μένα! Να, είναι που με πιάνει μια χαρά, τόσο στροβιλιστική, τόσο παιδική, τόσο δυνατή, που με παρασέρνει στο προσωπικό μου πανηγύρι. Μετράω και ξαναμετράω. Μία τα βγάζω έτσι μία αλλιώς. Άλλοτε τα βγάζω πάντα ίδια, οπότε πάει η σπαζοκεφαλιά για το πού είν’ το λάθος.

Και φέτος και πέρσι, έπιασα πολλές πεταλούδες. Βέβαια φέτος είναι νωρίς ακόμη. Αλλά αν αρχίσω να αγχώνομαι από τώρα για το πόσες θηλιές έχει η απόχη μου, τότε θα χάσω και το μέτρημα και τα δώρα!

Γι’αυτό σου λέω, μέτρα πόσες στιγμές έχει το νόημά μου κι άσε το πού είναι η κλωστή δεμένη! Γιατί οι στροφές είναι πολλές και ζαλίζουν. Και μέχρι να φτάσεις κει ψηλά, να δεις κάτω το παζλ, αυτό θα έχει διαλυθεί και τα κομμάτια θα έχουν γυρίσει τούμπα.

ξέρεις, δε με απασχολεί η ηλικία μου, αυτό έλειπε. ποτέ δε με απασχολούσε. απλώς η ψυχή μου γεννά αγωνίες κι ερωτήματα που καμιά φορά είναι καινούργια κι αναρωτιέμαι πόσο “φυσιολογικά” είναι και μετά βλέπω διάφορα μάταια γύρω μου που δε θα κάνω ποτέ! ή που κάνω ήδη ή που ονειρεύομαι να κάνω!

Για παράδειγμα, πόσο φυσιολογικό είναι για μια γυναίκα να μη θέλει να κάνει παιδί; Να μην την ενδιαφέρει και να μη το σκαλίζει;

Πόσο φυσιολογικό είναι στην ίδια ζυγαριά να βάζεις τη συντροφικότητα αλλά και την αξία της μοναξιάς. Της εκούσιας.

Πόσο φυσιολογικό είναι να αιστάνεσαι δοτικότητα, αγάπη, προσφορά, ευαισθησία και την ίδια ώρα σκληρότητα, διεκδίκηση, απόφαση, κυριαρχία;

Οι ευχές μου ξεκινούν από σήμερα. Δεν ξέρω αν θα τις μεταφράσω ποτέ στη γλώσσα των ονείρων. Ή αν θα μείνουν σκαλωμένες στο συννεφάκι μου, να κοιτάζουν χαμηλά. Στη γη. Των νάνων, των τρελών, των υπόκωφων γέλιων κι αναστεναγμών. Των μαξιλαριών. Των κλωστών.

Αχχχχχ!

Βρεγμένα αστέρια. Ώστε όταν πια ενώσω αυτό το σύμπαν, το μικρό, δικό μου σύμπαν, το βραχυκύκλωμα να είναι τόσο ισχυρό που να γεννηθούν μύριες πυγολαμπίδες μεμιάς!

(αυτό Μου εύχομαι)

Πηγή εικόνας: sa-cool.deviantart.com

Κομμένο κεράσι

April 23rd, 2009

Χρόνος, γενέθλια, ματαιότητα, σκέψεις κερασένιες, παραδεισένιες, σχεδόν επικίνδυνες…

Που να τις φορτώσεις και πόσο δίκαιο θα ήταν.

Σκεφτόμουν χτες που περπατούσα στο πεζοδρόμιο: μεγαλώνουμε, δείχνουμε ωριμότητα στις παρατηρήσεις και τις ενοχλήσεις μας, τελικά γεννάμε ομοιώματά μας στα οποία προσπαθούμε να χαρίσουμε ευτυχία κι επιτυχία! Και μετά αφηνόμαστε στο ίδιο το γήρας, που μας κάνει μπαμπάδες και μαμάδες. Άχρωμους, αντιερωτικούς, σοφούς.

Κι όλα αυτά, καθώς περνούσε μια μάνα με το καροτσάκι. Όχι της λαϊκής!

Κι εγώ μεγαλώνω. Και σα χαζό που προσπαθεί να διασκεδάσει τις πολύχρωμες, αέρινες ρυτίδες του, μετρώ αντίστροφα.

Κάποια γενέθλια. Σε κάποια χρονιά. Που λέω πως είναι καλή, τελικά. Σα σοδειά κρασιού.

Ε λοιπόν η δική μου ετικέτα κρασιού, θαρρώ πως θα είναι φρουτένια φέτος.

Κι ας ξινίζει λιγάκι. Κάποιους. Κάποιον.

Είμαι προκλητική.

Είμαι γήινη.

Είμαι ίριδα.

Είμαι το ουράνιο τόξο μέσα στο νερό.

Πηγή εικόνας: vulcania.deviantart.com

Αφθονία

February 16th, 2009

Τι γεύση είναι αυτή που έσταξες μες τα ρουθούνια μου;

Γελάω και μεθάω. Χαίρομαι που σήμερα, μετά από κάποιο καιρό, ξυπνήσαμε ερωτευμένοι και πάλι. Κάνοντας έρωτα. Βαθύ. Ασταμάτητο. Γήινο κι ασυνάρτητο.   !

Το βραδάκι βγήκα. Πήγα στο Παλλάς και παρακολούθησα την παράσταση της γιαπωνέζικης ομάδας Sankai Juku “Kinkan Shonen”, που θα πει “Ο καρπός του κουμκουάτ”.

Αλλόκοτο πράγμα. Πολλές οι παραστάσεις. Αν και στατικός ο «χορός». Αποσπασματικός.

Έμοιαζε με νοηματική γλώσσα. Όλοι γνωρίζουν πως υπάρχει, μα λίγοι είναι αυτοί που την κατανοούν… Τερζόπουλο έχεις δει?

Δε σ’άρεσε ε? Η παρέα μου δεν ενέκρινε. Τελειώνοντας περάσαμε από το Cellier στη στοά. Για μια σαλάτα δροσιστική, κεφτέδες με κρασί, λίγο γιαούρτι με δυόσμο σε σουφλέ, ζυμαρικό, λευκό οίνο και πολλή κουβέντα. Κριτική, ζαλισμένες ατάκες, παρελθόν, χαρά, αφθονία…
Πέρασα όμορφα κι απόψε.

Πηγή εικόνας: seafairy.deviantart.com

« Prev - Next »