Εϊ εσύ… σ’αγαπώ βλαμμένε
demon October 17th, 2008
Να λοιπόν η χρυσή στιγμή. Η χρυσή κλωστή που πέρασε τη μεγάλη τρύπα και χώθηκε εκεί μέσα. Φώλιασε για έναν ολόκληρο χρόνο. Κι εμείς απομείναμε να την κοιτάμε σαν τους χάνους και να γελάμε. Και τι κάναμε; Ε, είμαστε πλέον 1 χρόνο μαζί. Και για μας αυτό είναι σπουδαίο.
Χρόνια πολλά ψυχή μου. Τη δική μας γλώσσα με τα περίεργα φωνήεντα, τα ένρινα, τις λέξεις που θυμίζουν φυλές, μωρουδίστικη προσπάθεια και σάλια και τους ήχους τους γατίσιους, θα στα τραγουδήσω όσο χρωματίζουμε τα πλακάκια προς την επόμενη βελόνα.
στο αfιερώνω…