Ο καναπές
demon July 31st, 2008
-«Σ’αγαπώ»… της ψιθύρισε τόσο βαθιά στο αυτί, ώστε όλα της τα όργανα άρχισαν να κουνιούνται πέρα-δώθε, σα κλαριά, για να συνειδητοποιήσουν τις λέξεις.
-«Θέλω να χωρίσουμε» σκέφτηκε εκείνη. Το είπε άραγε; Ποιος ξέρει;
*
Τόσο εξωπραγματικό είναι το ότι είμαστε μαζί.
Σε κοιτάζω τώρα να και το μυαλό μου μένει σε αυτό το νόημα σκαρφαλωμένο. Εξωπραγματικό. Ναι!
Ξέρεις, μέχρι τώρα, μετά από ένα διάστημα, κοιτούσα τους γκόμενούς μου στο πρόσωπο και σχεδόν πάντα είχα να τους περιγελάσω για κάτι. Μετά από καιρό, μου φαινόντουσαν αστεία τα μάτια ή η μύτη τους, οι γκριμάτσες ή το κεφάλι τους, το πρόσωπο ή τα χείλη τους.
Κι ενώ εσύ είσαι λάθος –από την αρχή ήσουν!-, μου φαίνεται εξωπραγματικό το ότι εσύ κι εγώ είμαστε μαζί. Και το ότι δεν έχω να σου προσάψω τίποτα. Δεν έχω να σου κοροϊδέψω τίποτα. Σε κοιτώ και είσαι τέλειος όπως είσαι. Κανένα αγκάθι, κανένα στίγμα, τίποτα γκροτέσκ.
Φυσικά κι έχεις… Ω ναι. Πολλά, λίγα…
Σε κοιτώ όμως και ποτέ δε σκέφτομαι να καταστρέψω το πρόσωπό σου!
Κι ας είσαι λάθος.
Από την αρχή ήσουν…
Εξωπραγματικό.
Πηγή εικόνας: theblackletter.deviantart.com
Ε ρε τρέλα που μας δέρνει… σε νιώθω
Δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνουμε όλα. Μερικά απλώς πρέπει να τα νιώθουμε.
Μα τι λέω όμως, αν υπάρχει κάτι που ξέρεις εσύ, είναι αυτό.
Mmmm, Σκουριασμένη Γκόμενα, επέστρεψες; Πως είναι η μητέρα σου; Η Ικαρία ισχύει;
Υποκλίνομαι, Βάσκες. Ακολούθησες τις φλέβες της μαργαρίτας!