Όταν η αγάπη γίνεται… σφουγγαρίστρα!
demon April 14th, 2010
Δεν ξέρω γιατί, αλλά με απασχολεί αυτό: Δεν είναι η σύγκριση του ποιος είναι πιο ευτυχισμένος ή για να νιώσω πιο σκατά ή πιο καλά. Είναι απλώς για να κατανοήσω εάν έτσι είναι τα ζευγάρια. Ξέρεις, εάν είναι νορμάλ αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που ζούμε, οι αλλαγές, οι συμπεριφορές, οι συνήθειες, ο τόνος, ο τρόπος, η μικρή ανοχή πια… Όλα ρε παιδί μου.
Το σπίτι άρχισε να καταρρέει, οπότε μια δεύτερη επίσκεψη μέσα σε μια βδομάδα (!) στο ΙΚΕΑ ήταν επιτακτική. Έπεσε σχεδόν ο τοίχος στο κεφάλι του άντρα, άρα κάπου αλλού θα πρέπει να βάλουμε τις πετσέτες, τις μαξιλαροθήκες και τα πετσετάκια.
Το κλείσαμε το μαγαζί. Και φεύγοντας με τον κολλητό μου, η κουβέντα ήρθε από μόνη της. “Ρε συ, είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Εσύ με την Ελένη έτσι ήσασταν;” -“Ναι, και γι’αυτό χωρίσαμε κιόλας!
“Καλά, κορόιδευε εσύ…”
Όλο αυτό που ζεις το βάζεις σε μια ζυγαριά, μου είπες ως σοφός κολλητός, που μετράς αρκετά χρονάκια ήδη. Το θέμα είναι όταν αρχίσουν και βαραίνουν επικίνδυνα τα αρνητικά, εκείνα που σε ενοχλούν και σε βγάζουν εκτός εαυτού. Τότε, αναγκαστικά βάζεις κι εσύ χεράκι στον ποπό του τασιού, για να το κρατήσεις και να παραμείνει σχεδόν σε ισορροπία το καλό με το κακό. Το θέμα είναι τι γίνεται αν βαρεθείς να κρατάς. Σε μένα αυτό συνέβη. Αλλά τι σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι;
“Μα δε με νοιάζει ρε thrash. Χέστηκα. Με νοιάζει όμως τι είναι φυσιολογικό. Τι συμβαίνει και πώς μετριέται. Εντάξει, κάποιος αντέχει πολύ, άλλος λίγο. Κάποιος είναι μαζόχα κι άλλος τη βρίσκει με το ξύλο. Ξέρω εγώ. Υπάρχει όμως και η αντικειμενική μεζούρα, no; Εκείνη που λες ότι ναι, εάν συμβαίνει αυτό τότε… σκέψου! Είναι εκείνο που σου λένε: Βάλε σε ένα χαρτί τα θετικά, τράβα μια γραμμή κι απέναντι γράψε τα σκατά. Ε…”
-“Κοίτα, άλλοι αφήνουν το ποτήρι να γεμίσει και μετά την κάνουν. Άλλοι πάλι την κάνουν πολύ πριν ξεχειλίσει. Κι άλλοι κάθονται και κοιτάνε τις σταγόνες να έχουν πέσει στο πάτωμα”.
“Ναι ρε thrash… και η αγάπη γίνεται… σφουγγαρίστρα; Δηλαδή μπορεί να αντιστραφεί όλο αυτό; Να αλλάξει η μαλακία; Γιατί εγώ δε θέλω η αγάπη μου να μοιάσει με σφουγγαρίστρια”.
Τ’ακούς;
((P.S. Την επόμενη φορά θα σου πω πώς ξέρω ότι δεν είμαι ρατσίτρια. Εντάξει;))
Πηγή εικόνας: evilxelf.deviantart.com
Οταν υπαρχουν πραγματα που σε βγαζουν εκτος εαυτου, τοτε ηδη υπαρχουνε νερα στο πατωμα, νομιζω…. Ερχεται η στιγμη που αποδεχεσαι: ειναι αυτος, κι ειμαι εγω. Και για αυτα που μου προσφερει, αυτα που με χαλανε αξιζουνε τον κοπο. Κι ισως ναναι κι αυτα που δινουνε γευση στην καθημερινοτητα. Δεν ξερω. Λεω και γω τωρα…
Λες εσύ… Διατηρώ παρόλα αυτά λοιπόν το δικαίωμα να τσαντίζομαι και να φωνάζω και να διατηρώ τον εαυτό μου όσο μπορώ Φοιβίσια, για να μη φλιπάρω εντελώς, όταν κάτι είναι απλώς ουφίστικο και μαλακία! Ε? Άλλωστε το ότι με αγαπάει ο σύντροφός μου, δεν τον κάνει λιγότερο… οτιδήποτε αρνητικό μπορεί αν έχει: )
Υ.Γ. Κανείς δεν είπε ότι είμαι εύκολος άνθρωπος.
Το οτι σε αγαπαει οχι. Το οτι τον αγαπας ναι. Κι οτι σου δινει την ευκαιρια να εκραγεις για να επιβεβαιωσεις με τον τροπο σου τον εαυτο σου. (Ουτε γω ειμαι ευκολος ανθρωπος. Καμμια φορα δεν ειμαι σιγουρη αν ειμαι ανθρωπος καλα καλα!)
Υπάρχουν πολλά που μπορώ να σκεφτώ και να πω και για το ένα πρόσημο και για το άλλο. Το πρόβλημα είναι όμως όταν ο σύντροφός σου παύει, στα μάτια σου πάντα, να σου υπενθυμίζει πως είναι η ευκαιρία σου να δείξεις συναίσθημα, αγάπη, έκρηξη…!