Archive for October, 2008

Ανελέητο παιχνίδι

October 10th, 2008

Βρίσκομαι κομμένη, καρφωμένη και γραπωμένη στο εσωτερικό ενός κουτιού.

Εδώ και μερικές μέρες δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ πριν τις 05:30 το πρωί. Το παθαίνω συχνά. Αυτή την Insomnia.

Παλιά που δούλευα στις εφημερίδες με χτυπούσε η αϋπνία σε τραγικό βαθμό και διαρκούσε μέρες μέχρι και δυο βδομάδες. Και γινόμουν μπάλα και παρασερνόμουν από το ωράριο, τα άγχη, τις επιθυμίες, τις ελλείψεις ή απλώς από την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή μου που χτυπάνε υπερωρίες.

Τώρα, είμαι αποσυντονισμένη. Δεν μπορώ να τοποθετήσω τα δάχτυλά μου στα σωστά πλήκτρα και να κοιτάξω κατάματα την οθόνη. Να δω φωτογραφίες και να τους απαντήσω με κείμενα. Κουράστηκα από αυτή τη μετακόμιση. Αιστάνθηκα σε φάσεις πως την κάνω μόνη μου. Όλα μόνη μου…

Κι όταν πια τελείωσε και πήγα ένα σινεμά, χτύπησα κάτι δέκατα. Τα οποία γαργαλάνε τον υδράργυρο 8 μέρες μετά…

Είμαι υποθερμική. Οπότε το 37,1 – 37,3 κάτι τρίποντα μάλλον τα βάζει στη συνολική θερμοκρασία μου. Φάρμακα σιγά μην πάρω. Στο γιατρό αποκλείεται να πάω. Κι όμως, ξέρεις ποιο είναι το παράξενο, το αλλόκοτο στην όλη αρρωστημένη μου κατάσταση; ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ! Αιστάνομαι καλά. Απίθανο ε;

Για να δούμε ποιο πλάσμα θα με επισκεφτεί απόψε στις 05:30. Εσύ τι κάνεις εκείνη την ώρα;

Πηγή εικόνας: elfka.deviantart.com

Όμορφο σπίτι στο κέντρο…

October 8th, 2008

Αχ, ζέστανα κι άλλο το βλέμμα μου. Έβαλα τέντα. Εκρού απέξω, κρεμ από μέσα. Και τώρα, κάθε πρωί που ξυπνώ, αντί να βλέπω την ασπρίλα του νοσοκομείου να λούζει σαλόνι και γραφείο, αντικρίζω μια κίτρινα ζεστάδα να χοροπηδά πάνω στα έπιπλα, τους τοίχους, το παρκέ, τα λουλούδια, το τζάμι…

Ω τι όμορφα. Ποτέ μου δεν είχα τέντα. Εντάξει, έχουν οι γονείς μου. Δεν είναι το ίδιο όμως. Να βάζεις εσύ το μοχλό στο μηχανισμό και να ανεβοκατεβάζεις τον ήλιο!

Χαζομαρίτσες, αλλά το σπίτι τελείωσε και μου αρέσει τόσο όπως έγινε. Ναι, τώρα είναι σπιτικό. Κανονικό σπιτικό!

Πηγή εικόνας: gnato.deviantart.com

Να μην είμαι μόνος… σιγά!

October 5th, 2008

Νόμιζα πως με τον καιρό, η σχέση μαλακώνει. Ότι λειαίνουμε τις άκρες μας, ως άνθρωποι.

Πως, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, θα είμαστε πάντα στην επόμενη σελίδα.

Σου ‘χει τύχει ποτέ σε σχέση-ΣΧΕΣΗ, να δεις το τέλος; Τα πάντα, ακόμη κι αυτό, το τέλος; Και τι σημαίνει αυτό, ε; Ασχέτως του τέλους,

είναι καλή αυτή η σχέση; Ζει ο καθρέφτης που δε θολώνει ποτέ από ανάσες; Που δείχνει πάντα σωστά την ώρα;

…

Τελικά το μόνο που μετρά στο τέλος είναι «απλώς» η συντροφικότητα; Το μόνο που ζητάμε είναι να μην είμαστε μόνοι; Τι τραγικό…

Πηγή εικόνας: madsky.deviantart.com

Χρόνια Πολλά – Το 11ο κλειδί

October 4th, 2008

… Πλησιάζει. Μαζί με εμάς, και η μπλογκόσφαιρα οσονούπω θα κλείσει έναν ολόκληρο χρόνο παλμών, ιδρώτα, προκλητικού sex, λέξεων, σκέψεων, ταξιδιών εγκεφαλικών και πραγματικών. Σήμερα, γιορτάζω και μαζί με μένα η σφαίρα μου, η διάφανη, η μυστικιστική, η παιδική, η απόλυτη, μετράμε 11 μήνες.

Εδώ ή στο συννεφάκι μου, εκεί ψηλά, μέσα στις ρίζες του μυαλού σου ή κάτω από το κύτταρα των αισθήσεων, είμαι εδώ τελικά!

Για να αποκαλύπτομαι και να φοβάμαι μη φανούν όσα έθαψε το φτυάρι της ψυχής μου.

Για να μιλάω ηλεκτρονικά στον καθρέφτη μου κι εκείνος να απαντά καταπίνοντας τις προτάσεις, τις μαύρες, φτύνοντάς τις πάνω σε τοίχο παγκόσμιο.

(Πηγή εικόνα: james119.deviantart.com)

Και που και που, για να αναρωτιέμαι αν μοιάζω με τον υπόλοιπο κόσμο… Κι εκείνος να απαντά αφήνοντας δαχτυλιές στο γλειφιτζούρι μου…

(Πηγή εικόνας: elfka.deviantart.com)

εγώ λέω ότι δεν είμαι άρρωστη…

October 3rd, 2008

Νομίζω πως αρρώστησα. Ή απλώς ασθενώ και δε θέλω να το παραδεχτώ. Νάτη πάλι η ομοιοκαταληξία …

Ξύπνησα χτες… ε, τα είπαμε. Έκανα το γαλατάκι μου, έπαιξα με τις γάτες, κάθισα να δουλέψω αλλά που. Το πράσινο μάτι μου δεν έλεγε να μείνει στην οθόνη. Πηδούσε σα παρδαλό στρουμφάκι εδώ κι εκεί και παρακάτω.

Ξάπλωσα κι απόμεινα έτσι για κάμποσες ώρες. Κι όταν πια άνοιξα τα μάτια μου και κατόρθωσα να τα κρατήσω ανοιχτά, πονούσα ολόκληρη και μια βεντάλια μαύρη και βαριά είχε σχηματιστεί πάνω από τα βλέφαρά μου.

Έκανα ντους, ντύθηκα ζεστά, έβαλα και για έξτρα σιγουριά πάνω μου μια κουβερτούλα, έκανα τσάι και συνήλθα λίγο.

Και σήμερα που το νιώθω πάλι το κεφάλι και τα μηνίγγιά μου κάπως, αναρωτιέμαι: είμαι άρρωστη; Πάω να αρρωστήσω; Γιατί το θερμόμετρο δε μετρά σε μένα. Είμαι υποθερμική οπότε τι να δείξει; Το νορμάλ για όλους τους άλλους;

Ναι! Και σε αυτό, ανώμαλη είμαι…

Πηγή εικόνας: chipsahoy.deviantart.com

Με ξύπνησαν οι ψιχάλες σου

October 2nd, 2008

Καλή μέρα Άρχοντα Ουρανέ. Δηλαδή τώρα πλάκα μου κάνεις; Σκαρφίστηκες όλο αυτό το μισάωρο –και ούτε- χαμό βροχής, για να με σηκώσεις από το κρεβάτι; Κατά τις 09:00 άνοιξαν οι ουρανοί κι εγώ μέσα στη νύχτα μου, έβαλα παντελονάκι και φανελάκι και ξεχύθηκα στη βεράντα. Τις γάτες είχα στο μυαλό μου. Μη γίνουν μούσκεμα. Γιατί μέχρι να μου αλλάξουν τεντόπανο, είμαστε εκτεθειμένοι! Μπάζουμε από παντού!

Αν δε μου θύμιζες πως είμαι γυμνή, έτσι θα ‘βγαινα μέσα στην τρέλα μου. «Σιγά. Δε θα πάθουν τίποτα. Γατιά είναι», να σκούζεις εσύ και να με θυμώνεις ακόμη παραπάνω.

Ε, τελικά, τα γατιά δε βράχηκαν. Βράχηκα εγώ! Προβλέψιμο…

Οπότε τώρα έχω φτιάξει κακάο με γεύση πορτοκάλι –το καλύτερο!-, έχω βάλει καλτσάκια κοντά και ενημερωτικό ραδιόφωνο και ζεσταίνω το δικό μου τρίχωμα!

Καλή μέρα Ουρανέ. Κάτσε φρόνιμα… Αν και, δεν έχω πρόβλημα να ξανανοίξεις τη βάνα, αν σε πιάσει ακράτεια. Μόνο να είμαι μέσα ε; Και, ρίξε ρε φίλε κι εσύ μια προειδοποιητική.

Πηγή εικόνας: ojosverde.deviantart.com

Καλό μήνα μ’ένα παραμύθι…

October 1st, 2008

Ίσως να ‘πρεπε να το πακετάρω για μένα, μέσα μου. Δεν ξέρω. Ήθελα όμως να το καρφιτσώσω σε αυτό, τον διαδικτυακό καθρέφτη.

Έφτιαξα ήρωες. Παιδικούς. Και χτυπώ παλαμάκια με τα μαλλιά και τα δάχτυλά μου.

Πίκι, το Πιθήκι!

Φάρος, ο Φαράσης.

Νόνη, το Κανόνι.

Ρενάτα, η Ντομάτα.

Άννα, η Τσουγκράνα!

Ίνα, η Κουζίνα.

… !

Τσούλησα τους ήρωές μου προς τη μεριά σου κι εσύ μου ‘πλεξες παραμύθι μαγικό και μου το ‘πες τούτο το πρωινό…

Μια μέρα, ο Πίκις, το Πιθήκι έκοβε βόλτες στο δάσος και πάτησε κατά λάθος πάνω στην Άννα, τη Τσουγκράνα. Τον πιάσαν οι πόνοι κι αμέσως αναζήτησε τη Ρενάτα τη Ντομάτα για να του πει ποιος ξέχασε στη μέση του δάσους την Άννα τη Τσουγκράνα. Η Ρενάτα η Ντομάτα τον έστειλε στη Νόνη το Κανόνι, που όλα τα έβλεπε από κει ψηλά. Κι αυτή με τη σειρά της, έστειλε τον Πίκι το Πιθήκι στον Μιχάλη τον Μπουκλίτσα, ο οποίος περιποιούνταν τον κήπο του με τη βοήθεια του Φάρου του Φαράση.

«Μα πως γίνεται να ξέχασες καταμεσής του δάσους ολόκληρη Άννα Τσουγκράνα; Παραλίγο να χτυπήσω την ουρίτσα μου», αποκρίθηκε ο Πίκις, το Πιθήκι. Ο Μιχάλης ο Μπουκλίτσας, χωρίς να χρονοτριβεί τον έστειλε στην Ίνα την Κουζίνα, για να βρει τη γυναίκα του, τη Φοίβη το Φοιβάκι, η οποία έψηνε κέικ για όλα τα ζωάκια του δάσους! Με φόρα άνοιξε την πόρτα της Ίνας της Κουζίνας ο Πίκις το Πιθήκι κι εκεί που ετοιμαζόταν να ζητήσει εξηγήσεις από τη Φοίβη το Φοιβάκι, μύρισε το κακάο, τις φλούδες πορτοκαλιού, τη βανίλια, την κανέλλα και την αχνιστή ζύμη που είχε μόλις βγει από το φούρνο και… κοκάλωσε. «Φοίβη το Φοιβάκι! Τι καλό μας ετοιμάζεις σήμερα; Πέρασα απλώς για μια καλημέρα… Α, και ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ»!!!

Παραμύθι είναι κι αν έχεις οίστρο, ακολούθα. Εγώ, δίνω μια στο κουβάρι με τις μαγικές πλεξούδες, το σπρώχνω προς τη μεριά σου και προστάζω… Φτιάξε ήρωες και μια ιστοριούλα…

Παραλήπτες: Μαλινάκι, Πριγκιπέσσα, Μάνια-κη ξανθιά, Άρης, Βάσκες, Vvampirellaa, Κωστής, Αγγελάκι.

Καλό μήνα!!!

Πηγή εικόνας: elfka.deviantart.com

« Prev