Καλή Πρωτοχρονιά! (κι ας είναι και στην Κύπρο – μπδδδ)

December 31st, 2010

Μόλις την έβγαλα από το φούρνο! Αχνιστή, φουσκωτή, στρογγυλή, πανύψηλη, περήφανη. Παραδοσιακό γλυκό που έπρεπε να ξενιτευτώ για να το φτιάξω. Έτσι για το καλό. Βασιλόπιτα λοιπόν! Και είναι η πρώτη φορά που το αποτολμώ.

Βρήκα τη συνταγή στο διαδίκτυο, ψάχνοντας κι εγώ για γιορτινό γλυκό. Κάτι ιδιαίτερο για το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Κάτι για να μπει καλά ο χρόνος. Με κρυμμένο… μυστικό μέσα του. Ποιος θα το κερδίσει αυτό το φλουρί?! (φτου, δεν πήραμε φλουρί)

Την άλλαξα λιγάκι, την «πείραξα» τούτη τη βασιλόπιτα και μύρισε ασφυκτικά ολόκληρο το σπίτι πορτοκάλι, κονιάκ, ζύμη ζεστή, νέος χρόνος. Ολοκαίνουργιος μάλιστα.

Σκέφτηκα να τη διακοσμήσω με καβουρδισμένα αμύγδαλα. Να χαράξω το 2011 μεγαλόπρεπα. Είπα να κάνω σχεδιάκια με άχνη ζάχαρη. Να παίξω. Αλλά τελικά έκανα τα δικά μου.

Θα έχει τρελή πλάκα όταν θα κόβουμε τα κομμάτια. Ένα για σένα, ένα για μένα, ένα για τη μάμα μου, ένα για τον μπάμπα μου, για τη θεία και τον θείο, για τον μπάμπα σου, για τη Βούλα… κι εκεί κάπου σταματά το μέτρημα. Και όλων αυτών τα κομμάτια, εμείς θα τα φάμε! Εικονική μοιρασιά θα κάνουμε. Αμέ!

Νοκ-νοκ… ποιος είναι; Το 2011. ΠΕΡΑΣΤΕ!

Καλή Χρονιά να ‘χουμε guys. Τις ευχές οσονούπω.

Βρέχει

December 10th, 2010

όλη μέρα. Εκεί βρέχει;

Έχουν γκριζάρει τα μαλλιά των σπιτιών, του δρόμου, του αέρα, των δέντρων, των στεγών, των παραθύρων, των αυλών, της γειτονιάς.

Σχεδόν άσπρισε η επιφάνεια του οξυγόνου. Σταμάτησε. Ξανάρχισε. Ο ήλιος μάταια προσπαθεί να ξετρυπώσει τις αχτίδες του μέσα από το πυκνό, γκρι σκούρο σύννεφο πίσω από το βουνό, στη μεριά των κατεχόμενων.

Μάταια, γιατί η σχισμή που κατάφερε έκλεισε με τη μία και η σύγκρουση ξανάφερε νερό. Μπόλικο νερό.

Μου αρέσει. Είμαι μέσα. Στα ζεστά. Με ρούχα, κόσμο, ένα ζεστό τσάι στο χέρι και γραμματάκια να πολλαπλασιάζονται μπρος στην οθόνη μου.

Έχω στολίσει Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Νωρίς φέτος. Το στόλισα πριν ακόμα μπει ο Δεκέμβρης και θα το αφήσω να το χαρώ μέχρι το τέλος Γενάρη. Έτσι, να γίνω κι εγώ κομμάτι του, στολίδι του, λαμπιόνι του. Μέχρι να φτάσω τα αστεράκι στην κορυφή. Το χειροποίητο.

Οι πρώτες γιορτές στην Κύπρο. Τα πρώτα Χριστούγεννα, η πρώτη Πρωτοχρονιά και τελικά η αλλαγή του χρόνου εδώ. Κύπρος. Λευκωσία. Παράξενο είναι τώρα που το γράφω. Κανονικά δεν είναι διόλου αλλόκοτο. Εγώ είμαι εδώ. Εσύ είσαι Αθήνα. Άλλος είναι Καναδά, Γερμανία, Ιταλία, Αυστραλία. Απωθημένο θα μου μείνει η Αυστραλία θαρρώ.

Κλείνω. Αχ, Παρασκευή. Έχω να κάνω πολλά μες στο Σαββατοκύριακο. Να φτιάξω τα μαγικά κουτιά, που θα στείλω στην Αθήνα σε γονείς, θείους και φίλους. Σε αγαπημένα πρόσωπα. Όχι πολλά. Όσα μπορώ. Όσα μπορεί να κουβαλήσει η φίλη που έχει έρθει, στη βαλίτσα της.

Ελπίζω αυτή η δεύτερη βροχή από τη μέρα που ήρθα, να κοπάσει. Α, και να βρέχει μονάχα το βράδυ. Για να μπορώ να πηγαίνω στεγνή στη δουλειά μου.

Κλείνω. Γεια.

Η σκιά της ψυχής

November 29th, 2010

Τελικά κατά πόσο ευθυνόμαστε για την κατάντια του συντρόφου μας, γι’αυτό που έγινε, σε αυτό το οποίο μεταμορφώθηκε, αυτό που εκπληρώνει;

Κοιτάζω, ξανακοιτάζω και σκέφτομαι πώς ήσουν και πώς είσαι.

Εγώ σε έκανα έτσι;;;

Σίγουρα άλλαξες, επέλεξες, σκέφτηκε η ψυχή σου και διάλεξε τα ρούχα που της κάνουν, που της πάνε.

Δεν μπορεί. Κι εγώ θα έφταιξα όμως. Κι εγώ κάτι θα έκανα εκεί μέσα. Εγώ σε έκανα έτσι λοιπόν;

Μη αναστρέψιμο…

Ποτέ μου δεν θα μπορέσω να συνηθίσω την έννοια της σχέσης, της αλλαγής, της εξέλιξης, της αναμονής, της υπομονής. Ποτέ!
Δεν είμαι εγώ για σχέση. Δεν στο έχω πει; Α ναι! Φυσικά!

Αυτά τα στάδια που λαβώνουν, που αφήνουν στίγματα, στάλες ερυθρές πίσω. Όχι για να βρεις το δρόμο. Αλλά για να δεις πόσο μακριά έφτασες. Μακριά από σένα…………………………………………………………………..

Χρόνια πολλά… Το 36ο κλειδί

November 3rd, 2010

εξαρτάται πόσο προσωρινό το νιώθεις…

εξαρτάται μέσα από ποιο σύννεφο το πλησιάζεις…

Τι καβαλάς, πόσο σφιχτά το κρατάς, πώς το κραδαίνεις κι από τι απόσταση μεταλαμπαδεύεις αυτό το άυλο όνειρο.

Καλώς ήρθα και καλώς μείνατε. Στη συχνότητα των ταξιδιών, των λέξεων. Της υφής, της πλέξης, της διαδρομής. Της μοιρασιάς και του μοιράσματος.

Κατευθύνθηκα λίγο πιο νότια. Ίσα να αγγίξω σχεδόν άλλη ήπειρο, σχεδόν άλλη κουλτούρα, άλλα προσωπεία, άλλη γλώσσα, έννοιες, υγρασία, κάποιο ρατσισμό. Ανάποδη οδήγηση, ύφος και ξιπασιά Ανατολίτη εφέντη, περιέργεια και κουτσομπολιό πολύ, ανύπαρκτο χιούμορ, ανύπαρκτο αυθορμητισμό.

Άνοιξα διάπλατα την κουρτίνα.

Και είδα ήδη πολλά.

Αλλά δε βιάζομαι να εγκλωβιστώ ξανά. Θα δώσω χρόνο σε τούτο το νερό. Να δω (από) πού θα εκβάλλει το φως του.

Και θα είμαι εδώ. Που και που. Και πάλι.
Μαζί σου.

Καλό μήνα. Χωρίς ευχή …

10 μέρες έμειναν…

July 16th, 2010

… για το φευγιό μου το μεγάλο. Είναι ίσως το πιο γρήγορο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Μερικά χρόνια το καψάλιζα με τις ίνες του εγκεφάλου μου, αλλά μέσα σε 1 μήνα το πραγματοποιώ.

Τι κι αν άλλαξε ο προορισμός; Κι αυτό ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ!

Ταξίδι… Τι πανέμορφη λέξη. Τα περιέχει όλα. Κι όνειρα και πραγματικότητα. Και φόβους μα και ελπίδες πολλές, λαμπερές, με τοσοδά ουρίτσες να φέγγουν, να σβήνουν, να θυμίζουν, να εκπλήσσουν!

ΌΛΑ , όλα! ~

Το σπίτι μοιάζει πια βομβαρδισμένο τοπίο. Ένα Σαββατοκύριακο έμεινε για να πακεταριστούν και οι τελευταίες υλικές αναμνήσεις του “εδώ”.

Θα προλάβω άραγε; Πάτωμα, συρτάρια, ντουλάπια, κουτάκια, τα κεριά μου οπωσδήποτε, μουσική, τα πατάρια, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο… Ναι, ΦΥΣΙΚΑ και θα το πάρω ΚΑΙ αυτό μαζί.

Μα από τώρα ονειρεύομαι τα Χριστούγεννα στην άλλη μου χώρα. Την Κύπρο. Έχω βρει και που θα το στήσω. Να φέγγει ολάκερο το σαλόνι. Μη σου πω, να φαίνεται και στο γείτονα. Με το τέλειο βιλάκι.

Αμέ!

Η γάτα έχει τρελαθεί. Τόσες κούτες… Ποιος φεύγει! Τις κοιτάζει και κλαίει. Κανείς δεν απαντά. Κι όταν εμφανίζομαι ανάβει η φωνή της με ανακούφιση. Α, εδώ είσαι εσύ… Μμμμ…

Το σκατούλι θα ‘ρθει κι αυτό ΦΥΣΙΚΑ μαζί. Θα ταλαιπωρηθεί μαζί με εμάς, τις βαλίτσες και το προσωπάκι μας, αλλά θα ‘ρθει. Απαραιτήτως.

Σταμάτησα πριν κάνα μισάωρο. Βούτηξα στο ντους να διώξω τη σκόνη του γύρω-γύρω. Και τώρα ετοιμάζομαι να βγω. Να δω φίλους και γνωστούς. Που θέλουν να με αποχαιρετίσουν. Ε, όσοι δεν προλάβουν έχουμε και την ερχόμενη βδομάδα. Τη στερνή!

Είχαμε και την προηγούμενη… Οι καλοί φρόντισαν να κλείσουν θέση και για το αεροδρόμιο. λολ. Μαντιλάκια τρύπια κουνηθείτε!

Άντε να δούμε. Δευτέρα πρωί-πρωί έρχεται ο μεταφορέας. Και το container. Και τα πραγματάκια μου φεύγουν. Bye-bye. Θα σας ξαναδώ κάτω.

Όσο για εσάς… Εδώ τριγύρω δεν θα είστε κι εσείς?! ***

Πηγή εικόνας: meisterdeszirkuss.deviantart.com

Cyprus it is…

July 6th, 2010

Ναι μωρέ, δίπλα είναι. Το ξέρω. Όπως και το ότι το θεωρούμε, οι περισσότεροι, σα να είναι Ελλάδα. Φυσικά. Άλλο η Αυστραλία που ήταν η δική μου πρόταση, κι άλλο η Κύπρος που ήταν η έξυπνη αντιπρόταση του άντρα.

Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ —

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

Χρόνια πολλά – Το 32ο κλειδί

July 4th, 2010

Αμ το γράπωσα αυτή τη φορά! Και δεν το άφησα να αιωρηθεί με την ελαφρότητα που συνηθίζει. Έτσι, πάνω από τις τρίχες του εγκεφάλου μου. Κοροϊδευτικά, περιπαικτικά, ανόητα τελείως…

Σας παρουσιάζω το 32ο κλειδί, κυρίες και κύριοι. Το τελευταίο που στρώνω πάνω στα σύννεφα της γΕλλάδας μας.

Το τελευταίο. Ω ναι. Τι όμορφα που ακούγεται αυτό το τελεσίδικο “αντίο”!

Η blogosfaira μου γιορτάζει και το ρίχνει έξω. Άλλωστε πολύ σύντομα θα αφήσει πίσω τα δεσμά της και την υλική της υπόσταση. Θα γίνω τζίνι! λολ

Χρόνια μας πολλά, διαδικτυακέ πάπυρε. Που με ανέχεσαι, που μου χαμογελάς τόσο συχνά, που είσαι συντροφιά καλή και σταθερή. Άλλοτε ανανεώσιμη κι άλλοτε πιστή!

Σας ευχαριστώ guys. Πάμε μια τελευταία ανάσα μαζί…

Πηγή εικόνας: sibayak.deviantart.com

Στις 26 την κοπανάω!

July 3rd, 2010

Πλάκα έχει…
Ο καλύτερός μου φίλος ετοιμάζεται να μετακομίσει σε άλλο όροφο στην πολυκατοικία του κι εγώ, είμαι στην τελική ευθεία κυριολεκτικά για να αλλάξω χώρα, σπίτι και δουλειά! Σούπερ δε νομίζεις;

Έβγαλα το εισιτήριο: Δευτέρα 26 Ιουλίου αποχαιρετώ την υλική μου παρουσία στην γΕλλάδα και πατινάρω μακριά από Αφγανούς και Πακιστάνια, μαυρούλες πουτάνες, βιαστές και κλέφτες χρυσαφικών, από ενοχλητικές Βουλγάρες που περιμένουν να πεθάνει ο γέρος που προσέχουν μπας κι αποκτήσουν κάνα κτηματάκι και νεκρόφιλους γείτονες 80+ που καίνε λιβάνι 4 φορές τη μέρα…

Όχι λοιπόν. Δε θα μου λείψει η πόλη μου.

Σίγουρα θα νοσταλγώ τους γονείς μου και τη δυνατότητα να τους μιλάω και να τους βλέπω όποτε γουστάρω. Απειροελάχιστους φίλους, των οποίων η στόφα με έχει μαγέψει. Σίγουρα θα αναπολήσω πολλάκις την πόλη μου που και μου αρέσει κι έχει τα πάντα, όπως  μύρια μυστικά κρυμμένα σε γειτονιές και δρομάκους να ανακαλύπτεις και να μη βαριέσαι.

Αυτά όμως.

Από την άλλη δεν αιστάνομαι ότι έχω το παραμικρό να με κρατά εδώ. Την οποιαδήποτε δέσμευση, υποχρέωση, κάποιον κρίκο τελοσπάντων που να με πονοκεφαλιάζει. ΤΙΠΟΤΑ.

Φεύγω λοιπόν.

Ήρθε η Ευούλα, η κτηνίατρος σπίτι, έβαλε microchip στο κωλαράκι του Ματακίου -θα ήθελα στο κωλαράκι, αλλά ήταν το σβέρκο τελικά κι έτσι μου έμειναν τα αστειάκια περί αυτού-, κάναμε και εμβόλιο λύσσας… Γενικώς κάναμε διάφορα στο ζώον, ώστε να μπορέσει να πετάξει με την οικογένεια Μπουκλίτσα! Μαμά-μπαμπάς-κόρη. Κομπλέ λοιπόν.

Δευτέρα-Τρίτη αποφασίζω για την εταιρεία που θα αναλάβει και τη μετακόμιση κι έχω 2 βδομάδες να μου φύγει κι ο δικός μου ο κώλος στο πακετάρισμα, τη διαλογή, το κουβάλημα.

Πρέπει να αποφασίσουμε και για τις μηχανές. Το πώς θα τις στείλουμε κι αν τελικά θα τις πάμε εμείς μέχρι το ένα και μοναδικό γραφείο που πάει Κύπρο ακτοπλοϊκώς ή αν θα προτιμήσουμε να τις… πακετάρουμε κι αυτές στο container.

Γενικώς, έχω σκεφτεί να γράψω την όλη διαδικασία πολύ αναλυτικά, ώστε να βοηθήσω εάν κάποιος άλλος σκέφτεται επίσης να την κάνει για άλλη γη, άλλα μέρη. Γιατί στο Internet δεν υπάρχει κάποιος “οδηγός”, δυστυχώς. Ή τουλάχιστον δεν έχει καθίσει κανείς να γράψει βήμα-βήμα το τι πρέπει να κάνει κανείς για την τάδε χώρα, ώστε να βοηθηθούν και οι επόμενοι. Έτσι κι εγώ βρήκα την άκρη μου μόνη. Αλλά αφού μπορώ να γράψω αναλυτικά κάποια πράγματα, τιμές και διαδικασίες, θα το κάνω. Σε κάποια φάση.

Τώρα, να φύγω! Να φεύγω…

Πηγή εικόνας: gravitywarrior.deviantart.com

Slide… glide!

June 28th, 2010

Επέστρεψα…

… για λίγο έστω. Ιδιαίτερα λίγο. Και είμαι πραγματικά καλά. Τόσο που ελπίζω να μην πάθω τίποτα από την υπερφόρτωση και την έντονη ακτινοβολία! λολ

Φτου-φτου. ΜακριάαααααΑ

Είμαι διχασμένη μεταξύ 2 χωρών. Την οποία μία θα αφήσω πίσω μου πολύ σύντομα, δίχως τύψεις, δίχως δεσμεύσεις, δίχως προσμονές.

Και άρα… ΦΕΥΓΩ guys. Ναι, φεύγω!!!

Συμφώνησα με την καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Και ανακάλυψα το καλύτερο σπίτι που θα μπορούσα να έχω βρει.

Τέλος Ιουλίου φεύγω.

Από τη γΕλλάδα.

Χάρισμά σας. Όχι σε σένα, μα σε όσους θέλουν να συνεχίσουν να αναπνέουν το δηλητήριό της.

Εγώ δε θέλω άλλο. Μου έφτασε. Αν έχω να ζήσω ακόμη άλλα τόσα (;) χρόνια, τότε θέλω να αρχίσω να μου δίνω και να κάνω για μένα. Μόνο. Φτάνει η μαλακία.

Προτιμώ να φορτίζομαι επειδή π.χ. βρέχει, επειδή σχόλασα μισή ώρα αργότερα, επειδή έχει κίνηση, επειδή λέκιασα το αγαπημένο μου φόρεμα, επειδή η γλάστρα μου δεν εμφάνισε ακόμη τα μπουμπούκια της, επειδή μου τελείωσα το γάλα, επειδή δεν πρόλαβα το Mall ανοιχτό, επειδή βαριέμαι να λουστώ, επειδή ξέχασα να πλύνω τα πιάτα, επειδή μου τελείωσε το απορρυπαντικό, επειδή βαριέμαι να ξεπακετάρω την τελευταία βαλίτσα, επειδή έκανα λάθος κι αγόρασα μια καλύτερη κρέμα προσώπου!

ΝΑΙ –

Μετρώ -κι εσείς ελπίζω μαζί μου- τις μέρες μέχρι να εξαφανιστώ από αυτό τον πλανήτη. Και μετά πάλι στο συννεφάκι μου θα είμαι.

Πάλι στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο θα αφιερώνομαι. Αλλά θα έχω και τόσα άλλα, πολλά…

Μέχρι και οι επέτειοι πήγαν στράφι αυτό το μήνα. Το 31ο κλειδί μού το κλέψαν οι νεράιδες των σκέψεών μου και σε λίγο, θα μπω στη σοφίτα να πάρω από τη φωλιά το επόμενο της blogosfairas.

Λίγο ακόμη απέμεινε. … ΝΑΙ!!!

Πηγή εικόνας: kittyd.deviantart.com

Κάτι ιδιαίτερο :

June 23rd, 2010

Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω κάτι πολύ καλό και μεγάλο για εμάς…

Δυόμιση χρόνια και κάτι ψιλά τώρα, κάνεις εσύ κι εγώ κάθομαι πίσω κι απολαμβάνω. Το χρόνο μου, τον εαυτό μου, τη δυνατότητα του να επιλέγω το τίποτα.

Μέχρι που με βρήκε αυτό το τίποτα.

Ο χρόνος γυρίζει. Μαυρίζει, τροχίζει και δακρύζει πάνω στην πέτσα μου.

Φεύγω λοιπόν για λίγο. Για ελάχιστα. Μια Μεγάλη Βδομάδα και για μένα.

Μία και μοναδική ευκαιρία.

Να σταματήσω τον ρημαδο-χρόνο. Να του κλέψω όλους τους δείκτες που έχει σπείρει στο σύμπαν το λευκό.

Και να αρχίσω εγώ αυτή τη φορά κάτι για εμάς. Να σου δείξω πώς ονειρεύομαι αυτό… ΑΥΤΟ! Ξέρεις…

σ’αγαπώ κι ελπίζω να γυρίσω με χρυσές αποσκευές. Άδειες. Γιατί το μέλλον ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΜΑΣ…

σ’αγαπώ μέχρι να στερέψουν όλα τα χρώματα του κόσμου.

τσουυυυππππ!

Πηγή εικόνας: maiarcita.deviantart.com

« Prev - Next »