Τα συναισθήματα έχουν μνήμη (Part I)
demon February 24th, 2008
– Νομίζω πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Σας ευχαριστούμε που συμμετείχατε στο παιχνίδι.
– “Μπορούμε να συνεχίσουμε… Ο ένας για τον άλλο”.
– Μέχρι… πότε;
– “Όσο πάει αυτή η ζωή. Είμαι μαζί σου. Είμαι για σένα”.
Είμαι σπίτι. Έχουμε τσακωθεί. Ξανά! Εγώ περιμένω τι θα κάνεις; Εσύ περιμένεις τι θα κάνω; Έχω τοποθετήσει πάνω στα πόδια μου μια ζυγαριά. Άσπρο-μαύρο.
Έχω τσιτώσει τα μπάσα κι ακούω Within Temptation το ζαχαρωτό “Say my name”
:Please say my name
Remember who i am
You will find me in the world of yesterday
You drift away again
Too far from where I am
When you ask me who I am
μεταφράζω ό,τι πονά
:Σε παρακαλώ πες τ’όνομά μου
θυμήσου ποιος είμαι
θα με βρεις στον κόσμο του χτες…
Πριν το γυρίσω σε Ella, αφήνω να παίξει από Wolfsheim το “Kein Zurück”. Όσο περιστρέφεται σα σβούρα ο διάλογός μας στο μέτωπό μου, άλλο τόσο τον σκεπάζουν οι στίχοι που πραγματικά αγαπώ και μέχρι πρότινος πίστευα πως είναι παρανοϊκό να τους έχει γράψει άντρας
:Weißt du noch, wie’s war
Kinderzeit… wunderbar…
Die Welt ist bunt und schön.
Bis du irgendwann begreifst,
Dass nicht jeder Abschied heißt,
Es gibt auch ein Wiedersehen
μεταφράζω
:Θυμάσαι ακόμη πως ήταν;
Παιδική ηλικία… απλώς υπέροχη
Ο κόσμος είναι πολύχρωμος κι όμορφος
Μέχρι που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι
πως δεν είναι όλοι οι αποχαιρετισμοί
ένα “εις το επανιδείν”!