Archive for the 'Internet' Category

To pastrychef.gr ανοίγει τις κουρτίνες του! ΔΙΚΟ ΣΑΣ

February 2nd, 2011

Στριφογυριστά κουλουράκια, ατελείωτες τούρτες που υπερχειλίζουν από σιρόπι σοκολάτας, ζουμερά φρούτα που διακοσμούν τάρτες, μυρωδικά και σκόνες που λιάζονται πάνω σε γλυκές πίτες, κορμοί που χάνονται στη γλυκιά δίνη τους, κέικ που θυμίζουν ψηφιδωτά, σοκολατάκια που δε χωρούν σε βάζα και μεταλλικά κουτιά, λικέρ, παγωτά, μαρμελάδες και γλυκά του ταψιού που θα μπορούσαν άνετα να είναι όλα τους νικητές σε διαγωνισμό ονείρου…

ΖΑΧΑΡΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ είναι αυτό

και είναι το καινούργιο μου site…

αμιγώς Ζαχαροπλαστικής…

Και σας προσκαλώ να βουτήξετε στις σελίδες του και να κλέψετε όσες συνταγές αντέχετε να γευτείτε.

Κι αν πάλι κάνετε κέφι να μου αφήσετε ένα γλυκό αποτύπωμα, με φωτογραφία ή χωρίς, καλοδεχούμενο.
Κοπιάστε… Pastrychef.gr

Το ετοίμαζα από πρόπερσι το καλοκαίρι. Βγήκε στον αέρα πέρσι τον Δεκέμβρη και το 2010 έκλεισε 1 χρόνο ζωής. Τώρα αποφάσισα ότι ήρθε ο καιρός να το μοιραστώ μαζί σας. Νομίζω πως δεν το έχω ξανακάνει, αλλιώς… αρχίζω και τα παίζω αγρίως όμως.

Α, κι αν μπείτε, στείλτε κάνα μήνυμα να χαρώ. Να χαμογελάσω πως κάτι κατάφερα!

Σματς.

ΒΟΟΜ!!! *έχω γενέθλια*

May 1st, 2009

 shhhhh…………………………………………………………………………..

Πρωτομαγιά = ΈΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

άνοιξε όλες τις πύλες, όλους τους δείχτες, όλες τις ακτίνες, τα όστρακα, τα όνειρα.

Βγαίνω σεργιάνι. Σήμερα θα μάθω να πετάω………………

Πηγή εικόνας: katrinastranger.deviantart.com

Bye-bye δάδα

August 24th, 2008

Συμφωνική, κλασική μουσική παίζει από το πρωί ο Μιντιακός Πίθηκος, με ένα δίωρο διάλειμμα για την τελετή λήξης της Ολυμπιάδας του Πεκίνου. Με μία λέξη: μπλιαχ. Με τρεις; … Volunteer or ELSE! Lol
(ελληνιστί: γίνετε εθελοντές, αλλιώς…)

Το ‘χουν δυσκολία να κάνουν καλές τελετές λήξης; Δηλαδή μόνο οι έναρξης πρέπει να είναι εκπληκτικές; Εμείς, μεταφέραμε το γλέντι της παραλιακής στο Ολυμπιακό. Ο Γιμού που είχε πραγματική έμπνευση στην έναρξη, το ΄ριξε έξω αυτή τη φορά. Τι βαρεμάρα, τι στρατιωτίλα, τι μπαχαλάκι, τι κιτς, τι… PLAYBACK! Τραγούδησε ο Placindo? Ναι καλά… Κι εσύ μπορείς! Beijing, Beijing… Θαρρώ πως ήταν η χειρότερη Ολυμπιάδα ever. Οργάνωση; Δεν ήξερες τι ώρα θα δείξει τι. Ίσως να μην τη σχεδίασε καλά η Κίνα λόγω διαφοράς ώρας. Ίσως πάλι η ΕΡΤ να μην είχε καλή πληροφόρηση, μια κι από το πρόγραμμά της, δεν καταλάβαινες ποτέ τι ώρα θα μεταδοθεί το τάδε άθλημα. Εκτός κι αν είχε μόνο ένα ανά ζώνη. Ο ήχος της ΕΡΤ (εικάζω ότι ευθύνεται η δημόσια τηλεόραση) ήταν απαράδεκτος. Ειδικά κατά τη διάρκεια της λήξης, μάλλον είχαν ξεχάσει τα μικρόφωνα ανοιχτά τα ξυπνοπούλια κι έτσι είχαμε μονοφωνικό ήχο. Ειδικά στα τραγούδια έκανε μπαμ. Και νόμιζα ότι κουφάθηκα. Όσο για το μουσικό κομμάτι των τελετών και στην έναρξη μα και στη λήξη, ήταν απλώς κακές οι επιλογές. Για το δυναμικό, το budget, το χρόνο, την οργανωτικότητά τους, οι Κινέζοι μπορούσαν και καλύτερα. Είναι δυνατόν να αλλάζεις την ώρα που θα διεξαχθεί ένας αγώνας, όταν η Ολυμπιάδα έχει ήδη ξεκινήσει; Δεν επεκτείνομαι όμως, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω ποιος πταίει στο συγκεκριμένο. Το Πεκίνο ή η ΕΡΤ… Οπότε, όποιος διαφωνεί, ας πάρει πένα και χαρτί.

Εκείνα τα ευρήματα που με εντυπωσίασαν σήμερα ήταν, ο πύργος της Βαβέλ, τα λουλούδια που άνθιζαν από ανθρώπινες τροχαλίες και φυσικά, τα ποδήλατα-φωτεινές ρόδες.

Οπότε, τσαντίστηκα, το έκλεισα, συνέχισα την κλασική μου ακρόαση (Haendel τώρα) και σε λίγο φεύγω για γεύμα έξω.

Καλή Κυριακή Φτερά μου…

Πηγή εικόνας: sheeriethefay.deviantart.com

Τα συναισθήματα έχουν μνήμη (Part II)

February 24th, 2008

 

Ξέρεις, τα συναισθήματα και η ψυχή μας έχουν μνήμη. Κάποιο λόγο θα έχουν για να θέλουν να αποχωρήσεις. Κάτι τους θυμίζεις. Ίσως… μια κηλίδα που έγινε λακούβα μετά από κάποιους μήνες. Μια θλίψη που έγινε αυτοκαταστροφή μετά από χρόνια. Μια δυσαρέσκεια που έγινε διαρκής πόνος κι αποστροφή μετά από δεκαετίες. Μια ζωή που έγινε θάνατος μετά από… το τώρα.

Ναι, είναι όμορφο το να ξέρεις ότι όπου και να κοιτάξεις θα δεις εσένα. Όποτε το λαχταρήσεις, μπορείς να σε αγγίξεις. Μπορείς να ξυπνήσεις τα χαράματα και να βυθίσεις τα δάχτυλά σου στις ρώγες σου. Να τρέξεις σε σένα και να σε φιλήσεις σφιχτά.

Ναι, είναι άσχημο το να ξέρεις ότι ξανά θα χάσεις τη διάθεσή σου. Η ανάγκη σου να σε ευχαριστήσεις, να σε εκπλήξεις, να σε διευκολύνεις θα γίνει απλώς μια μούτζα. Μια απερίσκεπτη κουβέντα. Πως η οκνηρία σου θα σε κρατήσει και σήμερα, για πολλοστή μέρα, μέσα!

Ο έρωτας είναι όπως το νερό. Αν δεν είναι προβλέψιμα καυτό, δε γουστάρεις με τίποτα να μπεις. Είτε επειδή κρυώνεις, είτε επειδή βαριέσαι, είτε επειδή φοβάσαι. Αλλά άμα μπεις, κάθε χιλιοστό φλέβας ζητάει ΚΙ ΑΛΛΟ!

Κάποια στιγμή όμως θα βγεις από το νερό.

Και θα παγώσει η φαντασία σου…

Πηγή εικόνων: www.houstonphoto.com

Θες να σου πω τι είμαι;

January 22nd, 2008

Πριν από λίγο παρακολούθησα, σε μαγνητοσκόπηση, την εκπομπή “Παρασκήνιο” της ΕΤ1, με θέμα της τα blogs.

Η σκηνή φωτίστηκε από την ιστορία της Αμαλίας. Και στη δεύτερη πράξη, “γνώρισα” την ψιλικατζού. Μια τύπισσα, που από ερασιτέχνης blogger, εξέδωσε βιβλία με τα κείμενά της και στο τέλος, της έγινε πρόταση να εργαστεί ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρία, κάτι που κάνει έως σήμερα. Θέλω κι εγώ!!! Θέλω κι εγώ να με ανακαλύψουν. Να γράφω για το sex. Άντε για τον έρωτα. Για την αγάπη, για τις σχέσεις, για τους ανθρώπους, τη ζωή. Την ένταση. Τα όνειρα που αποτυπώνονται όπως τα τατουάζ! Ξανά και ξανά, επιμένουν μέχρι να σε πείσουν.

Είδα στην οθόνη και ιστολόγια ανθρώπων που διαβάζω. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς πήραν σάρκα κι οστά και οι λέξεις απέκτησαν πρόσωπο. Αν και θα προτιμούσα να παραμείνουν φαντασίωση!

Λιτό μα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ ή ταινία μικρού μήκους μου θύμισε το συγκεκριμένο “Παρασκήνιο” και με έκανε να αναρωτηθώ. Μόλις χτες είχε μπει στο μυαλό μου η εξής σκέψη, την οποία και κατάθεσα σε ιστολόγιο, ως σχόλιο:

Καθώς οι μέρες έγιναν μήνες παρουσίας μου εδώ μέσα, σκεφτόμουν αν οι “παλιοί” γνωρίζονται μεταξύ τους. Αν πίνουν καφέ, τα λένε στο τηλέφωνο, γνωρίζουν αν είσαι single ή married, συζητάνε για τη δουλειά και το σπίτι τους! Και μετά μου ήρθε σα χαστούκι, η αυλαία που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι: ανωνυμία. Ούτε καν αν είσαι θηλυκό ή αρσενικό δε χρειάζεται να καταθέσεις. Κρίμα. Είμαι, καλώς ή κακώς, από τους ανθρώπους εκείνους που τους αρέσει να δένονται, να μυρίζουν τα χνώτα του άλλου και να τα αγγίζουν.

Έχω σκεφτεί πάμπολλες φορές να ρωτήσω άτομα που μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον, εδώ μέσα, πού μένουν. Τι δουλειά κάνουν. Πόσο χρονών είναι, πιθανόν. Τι ζώδιο είναι ή κάποια πιο προσωπικά πράγματα. Και μετά, αυτόματα, σκέφτομαι αν θα ήθελα να κάνουν το ίδιο…

Δε χάνεται η μαγεία αν βγούμε για καφέ; Αν η ταξιδιάρικη, μυστηριώδης, πνευματική γραφή σου αποκτήσει πρόσωπο;

Δεν μπορείς να πεις. Με τους άντρες, με το αντίθετο φύλο that is, υπάρχει σχεδόν πάντα, κάτι ερωτικό που εντείνεται εκ των πραγμάτων από την ολοπρόσωπη μάσκα που φοράμε εδώ μέσα…

Και το επόμενο λεπτό καταλήγω -για απόψε, τουλάχιστον: Ας τα λέμε από το mail! Αληθινά όμως. Κι ας αφήσουμε την ίδια τη χημεία μας να επιλέξει την ισορροπία της.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

Χρόνια πολλά – 2ο κλειδί

January 5th, 2008

Μα είναι δυνατόν να ξέχασα την επέτειό μου; Εννοώ, την επέτειο με τον εαυτό μου! Μα που το έχω χάσει; Σήμερα, δηλαδή χτες, δηλαδή στις 4 του μηνός, έκλεισα 2 μήνες καθημερινής ιντερνετικής ζωής.

(Πηγή εικόνας: tear.gr)

Δυο μήνες με την blogosfaira μου και με ό,τι συνεπάγεται αυτή η δέσμευση να κρατάω ηλεκτρονικό, ανοιχτό ημερολόγιο. Άλλες φορές στα πολύ πάνω μου, άλλες στα… ανοιχτά μου κι άλλες απλώς βυθιζόμενη σε μένα, παίρνω το πληκτρολόγιο μπροστά μου και ξεκινώ να χτυπώ, να σφυρηλατώ λιγάκι ακόμα την ψυχή μου.

Και κάποιοι με διαβάζουν κι εγώ αιστάνομαι ιδιαίτερη με αυτή την παρουσία άλλων ανθρώπων στον δικό μου χρονο-πάπυρο.

Ακόμη και στο Internet, παίζουν ρόλο οι Δημόσιες Σχέσεις, δήλωσα πριν λίγο καιρό στον άντρα. Ω ναι. How true… Έλα όμως, που ως ενθουσιώδες άτομο, έχω πιστέψει ότι έχει βρεθεί έστω και 1 άνθρωπος εδώ μέσα, που έχει εκτιμήσει αληθινά το μελάνι που χύνει το πράσινο μάτι μου.

ΠΑΜΕ! Στην μικρή, αβαθή πισίνα πρώτα, στο λεγόμενο λουκάνικο, στην κανονική μετά και τέλος-τέλος, στον ωκεανό με όλα τα υδάτινα πλάσματα.

~

Πιάσε το χέρι μου και σχημάτισε το άπειρο με το κορμί σου

Don’t panic pls…

December 8th, 2007

our cats!

Συστηνόμαστε: Εξ αριστερών “Ματάκι”, εκ δεξιών “Κουβαράκι”. Και τώρα τι κατάλαβες που τις “ανέβασα”; Ε;!

Δεν είπε κανείς ότι είναι όμορφες, εντάξει; ~

Ιντερνετικό… ΜΑΤ!

November 4th, 2007

Μας την πέσανε!

Χωρίς διαδίκτυο δε ζω. Είναι κανονικότατα μέσα στη ζωή μου, το χρησιμοποιώ για ό,τι μαλακία μου έρθει και χάνομαι στην ιντερνετική σφαίρα του ατελείωτες ώρες.
Κάπου στην 1η Λυκείου, όταν ήμουν δηλαδή 15 στα 16, ένας φίλος κουμπιουτεράς μου έβαλε το όλο συστηματάκι και με άφησε να κολυμπήσω μέσα στο χάος!
Και μόλις άρχισα να καταλαβαίνω τι πάει πού και γιατί, ξεκίνησε η χιονοστιβάδα των chat. Άπειρες ώρες, κάποιες γνωριμίες με τα χρόνια, εκατομμύρια δευτερόλεπτα στο τηλέφωνο και τα ξενύχτια να ρέουν όπως η insomnia μου ή η σαμπάνια την Πρωτοχρονιά.
Αν και αμιγώς κοινωνικός τύπος, κόλλησα. Όταν γυρνούσα σπίτι τα ξημερώματα μετά από εξόδους με φίλους ή γκόμενους, έμπαινα πάρα πολύ συχνά στο icq, έτσι, για να τελειώσω τη βραδιά μου μιλώντας με κάποιον άγνωστο, με τον οποίο στην καλύτερη δική μου περίπτωση, θα φλέρταρα αγρίως. Η παραζάλη της στιγμής και της ώρας…
Βεβαίως πάντα υπήρχε η γνωστή μαλακία, όταν σε ρωτάνε φίλοι και γνωστοί πού γνώρισες κάποιον. Είτε φίλο είτε φιλενάδο. Και τι να πεις εσύ τώρα; Ότι τον τύπο που βλέπετε και με τον οποίο είμαστε όντως καλά, τον “ψάρεψα” ένα βραδάκι που δεν είχα τι να κάνω; Ή που ένιωθα μελαγχολία λόγω καιρού; Ή που είχα τα νεύρα μου και μπήκα στο icq για να βρίσω τον πρώτο μαλάκα που θα μου την έπεφτε άγαρμπα;
Κι όμως, έτσι είναι. Έτσι τους είχα γνωρίσει τους όποιους και όσους. Στο Internet! Και ναι, μέσα από chat progam. Η διαδικασία, γνωστή. Πρώτη χαιρετούρα, σύντομη αμηχανία για να τσεκάρει ο ένας τα details του άλλου, κατάθεση επαγγέλματος, μουσικών ακουσμάτων, hobbies, στεκιών και φυσικά, σύντομα έπεφτε και η κρίσιμη ερώτηση: “μόνη;”.
Κάπως έτσι, νωχελικά, μεθυσμένα κι εθιστικά, παρασύρεσαι στο παιχνίδι της ιντερνετικής, ιδιάζουσας όσο και προκλητικής γνωριμίας. Τηλέφωνα, φωνές που ανασαίνουν για να κάμψουν, κι ένα ραντεβού ντυμένο από το υποτιθέμενο απρόσωπο το οποίο παίρνει βίαια σάρκα κι οστά.
Αφού πάντα ξέρεις ότι θα “ξαναμπείς” για να μιλήσεις, για να γνωρίσεις τον διαδικτυακό εραστή της επόμενης νύχτας… Αέναο παιχνίδι με έναν κεντρικό παίκτη και τα πιόνια πάνω στη σκακιέρα να αλλάζουν θέσεις.
Στη δική μου περίπτωση, υπήρξε κάποιος που έκανε ματ. Κάποιος, τον οποίο γνώρισα με τη σχετική διαδικασία, χωρίς όμως να ποντάρω στο timing του σύμπαντος. Ήμουν στη φάση δουλειάς και σεξ. Στη φάση του “δεν είμαι εδώ!”. Και μπήκα σε πρόγραμμα γνωριμιών, απλώς και μόνο για να μιλήσω με κάποιον που θα είχε να μου πει κάτι για τις ώρες που είχα ελεύθερες. Άλλωστε ο τύπος είχε σταθερές που ήταν τελείως μακριά από μένα. Κι έπειτα ήταν μακριά από μένα και σαν απόσταση…
Όταν όμως η σφαίρα των χρωμάτων ανοίξει, μπορεί κάλλιστα όλα τα χρώματα της ίριδας να σε βρέξουν, χαρίζοντάς σου ευτυχία ανείπωτη, την οποία καλά θα κάνεις να κρατήσεις πολύ σφιχτά. Κι ακόμη κι αν διαρκέσει όσο μια γκαζιά, οφείλεις να τη ζήσεις…………………. μέχρι τέλους.