Θες να σου πω τι είμαι;
demon January 22nd, 2008
Πριν από λίγο παρακολούθησα, σε μαγνητοσκόπηση, την εκπομπή “Παρασκήνιο” της ΕΤ1, με θέμα της τα blogs.
Η σκηνή φωτίστηκε από την ιστορία της Αμαλίας. Και στη δεύτερη πράξη, “γνώρισα” την ψιλικατζού. Μια τύπισσα, που από ερασιτέχνης blogger, εξέδωσε βιβλία με τα κείμενά της και στο τέλος, της έγινε πρόταση να εργαστεί ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρία, κάτι που κάνει έως σήμερα. Θέλω κι εγώ!!! Θέλω κι εγώ να με ανακαλύψουν. Να γράφω για το sex. Άντε για τον έρωτα. Για την αγάπη, για τις σχέσεις, για τους ανθρώπους, τη ζωή. Την ένταση. Τα όνειρα που αποτυπώνονται όπως τα τατουάζ! Ξανά και ξανά, επιμένουν μέχρι να σε πείσουν.
Είδα στην οθόνη και ιστολόγια ανθρώπων που διαβάζω. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς πήραν σάρκα κι οστά και οι λέξεις απέκτησαν πρόσωπο. Αν και θα προτιμούσα να παραμείνουν φαντασίωση!
Λιτό μα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ ή ταινία μικρού μήκους μου θύμισε το συγκεκριμένο “Παρασκήνιο” και με έκανε να αναρωτηθώ. Μόλις χτες είχε μπει στο μυαλό μου η εξής σκέψη, την οποία και κατάθεσα σε ιστολόγιο, ως σχόλιο:
Καθώς οι μέρες έγιναν μήνες παρουσίας μου εδώ μέσα, σκεφτόμουν αν οι “παλιοί” γνωρίζονται μεταξύ τους. Αν πίνουν καφέ, τα λένε στο τηλέφωνο, γνωρίζουν αν είσαι single ή married, συζητάνε για τη δουλειά και το σπίτι τους! Και μετά μου ήρθε σα χαστούκι, η αυλαία που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι: ανωνυμία. Ούτε καν αν είσαι θηλυκό ή αρσενικό δε χρειάζεται να καταθέσεις. Κρίμα. Είμαι, καλώς ή κακώς, από τους ανθρώπους εκείνους που τους αρέσει να δένονται, να μυρίζουν τα χνώτα του άλλου και να τα αγγίζουν.
Έχω σκεφτεί πάμπολλες φορές να ρωτήσω άτομα που μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον, εδώ μέσα, πού μένουν. Τι δουλειά κάνουν. Πόσο χρονών είναι, πιθανόν. Τι ζώδιο είναι ή κάποια πιο προσωπικά πράγματα. Και μετά, αυτόματα, σκέφτομαι αν θα ήθελα να κάνουν το ίδιο…
Δε χάνεται η μαγεία αν βγούμε για καφέ; Αν η ταξιδιάρικη, μυστηριώδης, πνευματική γραφή σου αποκτήσει πρόσωπο;
Δεν μπορείς να πεις. Με τους άντρες, με το αντίθετο φύλο that is, υπάρχει σχεδόν πάντα, κάτι ερωτικό που εντείνεται εκ των πραγμάτων από την ολοπρόσωπη μάσκα που φοράμε εδώ μέσα…
Και το επόμενο λεπτό καταλήγω -για απόψε, τουλάχιστον: Ας τα λέμε από το mail! Αληθινά όμως. Κι ας αφήσουμε την ίδια τη χημεία μας να επιλέξει την ισορροπία της.
Πηγή εικόνας: www.imageshack.us
Η Ψιλικατζου ειπε κατι σωστο.Οτι η μπλογκοσφαιρα εχει γεμισει με επαγγελματικα μπλογκ και εχει χαθει η μαγεια.
Η μαγεία δεν έχει χαθεί. Μέχρι να μάθει κανείς να χειρίζεται άψογα το blog και την όποια επιτυχία του, ραίνει με μαγεία τα κείμενα και την αθωότητά τους. Κι όταν πια τα κείμενά του γίνουν εμπορικά, απλώς αλλάζει κλίμακα. Κι εμείς μπάντα! Την καλημέρα μου.
Επαγγελματικά είναι τα πολιτικά blog περισσότερο…
Και καλά κάνουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους…
Τα “δήθεν” υπόλοιπα ιστολόγια κάποια στιγμή “φαίνονταί”
η μαγεία δεν χάνεται!
αν δεις ή όχι κάποιον δεν αλλάζει αυτό που σου πέρασε από το blog του!
για μένα η εμφάνιση είναι υποκειμενική
πχ πολλοί που με γνώρισαν προσωπικά μου είπαν ότι περίμεναν να είμαι γυναίκα έτσι όπως γράφω
φυσικά πράγμα που δεν ισχύει έτσι
όλα τα blog άλλωστε δεν είναι ίδια
άλλοι τα ανοίγουν για να γράψουν την σκέψη τους και να καταθέσουν την ψυχή τους
κι άλλοι τα χρησιμοποιούν για την προβολή τους!
δεν συγκρίνονται αυτά μεταξύ τους
καλό σου απόγευμα
τα πολιτικά blog και να ήθελαν δε θα μπορούσαν να έχουν μαγεία : ) είναι όμως, τα περισσότερα κατ’εμέ, μαγικά αδιάφορα.
δε διαφωνώ Χάρη. όμως μη μου πεις ότι δε θες να υπάρχει ισορροπία μεταξύ αυτού που σου βγάζει το blog κάποιου με το προσωπείο του.
Demon. Προσωπικά προτιμώ την ανωνυμία, όχι γιατί μπορώ απλά να λέω “ότι μου καπνίσει” ούτε γιατί “δειλιάζω” να δημοσιοποιηθώ. Μου αρέσει όμως να πλάθω με την φαντασία μου την δικιά μου εικόνα για τον άλλον, είναι ένα ωραίο εγκεφαλικό παιχνίδι να προσπαθείς να σχηματίσεις μέσα από 10 αράδες λέξεις μια εικόνα, να προσδιορίσεις έναν τύπο. Προτιμώ ας πούμε να σε φαντάζομαι σαν ένα super τυπάκι, με ξέχειλο στυλ, (αυτό σίγουρα το έχεις) ντυμένη με ένα μαύρο ματ δερματάκι και αεροδυναμικό κρανάκι, να βολτάρεις πάνω σε ένα LC4 ρίχνοντας καπάκια σε κάτι ξεδιάντροπα αγοράκια, έτσι και σε προκαλέσουν. Ακόμα και αν δεν έχεις καμιά σχέση με την παραπάνω εικόνα, εγώ έτσι σε “διαβάζω”, και αυτό μου φτάνει, γιατί θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί. Άλλωστε το μυστήριο πάντα με “φτιάχνει”, δεν θέλω μασημένη τροφή, ούτε ανάπλαση στερεοτύπων…
Look what you’ve done. Με έκανες να κοκκινίσω! Συμφωνώ απόλυτα, αυτό συμβαίνει μέσα μου όποτε διαβάζω ενδιαφέροντες συνειρμούς, αντρών. Σχηματίζω ενδιαφέροντες τύπους!
Πότε θα δώσουμε ραντεβού στο κάστρο after (8) forever?
Υ.Γ. Να μη σου χαλάσω την ΚΤΜ φαντασίωση, αλλά είμαι των street, φανατικά. sorry : )
την εκπομπη δεν την ειδα (αλλα ισως φροντισω να τη δω).. η ανωνυμία ειναι αυτη που μας κανει να γράφουμε ετσι οπως δεν μιλάμε -οχι σε αυτους που μας γνωριζουν, οχι εκει που ισως εκτεθουμε… Αλλα τελικά, ξερεις η μαγεια δε χανεται οταν βγεις για καφε: αρχιζει η αλλη μαγεία, της ανακάλυψης ενος αλλου ανθρωπου, που σου εχει αποκαλυψει πρωτα τις πιο δικες του σκεψεις, και τωρα γνωριζεις την αλλη, την public πλευρά του.. (Μιλάω παντα για τα ανωνυμα, αυθορμητα δικα μας blogs, εμας που ουτε στην τουβου ουτε στις εφημεριδες μας εχουν ανακαλύψει). Ερχεται η εικονα που φτιαξαμε για τον αλλο, και κουτουλάει πανω στην πραγματικότητα.. και συ πρεπει να βρεις ποια ειναι η αληθεια τελικά.. Ως ενασχόληση για μένα αρκετά ενδιαφέρουσα…
Α, ρε, πριγκιπέσσα. Κι εσύ καλά τα λες. Σωστά είναι αυτά. Σίγουρα ξεκινά μια άλλη μαγεία, πιο πολύπλοκη όταν πια δεις τον άλλο. Αλλά πραγματικά σου μιλάω, εγώ έτσι όπως τα γράφω εδώ, έτσι τα λέω ούτως ή άλλως. Χωρίς να είμαι μονοκόμματη ή μονόχνωτη. Φτου-φτου. Το γκάζι μου το δίνω και το δείχνω απλόχερα. Είμαι όμως και πολλά ακόμη πράγματα εκτός από νεύρο και αυθόρμητη… Το θέμα νομίζω ότι είναι, τι είσαι. Αν έχεις δυο μήλα, θα δώσεις μονάχα το ένα. Αν έχεις 10 όμως, μπορείς να δώσεις τα 5!
σημασία εχει το να μπορεις να δωσεις… και το νασαι ο εαυτος σου.. τιποτα αλλο, νομιζω…
How true. Σε φιλώ…