ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ *
demon February 25th, 2010
Δε θέλω να ξαναζήσω κηδεία για πολύ καιρό. Πάρα πολύ καιρό.
Ούτε θέλω να ξαναδώ τόση απόγνωση στα μάτια μου. Στο πράσινο μάτι μου. Απόγνωση. Ένταση. Ερωτηματικό.
Ήμουν χαμένη. Και ήμουν στο επίκεντρο. Και δεν ήξερα. Και δεν ήθελα. Ένα αέναο, κατάμαυρο τσίρκο. Με εμάς πρωταγωνιστές. Δε θα έπρεπε. Η θλίψη είναι κάτι το προσωπικό.
Μια αγρυπνία. Εσύ κι εγώ καρφωμένοι για πάνω από 10 ώρες σε ψάθινες καρέκλες, στην κουζίνα. Αγρυπνία. Ζωντανά λουλούδια πάνω σε νεκρό σώμα.
Ένα ταλαιπωρημένος άνθρωπος να κάθεται δίπλα στο φέρετρο και όλοι να τον κοιτούν. Και να αναρωτιούνται, να συζητούν για εμάς. Γιατί δεν είμαστε κι εμείς εκεί μπροστά, να κλαίμε και να κοιτάμε το νεκρό μας.
Και την άλλη μέρα, η εκκλησία. Και ξανά να με ζητάς εκεί πάνω, στο κέντρο, εκεί που συναντιούνται τα χαλιά και φωτίζει βαρύς ο πολυέλαιος. Δίπλα σε ένα μικρόφωνο. Δεν ήταν δημοσιογραφικό αυτή τη φορά. Ούτε έπαιρνα εγώ τη συνέντευξη.
Μιλούσε ένας μαυροφορεμένος που δεν τον ήξερα. Έψελνε. Ήταν τόσο αδιάφορος και τόσο βαρετός. Τόσο ανύπαρκτος εκείνη τη στιγμή. Όπως και οι δεκάδες πιστοί εκεί μέσα, που ήρθαν να αποχαιρετήσουν, για τώρα.
Και μετά, στην ανηφοριά, όλοι κάναμε φιδάκι. Λες και πηγαίναμε για πικ-νικ κάτω από τα κυπαρίσσια, κρατώντας λουλούδια και κεριά αντί για καλαθάκια και υφασμάτινες πετσέτες, τυρί και κρασί. Και ήρθε ξανά το φέρετρο. Δεν του γλιτώναμε. Βγήκε από το αυτοκίνητο που τόσα λεπτά ακολουθούσαμε. Βγήκε. Προσπέρασε τη ζωή.
Το κουβάλησαν άχαρα κι ασυγκίνητα μπροστά μας. Περάσαν τα χοντρά κορδόνια, τα σκοινιά με τους κόμπους της ζωής από κάτω. Το σύραν όπως-όπως μέσα στη γη. Στο τετράγωνο, χωμάτινο φέρετρο μπήκε το ξύλινο, τυπικό φέρετρο. Το ανοιχτό. Το γεμάτο…
Το μπουκωμένο από λουλούδια. Ανθοδέσμες. Χρώματα πάνω στο θάνατο. Να μπορούσε να ήταν αστείο!
Σε ράντισαν με λάδι. Γέμισαν την αγαπημένη σου μαξιλαροθήκη με χώμα. Σου πέταξαν τη ζωή στα μούτρα. Και σε στείλαν πιο μέσα στις ρίζες, στις πλάκες, στους κόκκους.
Και μετά η βύθιση μέσα στην συμπαγή κολυμπήθρα. Πουθενά νερό ή χώρος να αναπνεύσεις. Μονάχα μερικά εκατοστά σου αναλογούν εδώ κάτω. Μέχρι να την κάνεις με τεράστιες απλωτές. Γρήγορες, ακατάπαυστες. Να αφήσεις φτερά πίσω σου. Πουπουλάκια. Να δείξεις ότι αποφάσισες εσύ να φύγεις. Για κάπου αλλού. Που;
* “Στην υγειά της Βούλας
και στην υγειά τη δική μας…”
Who wants to live forever …
Μεσα σε λίγους μήνες έχασα τρία συγγενικά μου πρόσωπα.
Τα δύο απο αυτά ηταν γιός 42 ετων και ο πατέρας του.
Ο πρώτος ηταν 49 ετων.
Βρέθηκα στις κηδείες και δεν ημουν ο εαυτός μου.
Ενιωσα απο ανίκανος μέχρι γελοίος.
Η κατάσταση στις κηδείες ειναι παράξενη, άχαρη συχνά, δεν ξέρεις τι να πείς, τι να κάνεις, μόνο σκέφτεσαι αμήχανα και το μόνο για το οποίο εισαι σίγουρος ειναι οτι βλέπεις τελευταία φορά το πρόσωπο που χάθηκε.
Και την άλλη μερα η ζωή συνεχίζεται.
Την γνώρισα και εγώ την Βούλα και την θυμάμαι να με ταίζει μια καλοκαιρινή μέρα. Γεμιστά νομίζω. Νομίζω πιο πολύ χαιρόταν αυτή που μου τα πρόσφερε παρά εγώ που επιτέλους έτρωγα κάτι.
Στην υγειά της Βούλας…
Παντα πιστευω πως στις κηδειες, θρηνουμε για μας που μειναμε, για μας που θα ζησουμε χωρις αυτον που εφυγε. Κι αυτος εχει ηδη φυγει. Το μονο που εχει αφησει ειναι το αγγιγμα του στην ψυχή μας…
Δεν παω σε κηδειες -εκτος αν ειμαι αναγκασμενη να το κανω. Να χω τον πρωτο ρολο εκει, διπλα στο ξυλινο κουτι, που δε χωραει τιποτα απο τις αναμνησεις μου γιαυτον που εφυγε.
Δυναμη σε σας που μεινατε πισω λοιπον…. Κι οι πιο δυνατοι, να δωσουνε ενα χερακι στους ασθενεστερους…
Ναι, Johnny boy. Κηδείες, γάμοι, αμήχανες στιγμές, συχνά για γεγονότα στα οποία δεν “πρωταγωνιστείς”. Άμεσα ή έμμεσα. Και πάντα έρχεται η επόμενη μέρα. Κι εσύ πρέπει να συνεχίζεις. Απλώς, ποτέ μου δε θα κατανοήσω ή αποδεχτώ τη γελοιότητα και το τσίρκο, με το οποίο αντιμετωπίζουν στην επαρχία τέτοιες “εκδηλώσεις”. Ιδίως την εκδήλωση του πένθους που τη μετατρέπουν, θρησκοληπτικά τελείως, σε παρέλαση, επίδειξη, show. Κι αυτό με θυμώνει. Γιατί η θλίψη είναι δική μου γαμώτο. Και μόνο όταν μείνω μόνη θα την εκφράσω ΌΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΓΩ.
Α ρε μανούλα… Ασθενέστεροι και δυνατοί. Ποτέ δεν μπορείς τελικά να είσαι απόλυτα σίγουρος για το τι αντέχεις. Μέχρι να συμβεί. Κι ακόμη και τότε, μπορεί να εκπλαγείς…
Καλησπέρα … η αμηχανία σε τέτοιες στιγμές σαφώς πολύ μεγάλη..την έχω ζήσει .. ξέρω πως είναι .. να προσπαθείς να κρυφτείς από το θέατρο.. και το τελευταίο χειροκρότημα… γιατί πολύ απλά η σκηνή χωράει έναν. και άντε ενα δυο άτομα … που αγάπησαν και αγαπήθηκαν και να που τώρα πρέπει ο δεσμός .. να σπάσει… αλλά όχι με τιμές !! ήσυχα απλά .. αλλά είπαμε η επαρχία το έχει ως Εμβατήριο τις τιμές ….
Εύχομαι απλά να την θυμάσαι .. θα δεις . συχνά θα έρχεται στο νου, περισσοτερο από πριν…
Σ’ευχαριστώ πολύ Πληγωμένο Ρόδο. Όπως το λες… Θα τη θυμάμαι γιατί θέλω να τη θυμάμαι. Ελπίζω μόνο να μην μπλοκάρει η ζωή μου, η μνήμη, οι φοβίες και το μέλλον.
Πέτρο… Καλώς ήρθες… Εσύ, εδώ; Πως έγινε αυτό;