Μετακομίζω στο χάος
demon November 7th, 2007
Ο Γιώργος Μαρίνος είχε πει παλιά στο τηλεοπτικό show του την πολύ πετυχημένη ατάκα: “Ε όχι χρυσή μου, να μας κάνεις τα τρία δύο!!!”. Στη δική μου περίπτωση, τα δύο γίνονται ένα και το ένα διασπάται σε δύο κομμάτια. Κοινώς φυσαρμόνικα.
Μόλις ετέθη το θέμα “μετακόμιση” φρίκαρα. Πάντα μου άρεσε η ιδέα της συμβίωσης/συγκατοίκησης, αλλά όταν δύο άνθρωποι που δεν είναι καλά-καλά κανονικό ζευγάρι, αποφασίζουν στις 17 μέρες να μείνουν μαζί, ε τότε μιλάμε απλώς για μια ονειροπαγίδα. Παρόλα αυτά, κάθε τι που γίνεται σε έξαψη, πρόκληση, εγκεφαλικό τζόγο, με εξιτάρει και είναι και ο μόνος “ασφαλής” τρόπος να δεχτώ να παίξω.
Γουστάρεις τον άλλο αφάνταστα πολύ και θες να δεις τη ζωή του μέσα στη δική σου. Τον ερωτεύεσαι και συνειδητοποιείς πως τα πλοκάμια του ημίθεου που ονομάζεται αγάπη σε τραβάνε ολοένα και περισσότερο κοντά του. Από τη μία ανυπομονείς κάποιος να ανοίξει διάπλατα το παράθυρο κι από την άλλη αναρωτιέσαι αν αξίζεις τόση ευτυχία.
Ξάφνου πέφτει η ιδέα για συγκατοίκηση κι εσύ δεν ξέρεις εάν πρέπει να το βάλεις στα πόδια ή απλώς να το απολαύσεις. Joyride… Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσο μοναδικά όμορφο είναι, δύο άνθρωποι να γίνονται ένα μέσα από τα “θέλω” τους, τα ένστικτά τους και τη συνύπαρξή τους!
Στη φάση της μετακόμισης όλα διαιρούνται. Δύο καναπέδες, τρεις τηλεοράσεις, κατσαρόλες, σκαμπό, ακόμη και τα όνειρα πάνε δια του δύο. Συρρικνώνονται σε μια επιθυμία, τόσο αποστειρωμένη, που κάπου αναρωτιέσαι αν στ’ αλήθεια μόνο αυτό ήθελες!
Όπως και να ‘χει, όπως και να καταλήξει αυτό το μονοπάτι, και μόνο η συναίσθηση του ότι εσύ κι εγώ θα ζήσουμε ΜΑΖΙ, εμένα μου αρκεί. Και βεβαίως όλο το αμπαλάζ, από την αναζήτηση της στέγης, το πακετάρισμα, το γέμισμα του νέου χώρου, την εξερεύνησή του και τέλος το ότι πραγματικά το ζεις όλο αυτό, αξίζει την προσεκτικά ντελικάτη προετοιμασία του αλλά και το ανυπόμονο ξετύλιγμα!