Χρόνια Πολλά – Το 21 κλειδί

August 4th, 2009

Κράτησα το τηλεσκόπιο στα χέρια μου, σφιχτά. Το έμπηξα αποφασιστικά στις ρίζες της γης και κοίταξα με τεράστια μάτια κει μέσα. Τι περίμενα να δω; Την αρχή;

Τους έφτασα τους 21 μήνες, στην blogosfaira μου! Άλλο ένα κλειδί, λοιπόν, για τη συλλογή μου, την αόρατη. Χρόνια μου πολλά. Σε μένα, στα… «little grey cells» μου που λέει κι ο Πουαρώ (!), στους φτερωτούς και γήινους φίλους που μπαίνουν, διαβάζουν, κουνούν το κεφάλι και, που και που, αφήνουν τα σχόλιά τους και σε αυτό τον ηλεκτρονικό πάπυρο που ακόμη με σηκώνει!

Μια ανάσα μακριά… Μια φίλη, μια γυναικάρα με μύρια καλοσύνη καρφιτσωμένη πάνω της φεύγει για Καναδά. Μόνιμα. Λέει.

Δυο μέρες, νομίζω, μείναν μέχρι το μεγάλο ταξίδι με τη μηχανή. Χαλκιδική και φέτος. Στο όνειρο, το στρογγυλό.

Λίγο πριν κλείσω τις κουρτίνες κι ανοίξω καινούργιες. Ασφαλίσω το σπιτικό κι αφήσω τις γάτες απέξω. Ελπίζω να αντέξουν, όπως και τα φυτά μου. Κι ο θόλος μου. Κι εσείς. ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ! Νια, νια, νια νια, νια…

ΜΠΟΥ! Χρόνια πολλά κι αντίο. Οσονούπω.

Γράφω αιώνες

June 3rd, 2009

Γράφω, γράφω, γράφω… τόσο μελάνι… Πώς δεν έχει γεμίσει όλο το δωμάτιο! Να δω πού θα πάνω όλες αυτές οι λέξεις, πού θα χωρέσουν. Μελέτες, έρευνες, διατριβές, βιβλία. Περί Φυσικής Φιλοσοφίας, περί Γεύσεων μιας Αθήνας άλλης εποχής. Περί Καιρού, χαλάζης, ίριδος, βορείου σέλας, περί χωρίων και πειραματικών παρατηρήσεων.

Φωνήεντα, σύμφωνα, φωνήεντα ξανά. Να σχηματίζουν ουρανοξύστες, να στοιβάζονται η μία έννοια πάνω στην άλλη για να δώσουν το νόημα του ποιητή, του συγγραφέα, του διδασκάλου.

Πένα γίνομαι κι εγώ μαζί με τη γραφίδα μου. Με τοποθετούν στα καλοσχηματισμένα χέρια τους, με πιέζουν ελαφρά κι εγώ χύνω τη μελάνη μου πάνω στους φωτεινούς παπύρους.

Ανασαίνω για λίγο, ξεγλιστρώ από τα τετράγωνα δάχτυλα, πίνω μια τζούρα σινικής μελάνης και συνεχίζω. Φωνήεν, σύμφωνο, λέξη, φράση.

Πηγή εικόνας: rh89.deviantart.com

Ανάσα. STOP!

May 16th, 2009

Εκκίνηση.

Πρωινά χάδια. Στρώσιμο κρεβατιού. Πλύσιμο δόντια, πρόσωπο, σαπούνι, τονωτική lotion, αποσμητικό, καθάρισμα αυτάκια, χτένισμα, πιάσιμο μαλλιών. Ντύσιμο και μετά παπούτσια. Τάισμα οι γατούλες, άλλαγμα στο νερό τους, άντε και μπόλικο παιχνίδι μαζί τους.
Τσεκάρισμα τι περιέχει το σακίδιο. Πορτοφόλι, γυαλιά ηλίου, κραγιόνι, κλειδιά, χαρτιά, κλειδί μηχανής, κάρτα πάρκινγκ, κινητό τηλέφωνο.

Διαδρομή. Ανάσα. STOP!

Σύνταγμα. Συνάντηση στον 6ο. Το ταχύτερο ραντεβού ever. Μόλις 7 λεπτά και φεύγω με τις κασέτες μέσα σε μια μοβ σακουλίτσα. Την πήρα τη δουλειά. Έχω μια βδομάδα μπροστά μου για να τα καταφέρω. Από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει, επαγγελματικά.
Πέρασμα από το αγαπημένο μου κατάστημα στην Πλάκα. Αγορά ενός μεταξωτού ¾ παντελονιού. Και μετά, ένα γρήγορο πέρασμα από τον 2ο όροφο του Hondos στην Ερμού, για να πάρω ακόμη ένα FILA σουτιέν, μαύρο αυτή τη φορά, χωρίς μπανέλα. Με έχουν κουράσει τα θηλυκά σουτιέν. Το στήθος μου διαμαρτύρεται. Κι αυτό είναι τελικά το αντίτιμο του να έχεις μεγάλο στήθος. Δυο σακούλες, ένα χαμόγελο κι επιστροφή στη μηχανή.

Δυο-τρία γρήγορα τηλεφωνήματα για τη συνέχεια. Έχω ραντεβού στις 17:30 κι ενδιάμεσα πολύ δουλειά.

Επιστροφή στο σπίτι. Διαδρομή. Ανάσα. STOP!

Αλλαγή σε ρούχα άνετα, δροσερά, λίγα! Ξυπόλητη (πάντα), με τα μαλλιά σηκωμένα. Χαϊδεύω τις γάτες, τις βάζω μέσα στο σπίτι, ανοίγω όλα τα παράθυρα. Την πόρτα στην κουζίνα. Βάζω μουσική. Κάτι σε Epica, Theatre of Tragedy ή Haggard. Συγκέντρωση όλων των σημειώσεών μου, άνοιγμα υπολογιστή, τοποθέτηση μαύρου τηλεφώνου δίπλα μου. Και ξεκινώ μέχρι να ξεχάσω τι κάνω!

Τερματισμός.

Κάπου κει, στο τελευταίο στοπ τελειώνει και η σημερινή μου διαδρομή. Μέσα σε μια κλεψύδρα από τζάμι τσουλάω κι εγώ από τη μία θήκη στην άλλη. Με γυρνάνε και ξανά από την αρχή. Μόνο που για τώρα, ευτυχώς, πέφτω στα μαλακά. Πάνω σε εκατομμύρια κόκκους άμμου!

Καλό Σαββατοκύριακο, guys.

Πηγή εικόνας: inertiak.deviantart.com

Τυλιγμένη…

May 13th, 2009

Μέσα από κόμπους ανηφορίζω κι αγγίζω το πάτωμα, τα πέταλα, τη γη και ισορροπία μου.

Μουσική ξανά και νότες κρεμασμένες σαν κορνίζες. Τόσο δεικτικά.

Όνειρο που πέθανε ξαπλωμένο. Κι εγώ ν’αναρωτιέμαι αν είχε νόημα να κάνω τότε κείνα κει τα ταξίδια. Τα ζαχαρωτά. Τα μακρινά. Τα πονηρά. Τα δύσκολα. Τα ασταθή.

Δεν έχω άλλη ανάσα για να πλέξω παραπάνω κοτσίδες στον ήλιο. Θα καθίσω ήσυχα. Εδώ. Στη γωνιά του κήπου μου. Μέσα στην αιώρα.

Να κοιτάζω το φεγγάρι που ξαναφόρεσε δαντέλες.

Γλυκό του κουταλιού κι εγώ, με ανοιχτό το στόμα, να περιμένω το μεταλλικό χέρι να προσγειωθεί πάνω στη γλώσσα μου.

Πηγή εικόνας: maplerose-stock.deviantart.com

ήλιος με έκλειψη

April 13th, 2009

Τώρα σήκωσα κεφάλι. Τι; Όχι, ακόμη δεν έχω επισκεφτεί τα σπιτικά σας να δω πως περάσατε εσείς χτες. Εκτός κι αν πάλι η ομορφιά εσίγησε…

Καλή βδομάδα. Ευχαριστώ. Παρακαλώ.

Μεγάλη, Μικρή, με ένα 13 μπροστά της. Δεν ξέρω εάν κάποιοι νηστεύουν, εάν κάποιοι πιστεύουν, εάν κάποιοι σκύβουν ή φτύνουν.

Ξέρω πως πολλοί θα την κάνετε. Σε άλλη γη άλλα μέρη, κυριολεκτικά. Στη γη της ξεκούρασης, του χρόνου που σκιάζεται από μπόλικη άμμο, σε σπίτια πέτρινα, οικεία, κάτω από μουριές και φυλλωσιές ήλιου, ανάσας, αντάμωσης.

Κι εγώ θα αφήσω την ψυχή μου εδώ. Να τη φυλάνε οι γάτες μου.

Θα ανέβω σ’ένα δελφίνι -που να χωρά τη μηχανή μου!-, θα πάρω την ηχώ μου και θα ταξιδέψω μέχρι την Αίγινα. Και θα σας στείλω κολάζ γεμάτα φωτογραφίες και κλικ.

Καλή βδομάδα…

σκλάβοι

Πηγή εικόνας: ladydarkraven.deviantart.com

DELETE, τόσο απλά!

April 10th, 2009

Το χέρι μου παίζει νευρικά πάνω στο delete. Λες και στέλνει σήματα Μορς. Μετά από ακόμα μία μέρα στους δρόμους, με εκπλήξεις, κινήσεις προσφοράς και καλοσύνης που σε σκλαβώνουν και σκέψεις που μοιάζουν περισσότερο με σταγόνες καταρρακτώδους βροχής, αναρωτιέμαι… Πόσο προκλητική και άνιση μπορεί να γίνει η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων.

Και μετά το αφήνω αυτό το θέμα πίσω μου και πηγαίνω σε όμορφα κανάλια. Αναλύω πράξεις ανθρώπων που μου είναι πραγματικά συμπαθείς. Πόσο μπορεί να φοβάται κανείς να πλησιάσει κάποιον; Πόσο χρόνο μπορεί να χρειάζεται το μάτι και η ψυχή του μέχρι να περπατήσει μόνος, χωρίς μπαστούνι;

Πόσο μπορεί να έχει πληγώσει κάποιον ένας άνθρωπος ο οποίος από την πολλή του ανασφάλεια πουλά μια φιλία; Πόσο φτηνά, ζηλόφθονα, κακιασμένα μπορεί να φερθεί κάποιος όταν παίρνει ανάσα μονάχα όταν εσύ φεύγεις; Γιατί όσο είσαι εκεί του έχει σωθεί το οξυγόνο από την υπερπροσπάθεια να φανεί κι αυτός, να ξεχωρίσει, να μη δείξει πως όντως είναι λίγος.

Τελικά δεν έχει σημασία πόσο σίγουρος είσαι για ό,τι έχεις.

Ίσως μάλιστα να έχει μεγαλύτερη σημασία το να γνωρίζεις τι λείπει.

Άλλωστε κανείς δε θα προσέξει τα πολλά κομμάτια που μπορεί να λείπουν από ένα παζλ.

Όλοι όμως θα εστιάσουν στο ένα και μοναδικό που λείπει από ένα δύσκολο παζλ.

Πηγή εικόνας: yuko-no-hatsu.deviantart.com

Ακάθαρτη διάθεση

March 8th, 2009

Σάπιο, με χαλασμένη όψη, κιτρινισμένη φλοίδα, τρύπες πάνω του, σκασίματα και γερασμένη υφή.

Αυτό είναι το σήμερα.

Η Κυριακή δεν άντεξε.

Ξύπνησα πριν αρκετές ώρες παγωμένη. Σηκώθηκα. Άκουγα τόνους νερού να σκάνε τριγύρω μου. Σα να είχε βάλει κάποιος στο φουλ πλυντήριο έμοιαζε. Πολυκατοικίες…

Πήγα υπνωτισμένη και ξυπόλητη στο μπάνιο και έκλεισα βιαστικά το ορθάνοιχτο παράθυρο με τη σίτα. Σύρθηκα μέχρι την κουζίνα κι έκλεισα ερμητικά το διπλό τζάμι. Είχα αφήσει μια χαραμάδα για να αναπνέει το δωμάτιο.

Ξαναξάπλωσα και τράβηξα πάνω μου την ελαφριά κουβέρτα που είχε πέσει στο πάτωμα.

Κατάφερα να κοιμηθώ μισή ώρα ακόμη.

Μετά απλώς άνοιξα τα μάτια μου τελείως. Χτύπησε το ξυπνητήρι. Το τηλέφωνο. Και οι σκέψεις μου.

Πηγή εικόνας: violett-rabbit.deviantart.com

Με ρούφηξε … !

February 20th, 2009

Πωπω… Πως θα κοιμηθώ με τόσες μπουρμπουλήθρες μέσα μου;

Τις κατάπια μία προς μία. Της φύτεψα πάνω στο καλαμάκι, της οδήγησα με τις ανάσες μου προς τα χείλη μου και τις ρούφηξα νωχελικά. Παθιασμένα.

Και τώρα, έχω μέσα μου χιλιάδες φυσαλίδες.

!!!

Πηγή εικόνας: susanbanthony.deviantart.com

Χρόνια Πολλά – Το 15ο κλειδί

February 4th, 2009

(Πηγή εικόνας: strany.deviantart.com)

Θέλω τόσο πολύ να επιστρέψω.

Το βράδυ σκεφτόμουν πόσα πράγματα έχω να κάνω. Πόσα πράγματα θέλω να κάνω.

Να ξανακάνω. Να ξανακαβαλήσω κείνο το ποδήλατο. Τον τροχό που ποτέ του δε σταματά. Παρά μόνο γυρίζει και μαζεύει. Κι άλλα… κι άλλα…

Σήμερα έκλεισε η blogosfaira μου 15 ολόκληρες ανάσες. Και κάθε μία ήταν σημαντική. Όχι μόνο επειδή με κράτησαν στη ζωή, αλλά επειδή μου έκαναν παρέα. Κυρίως αυτό!

Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Στις διαδικτυακές μου ανάσες!

(Πηγή εικόνας: candycontainerxxx.deviantart.com)

Πιωμένο παράπονο

February 1st, 2009

(Πηγή εικόνας: nzeman.deviantart.com)

Είμαι μεταξύ του να βγω, 4 η ώρα το πρωί, να πάρω το δίτροχο άλογό μου και να πάω Λυκαβηττό να ζαλιστώ, να ζηλέψω, να κοιτάξω μέσα στην πόλη και να πεθυμήσω… Και του να καθίσω στα αβγά μου, να καλοσωρίσω την απέραντη θλίψη μου και να γίνω στουπί στο τζιν. Κι όταν αυτό τελειώσει, στη ρακί.

Ξέρω πως θα με ρωτήσεις τι έγινε. Ή τι έγινε πάλι.

Έχει σημασία; Για το κουτσομπολιό την κάνουμε αυτή την κουβέντα;

Αν ήταν καταρράκτης θα έμενες στις λέξεις; Μέχρι να προλάβεις να την αρπάξεις θα είχες τσακιστεί. Όχι, ανάσες θα έπαιρνες. Κάτω θα κοιτούσες. Το σώμα σου θα κλείδωνες. Θα προετοίμαζες. Και μετά θα περίμενες να ανταμώσεις τις λέξεις για να συζητήσεις μαζί τους.

Εσύ έχεις χαθεί. Από κολλητοί, γίναμε σχεδόν γνωστοί. Εντάξει, είπαμε, μπλέξαμε και οι δυο με μαλάκες που ονοματίζουμε ως σχέση. Ε και; Εδώ δε μιλάμε καν στο τηλέφωνο. Χάνεις τη ζωή μου. Κι εγώ τη δική σου. Μόνο που ΕΓΩ δε θέλω να χάσω τη ζωή σου!

Είπαμε να κάνουμε παρέα. Να γίνουμε φίλες. Και τελικά η πανέμορφη, μεθυστική, θαμπή φούσκα έσκασε μπροστά στις μπότες μου. Σα ξένο σκατό.

Είπαμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Να με αγαπήσεις. Να ανακατέψουμε τις ιδέες, τις γεύσεις, τις συνήθειες, τα εγώ μας.

Είναι αστείο, αλλά δε μοιάζεις να είσαι αυτός που λες.

Και δε νομίζω πως αξίζει να δακρύζω για σένα. Γιατί όταν σε φέρνω στο νου μου, δακρύζω.

Πηγή εικόνας: tpol.deviantart.com

« Prev - Next »