Φλούο αρτιστίκ

November 22nd, 2007

-Γιατί γράφεις για μένα;

Γιατί είσαι η ζωή μου!

-Μμμ ωραία ρόγα.

Πλάκα κάνεις, έτσι; Αρχίζω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ να καταλάβω πώς ο εγκέφαλός σου μπορεί να ασχολείται μονάχα με ένα πράγμα τη φορά κι αυτό το ένα πράγμα, είναι φυσικά πολύ συγκεκριμένο. Στήθος, κώλος και λοιπά.  Γιατί το συναίσθημα είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση; Γιατί το φλερτ, η ρομαντικότητα, η ατμόσφαιρα, το ντελικάτο, η γοητεία, η έκφραση να ανήκει στη γυναίκα;

Αφού ξέρεις ότι νιώθεις, αφού γνωρίζεις ότι ποθείς, ότι ονειρεύεσαι, ότι θες, ότι έχεις, ότι σου μιλά κι ότι έχει κρυφτεί μέσα σου, γιατί δεν το λες;

Έχεις ξαπλώσει πάνω στο γρασίδι που εκτείνεται όσο το μάτι μπορεί να καλπάσει κι απολαμβάνεις τη μεταμεσονύχτια σιέστα. Κάτω από την ολόγιομη τρίαινα του φεγγαριού αναπνέεις βαριά, βγάζοντας πηχτές φυσαλίδες από την άκρη του στόματός σου. Η θηλυκή, έφηβη πυγολαμπίδα έλκεται από την επιδερμίδα σου και σε πλησιάζει. Ανακαλύπτει το λακάκι σου και χώνεται στη γλυκιά σχισμή του. Και κουλουριάζεται εκεί. Και ξάφνου, εσύ, ενώ αισθάνεσαι το χάδι από τα φτερά της να σε νανουρίζει, μαγεύοντάς σε, τη διώχνεις νευρικά με το χέρι, σπρώχνοντας τις φλέβες της. Και σε δυο λεπτά που θα έχεις αλλάξει πλευρό, ατάραχος, εκείνη θα ονειρευτείς. Εκείνη θα λαχταρήσεις. Θα δεις μέσα στο πανί του ονείρου, πως η πυγολαμπίδα ξανάρχεται. Επιστρέφει στο λακάκι σου και στο ζεσταίνει και πάλι.

Μέχρι να τη διώξεις.

Μέχρι να με διώξεις.

Μέχρι να πάψεις να πατάς και να γλιστράς πάνω στο γρασίδι.

Trackback URI | Comments RSS

Leave a Reply