Οργή!
demon October 30th, 2008
Με σένα, με το χρόνο, με το τίποτα. Με τις στιγμές που σε πλακώνουν τόσο άξαφνα και άτσαλα, όσο το χιόνι που κάθεται κάθε πρωινό πάνω στα βλέφαρά σου.
Σε κοιτάζω και μου τσουλάς την αγωνία σου: σκέφτεσαι να τα παρατήσεις όλα. Μέχρι προχτές έβλεπα να έχεις φτιάξει έναν πρόχειρο χάρτη στο μυαλό σου, για το πού θα πάμε. Πού θα ταξιδέψουμε τα φτερά μας. Έβλεπα ένα γαμήλιο κουτί μπροστά στην πόρτα μου. Το μετά, το φτωχό μετά, χωρίς συνοδεία κι ανασφάλειες, χωρίς φανταχτερά λάθη κι απογόνους της κοινωνίας και του σύμπαντος.
Εγώ ξέρω, πως το τώρα είναι ραγισμένο. Τόσο βαρύ που ακόμη κι όταν του πετάμε τα πολύχρωμα δολώματά μας, για λίγο ανασαίνει. Και ελάχιστα κρατούν τα άνθη του, τα νωπά. Οι καθρέφτες…
Μα αλήθεια, αν βάλεις στα κεφάλια των αστεριών μικροσκοπικούς καθρέφτες τι ακριβώς περιμένεις πως θα αντανακλάσουν; Ρυτίδες στρόγγυλες και πολυμορφικές; Σταγόνες γεμάτες ρίζες με ένα μοναχά παράπονο… το ότι δεν χόρεψαν ποτέ τους μπαλέτο;
Κοίτα τώρα… Τόσες μέρες, πάλι θησαυροί κάθονται στο μακρόστενο παράθυρό μου. Πάλι συμβαίνουν τα πάντα. Και πάλι σκέφτομαι να σου κοινοποιήσω τις σκέψεις μου, τις άυλες.
Σε έραψα ολόκληρο; Ε, πάω να ανοίξω ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί .-
~ Γεια σου. Με λένε δαίμονα.~
ΣΚΥΨΕ !
www.epilogue.net