demon April 14th, 2009
Θα περιμένω να ξυπνήσω αύριο για να σου πω τι είμαι.
Σήμερα ήμουν μια μηχανόβια, αχαλίνωτη γκόμενα που λατρεύει όλα όσα υπάρχουν μπροστά της. Σαν προοπτική, σαν οπτική, σα σύννεφο μες το σύννεφο. Το βλέπεις, αλλά είναι το σημάδι, ο στόχος, το κέντρο. Υπάρχει και το γύρω-γύρω, μα με αφήνει παγερά αδιάφορη.
Μετά τα προχθεσινά δοκιμαστικά για το Moto GP, τα οποία απόλαυσα, στρώθηκα σήμερα για τον αγώνα. Μα να βρέξει χτες στο Κατάρ; Εκεί έχουν μέσο όρο 8 μέρες το χρόνο βροχή. Ωραία πρόταση. Να μην την επαναλάβω.
Ο Stoner, αυτό το κωλοπαιδάκι από την Αυστραλία, πήγαινε σφαίρα (ναι, ναι, με Ducati φυσικά) και τις προάλλες και σήμερα. Δικαίως νίκησε και φάνηκε να είναι περίπατος γι’αυτόν. Ο γιατρός, δεύτερος, με προβληματάκια. Και το ατύχημα (που παρολίγο να κοστίσει στον Pedrosa μια θεαματική πτώση το λιγότερο), όσες φορές κι αν το είδα στα highlights ήταν απίστευτο.
Είναι μοναδική κάβλα οι μηχανές. Για όποιον έχει καβαλήσει, έστω και ως συνοδηγός, ίσως γνωρίζει αυτό το συναίσθημα. Του να μην είσαι εκεί, αλλά όλως παραδόξως να οδηγείς ή έστω να παίζεις ένα μικρό ρόλο στην πορεία της μηχανής. Να νιώθεις όλο αυτό το κενό αέρος να σε λούζει, το πρόσωπό σου να τραβιέται και το σώμα σου σα να ίπταται πάνω από την άσφαλτο. Κι απλώς να νιώθεις. Σα να μη συμβαίνει. Πηγαίνεις. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Κάθε φορά. Η ταχύτητα είναι τέλειο αφροδισιακό. Δε χρειάζεσαι πριν και μετά. Έχεις το τιμόνι, το γκάζι, το δρόμο και τον αέρα που σε προκαλεί να τον ρουφήξεις για να φτάσεις στην άλλη πλευρά. Με ένα εργαλείο που δε σου ανήκει. Ποτέ! Αλλά δεν έχει και σημασία. Γιατί κι εσύ απιστείς, ούτως ή άλλως.
Η βδομάδα πήγε στο 14 ε; Αλητοπαρέα, να το ξανακάνουμε. Αλλά να έχω φάει και να μην παίζουμε κυνηγητό. Ούτε και τυφλόμυγα με τις λέξεις! Ακούτε γυναίκες; Ευτυχώς εκείνη τη μέρα, είχα έναν απροσδόκητο σύμμαχο στο πλευρό μου. Να με προσέχει. Και νομίζω πως με συμπάθησε. Καλό ταξίδι dada. Θα είμαι δίπλα σου, τ’ακούς; Εσύ με το τουτού σου, εγώ με τη μηχανή. Την κόκκινη!
Πηγή εικόνας: ponto.deviantart.com
