Χρόνια πολλά – Το 42ο κλειδί

April 5th, 2011

Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Ντοκιμαντέρ για το Wikileaks

January 12th, 2011

Στα 3 χρόνια ζωής του έχει βγάλει στον αέρα πάνω από 1 εκ. απόρρητα έγγραφα (διαβαθμισμένες πληροφορίες)! Έχει δημοσιεύσει τα περισσότερα απόρρητα διπλωματικά και στρατιωτικά έγγραφα από οποιοδήποτε άλλο μέσο και λέγεται πως έχει ξεπεράσει σε αποκαλύψεις, αιρθμητικά, ακόμη και όσες έχουν δει το φως της δημοσιότητας από όλα τα ΜΜΕ του κόσμου, μαζί. Το Wikileaks, είναι μια οργάνωση-φαινόμενο που πλέον έχει απίστευτη δύναμη στα χέρια της και μάχεται από την απαρχή της για τη διαφανή ενημέρωση.

Το ντοκιμαντέρ “Wikirebels” που διαρκεί κάτι λιγότερο από 1 ώρα είναι των δημοσιογράφων Jesper Huor και Bosse Lindquist, του σουηδικού, δημόσιου καναλιού SVT. Περιλαμβάνει δηλώσεις νυν και πρώην μελών του Wikileaks, του ιδρυτή του φυσικά Julian Assange, και την πορεία της οργάνωσης ακτιβιστών Wikileaks.

“Δημοκρατία δίχως διαφάνεια δεν είναι δημοκρατία. Είμαι μια κενή λέξη.”, λέει στο κλείσιμο του ντοκιμαντέρ ο Σουηδός δημοσιογράφος Kristinn Hrafnsson. Ό,τι και να γίνει ο σπόρος φυτεύτηκε, ευτυχώς.

Χρόνια πολλά – Το 38ο κλειδί

January 4th, 2011

Έχει πολύ πλάκα, γιατί όπου κι αν αντικρίσεις αυτές τις μέρες, βλέπεις καινούργια πράγματα. Οι άνθρωποι φοράνε τα δώρα τους: κοσμήματα, νέα ρούχα, κοκαλάκια, κρατάνε καινούργιες τσάντες και πορτοφόλια, ζεσταίνονται με κάλτσες, παπούτσια, εσάρπες και μπουφάν που δεν είχαν πέρσι.

Και τα σπίτια, είναι στολισμένα με ολοκαίνουργια μπιμπελό κι αντικείμενα που πήραν τη θέση κάποιων άλλων, παλιότερων.

Κοιτάζω τον απέναντι. Είναι στην κουζίνα, όπως συνήθως αυτή την ώρα, κι ετοιμάζει το δείπνο του. Φορά ένα πουλόβερ. Και είμαι σίγουρη πως είναι ολοκαίνουργιο, πως του το χάρισαν στις γιορτές. Και χαμογελάω. Μετά σκέφτομαι εγώ τι έχω πάνω μου που είναι δώρο. Σκέφτομαι τη μάμα και τον μπαμπάκα μου, τους θείους μου και κάποιους φίλους και ξέρω πως ό,τι φοράνε αυτές τις μέρες, το έχουν πάρει πολύ πρόσφατα. Τους φαντάζομαι.

Είπα λοιπόν για φέτος να υποσχεθώ ορισμένα πράγματα στον εαυτό μου. Έτσι για να τον προσέξω καλύτερα. Θα ξεκινήσω με ένα, που μου είναι πολύ σημαντικό. Ξέρω τι μου εύχομαι, τι ποθώ, τι θέλω και τι θέλω πραγματικά! Τι μου λείπει και τι επιτέλους θα ήθελα να αποκτήσω.

Κείνο όμως, με το οποίο ξεκινάω και σ’αυτό μένω, για τώρα, είναι το γέλιο!

Εύχομαι λοιπόν για τον εαυτό μου, να μάθω να (ξανά)γελάω ακόμη περισσότερο μέσα στο 2011. Για να βγάλω κι άλλες ρυτιδούλες γύρω από τα μάτια, που υποδηλώνουν ευτυχισμένο άνθρωπο. Για να απαλύνω ό,τι μπορεί να με σκουραίνει (και δεν μου πηγαίνει καθόλου, ανοιχτόχρωμη γαρ). Και για να νιώθω αυτό το φως που με τυλίγει μονομιάς, όταν πλαταίνουν τα χείλη μου και σφαλίζει γλυκά το πράσινό μου μάτι.

Γέλιο λοιπόν. Να γελάω. Ίσως μάθω πάλι να πετάω έτσι…

Πηγή εικόνας: aksdareflection.deviantart.com

Καλή Πρωτοχρονιά! (κι ας είναι και στην Κύπρο – μπδδδ)

December 31st, 2010

Μόλις την έβγαλα από το φούρνο! Αχνιστή, φουσκωτή, στρογγυλή, πανύψηλη, περήφανη. Παραδοσιακό γλυκό που έπρεπε να ξενιτευτώ για να το φτιάξω. Έτσι για το καλό. Βασιλόπιτα λοιπόν! Και είναι η πρώτη φορά που το αποτολμώ.

Βρήκα τη συνταγή στο διαδίκτυο, ψάχνοντας κι εγώ για γιορτινό γλυκό. Κάτι ιδιαίτερο για το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Κάτι για να μπει καλά ο χρόνος. Με κρυμμένο… μυστικό μέσα του. Ποιος θα το κερδίσει αυτό το φλουρί?! (φτου, δεν πήραμε φλουρί)

Την άλλαξα λιγάκι, την «πείραξα» τούτη τη βασιλόπιτα και μύρισε ασφυκτικά ολόκληρο το σπίτι πορτοκάλι, κονιάκ, ζύμη ζεστή, νέος χρόνος. Ολοκαίνουργιος μάλιστα.

Σκέφτηκα να τη διακοσμήσω με καβουρδισμένα αμύγδαλα. Να χαράξω το 2011 μεγαλόπρεπα. Είπα να κάνω σχεδιάκια με άχνη ζάχαρη. Να παίξω. Αλλά τελικά έκανα τα δικά μου.

Θα έχει τρελή πλάκα όταν θα κόβουμε τα κομμάτια. Ένα για σένα, ένα για μένα, ένα για τη μάμα μου, ένα για τον μπάμπα μου, για τη θεία και τον θείο, για τον μπάμπα σου, για τη Βούλα… κι εκεί κάπου σταματά το μέτρημα. Και όλων αυτών τα κομμάτια, εμείς θα τα φάμε! Εικονική μοιρασιά θα κάνουμε. Αμέ!

Νοκ-νοκ… ποιος είναι; Το 2011. ΠΕΡΑΣΤΕ!

Καλή Χρονιά να ‘χουμε guys. Τις ευχές οσονούπω.

Βρέχει

December 10th, 2010

όλη μέρα. Εκεί βρέχει;

Έχουν γκριζάρει τα μαλλιά των σπιτιών, του δρόμου, του αέρα, των δέντρων, των στεγών, των παραθύρων, των αυλών, της γειτονιάς.

Σχεδόν άσπρισε η επιφάνεια του οξυγόνου. Σταμάτησε. Ξανάρχισε. Ο ήλιος μάταια προσπαθεί να ξετρυπώσει τις αχτίδες του μέσα από το πυκνό, γκρι σκούρο σύννεφο πίσω από το βουνό, στη μεριά των κατεχόμενων.

Μάταια, γιατί η σχισμή που κατάφερε έκλεισε με τη μία και η σύγκρουση ξανάφερε νερό. Μπόλικο νερό.

Μου αρέσει. Είμαι μέσα. Στα ζεστά. Με ρούχα, κόσμο, ένα ζεστό τσάι στο χέρι και γραμματάκια να πολλαπλασιάζονται μπρος στην οθόνη μου.

Έχω στολίσει Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Νωρίς φέτος. Το στόλισα πριν ακόμα μπει ο Δεκέμβρης και θα το αφήσω να το χαρώ μέχρι το τέλος Γενάρη. Έτσι, να γίνω κι εγώ κομμάτι του, στολίδι του, λαμπιόνι του. Μέχρι να φτάσω τα αστεράκι στην κορυφή. Το χειροποίητο.

Οι πρώτες γιορτές στην Κύπρο. Τα πρώτα Χριστούγεννα, η πρώτη Πρωτοχρονιά και τελικά η αλλαγή του χρόνου εδώ. Κύπρος. Λευκωσία. Παράξενο είναι τώρα που το γράφω. Κανονικά δεν είναι διόλου αλλόκοτο. Εγώ είμαι εδώ. Εσύ είσαι Αθήνα. Άλλος είναι Καναδά, Γερμανία, Ιταλία, Αυστραλία. Απωθημένο θα μου μείνει η Αυστραλία θαρρώ.

Κλείνω. Αχ, Παρασκευή. Έχω να κάνω πολλά μες στο Σαββατοκύριακο. Να φτιάξω τα μαγικά κουτιά, που θα στείλω στην Αθήνα σε γονείς, θείους και φίλους. Σε αγαπημένα πρόσωπα. Όχι πολλά. Όσα μπορώ. Όσα μπορεί να κουβαλήσει η φίλη που έχει έρθει, στη βαλίτσα της.

Ελπίζω αυτή η δεύτερη βροχή από τη μέρα που ήρθα, να κοπάσει. Α, και να βρέχει μονάχα το βράδυ. Για να μπορώ να πηγαίνω στεγνή στη δουλειά μου.

Κλείνω. Γεια.

Η σκιά της ψυχής

November 29th, 2010

Τελικά κατά πόσο ευθυνόμαστε για την κατάντια του συντρόφου μας, γι’αυτό που έγινε, σε αυτό το οποίο μεταμορφώθηκε, αυτό που εκπληρώνει;

Κοιτάζω, ξανακοιτάζω και σκέφτομαι πώς ήσουν και πώς είσαι.

Εγώ σε έκανα έτσι;;;

Σίγουρα άλλαξες, επέλεξες, σκέφτηκε η ψυχή σου και διάλεξε τα ρούχα που της κάνουν, που της πάνε.

Δεν μπορεί. Κι εγώ θα έφταιξα όμως. Κι εγώ κάτι θα έκανα εκεί μέσα. Εγώ σε έκανα έτσι λοιπόν;

Μη αναστρέψιμο…

Ποτέ μου δεν θα μπορέσω να συνηθίσω την έννοια της σχέσης, της αλλαγής, της εξέλιξης, της αναμονής, της υπομονής. Ποτέ!
Δεν είμαι εγώ για σχέση. Δεν στο έχω πει; Α ναι! Φυσικά!

Αυτά τα στάδια που λαβώνουν, που αφήνουν στίγματα, στάλες ερυθρές πίσω. Όχι για να βρεις το δρόμο. Αλλά για να δεις πόσο μακριά έφτασες. Μακριά από σένα…………………………………………………………………..

Χρόνια πολλά… Το 36ο κλειδί

November 3rd, 2010

εξαρτάται πόσο προσωρινό το νιώθεις…

εξαρτάται μέσα από ποιο σύννεφο το πλησιάζεις…

Τι καβαλάς, πόσο σφιχτά το κρατάς, πώς το κραδαίνεις κι από τι απόσταση μεταλαμπαδεύεις αυτό το άυλο όνειρο.

Καλώς ήρθα και καλώς μείνατε. Στη συχνότητα των ταξιδιών, των λέξεων. Της υφής, της πλέξης, της διαδρομής. Της μοιρασιάς και του μοιράσματος.

Κατευθύνθηκα λίγο πιο νότια. Ίσα να αγγίξω σχεδόν άλλη ήπειρο, σχεδόν άλλη κουλτούρα, άλλα προσωπεία, άλλη γλώσσα, έννοιες, υγρασία, κάποιο ρατσισμό. Ανάποδη οδήγηση, ύφος και ξιπασιά Ανατολίτη εφέντη, περιέργεια και κουτσομπολιό πολύ, ανύπαρκτο χιούμορ, ανύπαρκτο αυθορμητισμό.

Άνοιξα διάπλατα την κουρτίνα.

Και είδα ήδη πολλά.

Αλλά δε βιάζομαι να εγκλωβιστώ ξανά. Θα δώσω χρόνο σε τούτο το νερό. Να δω (από) πού θα εκβάλλει το φως του.

Και θα είμαι εδώ. Που και που. Και πάλι.
Μαζί σου.

Καλό μήνα. Χωρίς ευχή …

10 μέρες έμειναν…

July 16th, 2010

… για το φευγιό μου το μεγάλο. Είναι ίσως το πιο γρήγορο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Μερικά χρόνια το καψάλιζα με τις ίνες του εγκεφάλου μου, αλλά μέσα σε 1 μήνα το πραγματοποιώ.

Τι κι αν άλλαξε ο προορισμός; Κι αυτό ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ!

Ταξίδι… Τι πανέμορφη λέξη. Τα περιέχει όλα. Κι όνειρα και πραγματικότητα. Και φόβους μα και ελπίδες πολλές, λαμπερές, με τοσοδά ουρίτσες να φέγγουν, να σβήνουν, να θυμίζουν, να εκπλήσσουν!

ΌΛΑ , όλα! ~

Το σπίτι μοιάζει πια βομβαρδισμένο τοπίο. Ένα Σαββατοκύριακο έμεινε για να πακεταριστούν και οι τελευταίες υλικές αναμνήσεις του “εδώ”.

Θα προλάβω άραγε; Πάτωμα, συρτάρια, ντουλάπια, κουτάκια, τα κεριά μου οπωσδήποτε, μουσική, τα πατάρια, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο… Ναι, ΦΥΣΙΚΑ και θα το πάρω ΚΑΙ αυτό μαζί.

Μα από τώρα ονειρεύομαι τα Χριστούγεννα στην άλλη μου χώρα. Την Κύπρο. Έχω βρει και που θα το στήσω. Να φέγγει ολάκερο το σαλόνι. Μη σου πω, να φαίνεται και στο γείτονα. Με το τέλειο βιλάκι.

Αμέ!

Η γάτα έχει τρελαθεί. Τόσες κούτες… Ποιος φεύγει! Τις κοιτάζει και κλαίει. Κανείς δεν απαντά. Κι όταν εμφανίζομαι ανάβει η φωνή της με ανακούφιση. Α, εδώ είσαι εσύ… Μμμμ…

Το σκατούλι θα ‘ρθει κι αυτό ΦΥΣΙΚΑ μαζί. Θα ταλαιπωρηθεί μαζί με εμάς, τις βαλίτσες και το προσωπάκι μας, αλλά θα ‘ρθει. Απαραιτήτως.

Σταμάτησα πριν κάνα μισάωρο. Βούτηξα στο ντους να διώξω τη σκόνη του γύρω-γύρω. Και τώρα ετοιμάζομαι να βγω. Να δω φίλους και γνωστούς. Που θέλουν να με αποχαιρετίσουν. Ε, όσοι δεν προλάβουν έχουμε και την ερχόμενη βδομάδα. Τη στερνή!

Είχαμε και την προηγούμενη… Οι καλοί φρόντισαν να κλείσουν θέση και για το αεροδρόμιο. λολ. Μαντιλάκια τρύπια κουνηθείτε!

Άντε να δούμε. Δευτέρα πρωί-πρωί έρχεται ο μεταφορέας. Και το container. Και τα πραγματάκια μου φεύγουν. Bye-bye. Θα σας ξαναδώ κάτω.

Όσο για εσάς… Εδώ τριγύρω δεν θα είστε κι εσείς?! ***

Πηγή εικόνας: meisterdeszirkuss.deviantart.com

Cyprus it is…

July 6th, 2010

Ναι μωρέ, δίπλα είναι. Το ξέρω. Όπως και το ότι το θεωρούμε, οι περισσότεροι, σα να είναι Ελλάδα. Φυσικά. Άλλο η Αυστραλία που ήταν η δική μου πρόταση, κι άλλο η Κύπρος που ήταν η έξυπνη αντιπρόταση του άντρα.

Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ —

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

Slide… glide!

June 28th, 2010

Επέστρεψα…

… για λίγο έστω. Ιδιαίτερα λίγο. Και είμαι πραγματικά καλά. Τόσο που ελπίζω να μην πάθω τίποτα από την υπερφόρτωση και την έντονη ακτινοβολία! λολ

Φτου-φτου. ΜακριάαααααΑ

Είμαι διχασμένη μεταξύ 2 χωρών. Την οποία μία θα αφήσω πίσω μου πολύ σύντομα, δίχως τύψεις, δίχως δεσμεύσεις, δίχως προσμονές.

Και άρα… ΦΕΥΓΩ guys. Ναι, φεύγω!!!

Συμφώνησα με την καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Και ανακάλυψα το καλύτερο σπίτι που θα μπορούσα να έχω βρει.

Τέλος Ιουλίου φεύγω.

Από τη γΕλλάδα.

Χάρισμά σας. Όχι σε σένα, μα σε όσους θέλουν να συνεχίσουν να αναπνέουν το δηλητήριό της.

Εγώ δε θέλω άλλο. Μου έφτασε. Αν έχω να ζήσω ακόμη άλλα τόσα (;) χρόνια, τότε θέλω να αρχίσω να μου δίνω και να κάνω για μένα. Μόνο. Φτάνει η μαλακία.

Προτιμώ να φορτίζομαι επειδή π.χ. βρέχει, επειδή σχόλασα μισή ώρα αργότερα, επειδή έχει κίνηση, επειδή λέκιασα το αγαπημένο μου φόρεμα, επειδή η γλάστρα μου δεν εμφάνισε ακόμη τα μπουμπούκια της, επειδή μου τελείωσα το γάλα, επειδή δεν πρόλαβα το Mall ανοιχτό, επειδή βαριέμαι να λουστώ, επειδή ξέχασα να πλύνω τα πιάτα, επειδή μου τελείωσε το απορρυπαντικό, επειδή βαριέμαι να ξεπακετάρω την τελευταία βαλίτσα, επειδή έκανα λάθος κι αγόρασα μια καλύτερη κρέμα προσώπου!

ΝΑΙ –

Μετρώ -κι εσείς ελπίζω μαζί μου- τις μέρες μέχρι να εξαφανιστώ από αυτό τον πλανήτη. Και μετά πάλι στο συννεφάκι μου θα είμαι.

Πάλι στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο θα αφιερώνομαι. Αλλά θα έχω και τόσα άλλα, πολλά…

Μέχρι και οι επέτειοι πήγαν στράφι αυτό το μήνα. Το 31ο κλειδί μού το κλέψαν οι νεράιδες των σκέψεών μου και σε λίγο, θα μπω στη σοφίτα να πάρω από τη φωλιά το επόμενο της blogosfairas.

Λίγο ακόμη απέμεινε. … ΝΑΙ!!!

Πηγή εικόνας: kittyd.deviantart.com

« Prev - Next »